جامعه‌پذیرى

نهاد خانواده و کارکردهاى آن از دیرباز از سوى ادیان، مکاتب و فرهنگ‌هاى مختلف، مورد توجه قرار گرفته است. این نهاد تأثیرگذار در اسلام نیز از جایگاه والایى برخوردار بوده و به آن توجه ویژه‌اى شده است. هدف این نوشتار، که رویکرد اسلام به خانواده و چهار کارکرد مهم آن را مورد بررسى قرار مى‌دهد، دست‌یابى به نگرش اسلام به خانواده و کارکردهاى آن است. از این‌رو، این مقاله با رویکرد نظرى و تحلیلى، نگاهى گذرا به جایگاه نهاد خانواده در اسلام دارد و پس از آن، ضمن برشمردن کارکردهاى مهم خانواده، به تبیین رویکرد اسلام در این خصوص پرداخته است. نویسنده با روش اسنادى و با مراجعه به متون اصلى آموزه‌هاى اسلام، مسئله را تبیین نموده است.

انسان موجودى است اجتماعى، به دلیل این ویژگى‌ها که در فرایند جامعه‌پذیرى و اجتماعى شدن به آن مى‌رسد، از موجودات دیگر متمایز است. از این‌رو، جامعه‌پذیرى نقطه اتصال علوم مختلف انسانى و اجتماعى است و آگاهى از آن منوط بر آن است که مفهوم آن در این مجموعه از علوم انسانى دنبال شود. بنابر مفهوم جامعه‌پذیرى، انسان‌ها آموزه‌هاى اجتماعى خود را از محیط گرفته و در فرایند جامعه‌پذیرى مى‌کوشند خود را همانند جمع سازند؛ هرچند این فرایند، رابطه‌اى دوسویه است و کنش‌گران با محیط در تأثیر و تأثر متقابل‌اند. این مقاله با رویکرد نظرى و تحلیلى، و با کنکاش در آیات قرآنى مى‌کوشد تا نشان دهد قرآن کریم ضمن احترام به جماعت انسان‌ها، همگان را به پذیرش همه آموزه‌هاى اجتماعى فرانمى‌خواند، بلکه سرپیچى از آموزه‌هاى ناسازگار با اسلام را مطلوب مى‌شمارد. بنابراین، در نگاه قرآن، اجتماعى شدن در گروه‌هاى مؤمنانى که هنجارها و ارزش‌گذارى‌هاى خود را بر پایه ارزش‌هاى اسلام بنا مى‌کنند، محترم است، نه در هر گروه و اجتماعى.