ابالدیا

در نمایشنامه های معاصر‘ اشیاء دیگر یک زینت برای صحنه نیستند و بیانگر معانی مختلف می باشند که سزاوار تعمق است. اشیایی که در باز ی بازیگر بکار گرفته می شوند در اغلب مواردارتباط بصری و آنی با تماشاچی برقرار می کنند و علاوه بر این‘ قابلیت ایفای نقش های پیچیده تر را نیز دارند. در تئاتر‘ شخصیت ها برای پشت سر نهادن دشواری ها از وجود اشیاء حاضر در صحنه کمک می گیرند. همین اشیاء ممکن است در جایی دیگر واسطه شروع یا دگرگون سازی حادثه ای تازه گردند و یا فراتر رفته و همچون یک بازیگر با اراده خود عمل کنند و بدین ترتیب در جریان داستان‘ یا سرنوشت شخصیت ها تاثیر گذار باشند. در این مقاله‘ به بررسی چنین نقش هایی در نمایشنامه های رنه دو ابالدیا پرداخته می شود. وی همانند معاصرینش‘ نگرانی خود را از غلبه اشیاء بر انسان قرن حاضر ابراز می دارد ولی با این حال خیال پردازی ها وطنز نویسنده است که جایگاه نخست را در آثارش بدست آورده است. وی با استفاده از اشیاء غیر منتظره و عجیب و غریب طنز را به صحنه می آورد. اما قصد نهایی وی بیشتر متعجب کردن مخاطبینش است تا بدین گونه در آنان نگرشی تازه به واقعیت را بر انگیزد.

شخصیت تئاتر ابالدیا که در نگاه اول مضحک و سر گرم کننده به نظر می آید‘ اغلب از سرنوشت تلخی که خشونت و بی رحمی دنیای مدرن برای او رقم زده در هراس است. شخصیت های محوری نمایشنامه های او که عمدتاً مردان هستند‘ در اندیشه دگرگون ساختن نظام حاکم بر جهان ویا دست کم بهبود موقعیت خود و رهایی از بن بستی که در آن گرفتار آمده اند می باشند. آن ها وحشت زده و نا امید به دنبال راه نجاتی می گردند. این مردان در جستجوی خود تنها بر صحنه ظاهر نمی شوند؛ در بسیاری از موارد شخصیت زنی در نقش های متنوع آن ها را همراهی می کند و به یمن وجود این زن است که سرانجام شخصیت مرد موفق می گردد تا به وضعیتی رسد که خویشتن راهماهنگ با خود و با علم هستی ببیند. توزیع نقش ها بدین گونه ‘ نشانه اهمیتی است که ابالدیا برای شخصیت زن قائل است و بدین ترتیب ایمان‘ امید و اعتمادی که به توانایی های او دارد را به خوبی بیان می کند.