مدل کپ لند

عدالت فضایی و عدالت جغرافیایی به معنی توزیع عادلانة خدمات و امکانات شهری برای رسیدن به جامعه ای متوازن، و یکی از رهیافت های عدالت اجتماعی است. هدف مقاله حاضر بررسی وضعیت توزیع خدمات در سطح محلات منطقة شش براساس جمعیت، مساحت و سرانة کاربری های خدماتی است. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی است. به منظور تحلیل نحوة توزیع خدمات در سطح محلات منطقة شش، مدل های L.Q ، ضریب امتیاز استانداردشده و مدل VIKOR به کار گرفته شده است. سپس با به کارگیری مدل کپ لند (Copeland) نتایج مدل های مذکور تلفیق شد. نتایج نشان می دهد خدمات شهری به طور عادلانه در سطح محلات منطقة 6 توزیع نشده است. به طوری که محلات آرژانتین ساعی و میدان ولیعصر در بهترین وضعیت، و محلات فاطمی و قزل قلعه در پایین ترین سطح برخورداری از توزیع خدمات قرار دارند. همچنین، یافته ها حاکی از آن است که توزیع فضایی جمعیت و خدمات نیز به طور عادلانه انجام نگرفته است. بنابراین، با توجه به ساختار منسجم و سیستمی شهر، باید به عدالت فضایی در نحوة پراکنش خدمات در سطح محلات منطقة 6 و توزیع این خدمات با توجه به جمعیت آن توجه شود.

هدف از پژوهش حاضر، شناخت و ارزیابی موانع خصوصی سازی صنعت ورزش فوتبال در ایران با رویکرد منسجم آنالیز چندمعیاره و کپ لند براساس نظر خبرگان و آگاه نمودن سیاست گذاران ورزشی از نقاط قوت و ضعف موانع خصوصی سازی در صنعت ورزش فوتبال در ایران بود. این پژوهش از نوع کاربردی بوده و به شیوه پیمایشی اجرا گردیده است. تجزیه و تحلیل داده ها نیز در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام گرفت. در این پژوهش، در وهله اول موانع خصوصی سازی صنعت ورزش فوتبال در ایران شناسایی شد و در ادامه، با استفاده از مدل های مختلف تصمیم گیری چند شاخصه رتبه بندی گردید. با توجه به این که نتایج حاصل از اجرای مدل های فوق در مواردی با یکدیگر همخوانی نداشت، برای رسیدن به یک اجماع کلی از رتبه بندی موانع پیش روی خصوصی سازی باشگاه های صنعت ورزش فوتبال در ایران، از تکنیک ادغامی با عنوان روش کپ لند استفاده گردید. نتایج رتبه بندی حاصل از تکنیک کپ لند نشان می دهد که سه مانع اصلی خصوصی سازی صنعت ورزش فوتبال در ایران به ترتیب عبارت هستند از: عدم برنامه ریزی مناسب جهت خصوصی سازی، عدم برخورداری صنعت ورزش فوتبال در ایران از حق پخش تلویزیونی و عدم ایجاد زیرساخت های مناسب جهت خصوصی سازی صنعت ورزش فوتبال در ایران؛ بنابراین، توجه به موانع موجود می تواند برای تحقق امر خصوصی سازی در صنعت ورزش فوتبال ایران بسیار مفید باشد.