مکان های ورزشی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثرات اقتصادی، اجتماعی، ترافیکی و محیط زیستی مکان های ورزشی بر محیط شهری اصفهان بوده است.روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و جامعه آماری شامل کلیه ساکنان اطراف ورزشگاه های شهر اصفهان و مسئولان ورزشگاه ها بود. حجم نمونه برآورد شده پس از انجام یک مطالعه مقدماتی، برای ساکنان اطراف ورزشگاه ها تعداد 185 نفر محاسبه گردید که از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و حجم نمونه مسئولان ورزشگاه ها برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه محقق ساخته بود که دارای تعداد 30 سؤال و چهار حیطه (اثرات اقتصادی، اجتماعی، ترافیکی و محیط زیستی) بود که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ 86/0 محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه، از روش های آماری T تک متغیره و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره(F) استفاده شد. یافته ها نشان دادند، میانگین های حاصله در زمینه اثرات اقتصادی، اجتماعی، ترافیکی و محیط زیستی بر محیط شهری از نظر مردم بزرگ تراز سطح متوسط(3) بود. میانگین های حاصله در مورد اثرات اجتماعی، ترافیکی و محیط زیستی بر محیط شهری از نظر مسئولان ورزشگاه ها بزرگ تراز سطح متوسط(3) بود، در حالی که این میانگین، در مورد اثرات اقتصادی کوچکتر از سطح متوسط بوده است. همچنین F مشاهده شده در سطح 05/0= تفاوت معنیداری را بین نظرات مردم و مسئولان ورزشگاه ها در خصوص آثار اقتصادی، اجتماعی، ترافیکی و محیط زیستی مکان های ورزشی بر محیط شهری نشان داد.

توسعه هدفی است که بیشتر مردم آن را ضروری می دانند. شناخت تفاوت های موجود بین مناطق مختلف در استان از نظر میزان برخورداری از شاخص های گوناگون، به منظور تنظیم برنامه های متناسب با هر منطقه، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این پژوهش با بهره گیری از روش تاکسونومی عددی، به سنجش توزیع فضایی شهرستان های استان اصفهان در زمینه مکان ها و فضاهای ورزشی با استفاده از هجده شاخص پرداخته است. هدف اصلی تحقیق یافتن میزان شکاف بین شهرستان ها از لحاظ برخورداری از امکانات و فضاهای ورزشی بود. جامعه آماری شامل کلیه شهرستان های استان اصفهان می شد. نتایج، گویای آن است که بیشترین بهره مندی شهرستان ها در بخش فضاها و مکان های ورزشی مربوط به شهرستان های اصفهان، کاشان، مبارکه و شاهین شهر است و شهرستان های خور و بیابانک، فلاورجان، نطنز، فریدون شهر، لنجان، نائین، خوانسار، برخوار و میمه و اردستان از محروم ترین شهرستان ها از نظر شاخص های مورد بررسی بودند. نتایج حکایت از نوعی نابرابری و عدم تعادل در زمینه توسعه مکان های ورزشی در شهرستان های استان اصفهان دارد. در این زمینه شهرستان اصفهان به دلیل داشتن مرکزیت سیاسی در استان، برتری خود را در شاخص های مورد بررسی حفظ کرده است.

هدف این تحقیق بررسی تأثیر شاخص های همجواری و دسترسی به مکان های ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی به تفکیک مناطق هشت گانه شهر اهواز بود. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع کﺎرﺑﺮدی اﺳﺖ کﻪ ﺑﻪ روش ﻣیﺪاﻧی اﺟﺮا ﺷﺪ. جامعه ی آماری اول کلیه ی سالن های ورزشی چند منظوره، استخرها و زمین های چمن مناطق هشت گانه شهر اهواز که متعلق به اداره ی ورزش و جوانان شهر اهواز و سایر ادارات دولتی بود کﻪ ﺗﻌﺪاد آن 99 ﻣﻮرد ﺑﻮده و جامعه آماری دوم، تمامی افرادی که از این اماکن ورزشی استفاده می نمایند، که 66135 نفر بود. نمونه ی آماری دو جامعه با بهره گیری از جدول مورگان به ترتیب 86 مکان ورزشی و 384 به تناسب تعداد اماکن ورزشی و جمعیت هر منطقه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود و در سه بخش ویژگی های فردی، شاخص های همجواری، دسترسی و مشارکت ورزشی (87/0= α) تنظیم گردید. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی مدل رگرسیونی با ضرایب تصادفی در نرم افزار HLM6 استفاده شد. نتایج نشان داد شاخص های همجواری و دسترسی به مجموعه های ورزشی و همچنین تعداد اماکن ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی افراد اثرگذار هستند و ضریب اثرگذاری در مناطق چهار و دو بیشتر از سایر مناطق و در مناطق شش و پنج کمتر از دیگر مناطق است. به طور کلی و با توجه به یافته های این پژوهش، هرچه امکانات و زیرساخت های ورزشی بیشتر، مناسب تر و با استانداردهای بهتری در زمینه دسترسی و همجواری در اختیار شهروندان قرار گیرد، میزان مشارکت ورزشی آنان، افزایش پیدا خواهد کرد.