واژگان بیگانه

این نوشتار از واژگان بیگانه در قرآن بحث می کند. نویسنده با توجه به پژوهش های زبان شناختی و تاریخی واژه های زیر را بررسی می کند: اب، ابابیل، ابراهیم، ابریق، ابلیس، اجر، احبار، آدم، ادریس، ارائک، آزر، ارم، اساطیر.

زبانِ پارسی شناسه ی فرهنگیِ ایرانیان است. این شناسه، در گذر زمان، با پدیدارهای دگرگون ساز روبه رو بوده است. هدفِ این نوشتار شناختنِ برخی پدیده های زبانی است که هم اینک، در هستیِ زبانِ پارسی پدیدار شده اند. ره یابیِ لجام گسیخته ی واژگانِ بیگانه به درونِ سامانِ زبانِ پارسی و شکسته نادرست نویسی از این دست پدیده ها هستند که در این نوشتار «توده» نامیده می شوند. مقاله با کاربستِ روشِ توصیفی تحلیلی و بهره گیری از دو دیدگاهِ بینشورانه: «کیستی همبسته سازیِ زبان» و «پیشامدهای بدخیم»، در پیِ پاسخ به این پرسش است که: «چرا می توان این توده ها را بدخیم نامید؟» برای پاسخ ، این انگاره آزموده می شود که: «این توده ها ایست ناپذیرند، گشودنشان دشوار است و پیامدهای ناگوار دارند؛ پس برای درمانِ آنها، بازاندیشی بایسته است.» فرجامِ انگاره آزمایی، آن که بسترهایی چندگانه، نهفته در پشتِ این توده ها، آنها را پیش می رانند. این توده ها، به سرشت، پیچیده و سردرگم ساز هستند و از ساخت یابیِ هستیِ همبسته و کیستیِ راستینِ ایرانی جلوگیری می کنند و بی بازاندیشی و بهسازیِ ساختاری نمی توان آنها را زدود.