خود کار آمدی

به منظور بررسی رابطه ی خلاقیت و سلامت روان و همچنین تعیین این مطلب که هر یک از عناصر خلاقیت(ابتکار، بسط، انعطاف پذیری و سیالی) تا چه حد می توانند ملاک های سلامت روان را پیش بینی کنند،248 دانشجوی دختر و پسر به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند و از نظر میزان خلاقیت و ملاک های سلامت روانی به ترتیب توسط آزمون خلاقیت و مقیاس های اضطراب و افسردگی، حرمت خود و تنیدگی ادراک شده، مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضرایب همبستگی نشان دادند که خلاقیت با سلامت روان رابطه ی معنادار دارد؛ به عبارت دیگر افرادی که سطح خلاقیت بالاتری داشتند، اضطراب، افسردگی و تنیدگی کمتری را تجربه می کردند و در ضمن، ارزش بیشتری برای خود قائل بودند. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که تنها، متغیر ابتکار، توان پیش بینی نمرات افسردگی و تنیدگی ادراک شده را داشت. علاوه بر آن، نتیجه ی تحلیل واریانس نمره های خلاقیت آزمودنی های دانشکده های مختلف، بیانگر این مطلب بود که دانشجویان رشته ی هنر نسبت به دانشجویان رشته ی ادبیات و علوم انسانی به طور معنادار، خلاق تربودند.

هدف از پژوهش حاضر تبیین نقش واسطه گری اشتیاق تحصیلی در رابطه بین جهت گیری هدف و خود کار آمدی تحصیلی بوده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش اموزان پایه هفتم ابتدایی شهر مرودشت بوده اند. برای تعیین حجم نمونه بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای 150 دانش آموز انتخاب گردید. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش شامل 3 پرسشنامه خود کارآمدی تحصیلی جینگ و مورگان، جهت گیری هدف بوفارد و همکاران، پرسشنامه اشتیاق تحصیلی فریدل و پاریس  که روایی و پایایی ابزار مورد تایید قرار گرفت. نتایج ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر حاکی از آن بود که: بین جهت گیری معطوف به تسلط (یادگیری) و جهت گیری معطوف به عملکرد گرایشی با اشتیاق تحصیلی رابطه مستقیم معنادار و بین جهت گیری معطوف به عملکرد پرهیزی با  اشتیاق تحصیلی  رابطه معنا دار وجود دارد. جهت گیری هدف معطوف به یادگیری قادر به پیش بینی اشتیاق تحصیلی آن ها می باشد. اشتیاق تحصیلی با خود کار آمدی تحصیلی  رابطه مستقیم معنا دار دارد. اشتیاق تحصیلی در رابطه بین متغیرهای جهت گیری هدف و خود کار آمدی تحصیلی  نقش واسطه ای معناداری ایفا می کند.       

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی مهارتهای زندگی بر خودکار آمدی و افزایش شادکامی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه ناحیه چهار شهر اصفهان انجام شد. روش : به لحاظ ماهیت و اهداف این پژوهش از نوع کاربردی بوده و برای اجرای آن از روش نیمه تجربی ،پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه استفاده شده است. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای، تعداد 40 نفر به عنوان نمونه اماری انتخاب شدند؛ بدین صورت که ابتدا یک دبیرستان دخترانه و سپس 100 نفر به طور تصادفی انتخاب و پرسشنامه ها بین انها توزیع و سپس 40 نفر از دانش آموزان که در مقیاسهای خود کار آمدی و شادکامی نمره پایین تری داشتند به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (20 دختر در گروه آزمایش و 20 دختر در گروه کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 10جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش مهارتهای زندگی قرار گرفت. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و پرشسنامه خودکار آمدی شرر استفاده شد. دادها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها : نتایج نشان داد که آموزش مهارتهای زندگی تأثیر معناداری بر خود کار آمدی و افزایش شادکامی دانش آموزان داشته است. نتیجه گیری: با آموزش مهارت های زندگی، فرد قادر خواهد بود ضمن آگاهی از خود و توانایی هایش، موقعیت های استرس زا را شناخته و کنترل نماید و در نتیجه با احساس رضایت بیش تری که از خود و محیط اطراف خویش به وی دست می دهد، احساس شادکامی بیشتری نماید.

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روش تدریس مبتنی بر تفکر فعال و روش تدریس سنتی، بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان چابهار انجام شده است. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه آزمایش وگواه بود. جامعه مورد مطالعه، شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم مقطع ابتدایی شهر چابهار بود. نمونه مورد مطالعه بر اساس هدف های پژوهش، 80  دانش آموز که پس از انجام آزمون خودکارآمدی تحصیلی، به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. ابزار پژوهش برای بررسی میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان، پرسش نامه خودکارآمدی تحصیلی جینگ و مورگان (1999) بود. داده های حاصل از گردآوری اطلاعات، با استفاده از تحلیل کوواریانس، تجزیه و تحلیل شدند. یافته های این پژوهش  نشان داد که تدریس به روش تفکر فعال، سبب ارتفای خودکارآمدی دانش آموزان در همه ابعاد آن گردیده است.