ویرانه ها

این مقاله به تحلیل دلایلی می‏پردازد که حضور همیشگی موضوع ویرانه‏ها در سفرنامه‏های مشرق زمین از قرن 17 تا 19را اثبات می‏کنند: تمام متون حضور مسحور کننده بناهای ویران شده، شهرها و روستاهای تخریب شده را بسط و گسترش می‏بخشند. در قرن 18، این تصویر در متنی مشهور از «ولنه» بنام «ویرانه‏ها» و در ادبیات توسط رمانتیک‏های مشهور تحلیل و بررسی شده است. تصویر که در قرن 17 دارای مفهوم منفی دارد، در قرن 18 تا اندازه‏ای مثبت می‏شود تا در دوره رمانتیسم به تفکری بیهوده بدل شود. «نظریه ادبی ویرانه‏ها» با گرایش به فرهنگ خارجی و نوعی مالیخولیایی و ذهنیتی پیش استعماری که در شرق ویران شده، نه تنها گذشته اروپا را می‏یابد، بلکه تضمین می‏کند تا از بقایای تمدن‏های بشری صیانت کند. (اروپا در مشرق زمین بقایای گذشته خود را دید و خواست تا بقایای تمدن‏های درخشان کهن را از آسیب مصون نگه دارد.)