جبهه پارتو

مدیریت موجودی توسط فروشنده (VMI) یکی از استراتژی های محبوب برای مدیریت هماهنگ و یکپارچه کنترل موجودی در زنجیره تأمین است. در این استراتژی، فروشنده بر اساس اطلاعاتی که از مشتری دریافت می کند تصمیم های مرتبط با انباشته سفارش (زمان تحویل و مقدار موجودی) را اتخاذ می کند. در این پژوهش مدل سازی و حل مسئله دو هدفه VMI در یک زنجیره تأمین سه سطحی سبز شامل یک تولیدکننده، چند فروشنده و چند خرده فروش با در نظر گرفتن کمبود پس افت ارائه شده است. در تابع هدف اول هزینه های مرتبط با موجودی و آلاینده های زیست محیطی کمینه شده است. تابع هدف دوم به افزایش قابلیت اطمینان تولید می پردازد. با توجه به پیچیدگی زمانی سخت مدل ارائه شده، روش های فرا ابتکاری ژنتیک، انجماد تدریجی و ترکیبی از ژنتیک انجماد تدریجی برای حل مسئله به کار گرفته شده است. برای افزایش کارایی الگوریتم های موردنظر از روش تاگوچی برای تنظیم پارامتر آن ها استفاده شده است. عملکرد الگوریتم ها با استفاده از نتایج حاصل برای مسائل با اندازه های مختلف مقایسه شد که شواهد حاکی از بهتر بودن عملکرد کارایی الگوریتم ترکیبی ژنتیک انجماد تدریجی نسبت به سایر الگوریتم های به کار گرفته شده است. درنهایت ازآنجاکه مدل ارائه شده یک مدل دو هدفه و غیرخطی است، از معیارهایی به منظور بررسی جبهه پارتو برای مسائل نمونه ای با اندازه بزرگ نیز استفاده شد.

یکی از روش های معمول کنترل فرسایش کناری و ساماندهی رودخانه ها استفاده از آبشکن است. در این خصوص در نظر گرفتن همزمان چندین هدف مختلف و گاها متضاد در کنار یکدیگر در مطالعات مهندسی رودخانه می تواند از اهمیت زیادی برخوردار باشد. به همین منظور در این پژوهش طراحی بهینه ی ابعاد با اهداف کمینه کردن هزینه و بیشینه کردن دبی بار بستر مدنظر قرار گرفت. در مدل مورد مطالعه از تلفیق مدل مورفولوژیکی، طراحی و الگوریتم بهینه سازی چندهدفه جستجوی هارمونی استفاده گردید. همچنین برای بررسی پایداری مقطع از روش تئوری های حدی استفاده شد. پس از آنالیز حساسیت پارامترهای دبی، شیب و عرض اولیه رودخانه، صحت سنجی مدل با استفاده از داده های زنجان رود و با درنظر گرفتن معادله بار بستر فان-راین و معادله آبشستگی گیل انجام گرفت. سپس براساس جبهه پارتو سناریوهای مختلف استخراج گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که مدل ارائه شده در مقایسه با طراحی انجام شده توسط سایر محققین، جواب های بهینه تری را ارائه داده است. براساس کمترین فاصله اقلیدسی نسبت به نقطه ایده آل، به ترتیب 90/63 درصد هزینه کمتر و 48/25 درصد دبی انتقال بار بستر بیشتری را نسبت به طراحی انجام شده توسط حسینی و همکاران (1382) و به ترتیب 3/3 درصد هزینه کمتر و 62/16 درصد دبی انتقال بار بستر بیشتری را نسبت به مدل استادی و همکاران (1393) ارائه می دهد که نشان دهنده کارایی مطلوب و دقت بهتر مدل پیشنهادی است.