هند و ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه رضایت شغلی با تعهد سازمانی و سلامت روان در بین کارمندان دانشگاه مسلم علی گر و دانشگاه سیستان و بلوچستان می باشد. نمونه این پژوهش را 205 کارمند (104 کارمند از دانشگاه مسلم علی گر و 101 کارمند از دانشگاه سیستان و بلوچستان ) تشکیل می دهند که به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه رضایت شغلی، مقیاس تعهد سازمانی و پرسشنامه سلامت روان (GHQ-12) استفاده گردیده است. نتایج نشان داد که رضایت شغلی با تعهد عاطفی، تعهد مداوم و تعهد هنجاری و نمرات کلی تعهد سازمانی رابطه مثبت و معنی داری دارد. اما رضایت شغلی با نشانه های جسمانی، اضطراب، کژ کنشی اجتماعی، افسردگی و نمرات کلی سلامت روان رابطه منفی داشت. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که در بین کارمندان دانشگاه مسلم علی گر نمرات کلی تعهد سازمانی %9/21 واریانس و در مرحله دوم نمرات کلی سلامت روان به میزان %8 واریانس را برای رضایت شغلی تبیین کرد. در بین کارمندان دانشگاه سیستان و بلوچستان نمرات کلی تعهد سازمانی به میزان %1/29 واریانس و در مرحله دوم نمرات کژکنشی اجتماعی به میزان %7/5 واریانس را برای رضایت شغلی تبیین کرد. نتایج آزمون t نشان داد که کارمندان دانشگاه مسلم علی گر به طور معنی داری نمرات بالاتری در مقایسه با کارمندان دانشگاه سیستان و بلوچستان در کل سلامت روان و زیر مقیاس افسردگی کسب کردند. اما تفاوت آماری معنی داری بین کارمندان دانشگاه مسلم علی گر و دانشگاه سیستان و بلوچستان در نمرات رضایت شغلی، تعهد عاطفی، مداوم، هنجاری و نمرات کلی تعهد سازمانی، نشانه های جسمانی، اضطراب و کژکنشی اجتماعی وجود نداشت. نهایتا« می توان نتیجه گرفت که سلامت روان کارمندان دانشگاه مسلم علی گر وضعیت بهتری نسبت به کارمندان دانشگاه سیستان و بلوچستان دارد اما رضایت شغلی و تعهد سازمانی کارکنان دو دانشگاه مورد بررسی یکسان است.

سنتهای پزشکی ایران و هند در قرون متمادی با یکدیگر در تعامل بوده و بر غنای هم افزوده اند. سنت پزشکی هندی متاثر از آیورودا است که قرنها تنها ابزار پزشکی آن دیار بوده و بعدها در تعامل با سایر سنن پزشکی چون آیین بودا، دائو، تبتی ها و طب ایرانی و اسلامی تاثیرات متقابل داشته است. در قرن دهم ق با مهاجرت پزشکان ایرانی به هند و رواج و رونق زبان فارسی و تالیف آثار پزشکی در آنجا، تاثیر سنت پزشکی هندی بر اطبا و در آثار پزشکی فارسی بیشتر آشکار شد. استفاده از داروها و شیوه های درمان هندی در آثار تالیف شده در آن دوران، مانند موسیقی و سحر و جادو و معرفی داروهای هندی از نشانه های این مدعاست. دو کتاب خلاصه التجارب بهاء الدوله رازی و علاجات داراشکوهی نورالدین شیرازی مهم ترین نمونه هایی است که در آنها بارها به سنت پزشکی هندی اشاره شده است.