شعر غزالی

با توجه به اینکه تعهد شاعر چیزی جز مسئولیت پذیری او نیست، انتقاد از ریاکاران و ظاهرسازان از دیرباز، زبان و کلام شاعران و نویسندگان را که نسبت به جوامع انسانی احساس تعهد می کردند تحت تاثیر قرار داده است. یکی از شیوه های انتقاد شاعران، استفاده از شیوه یا نوع ادبی طنز است. می توان گفت در این مسیر زبان طنز بهترین وسیله است، زیرا که؛ طنز ادبی کلامی است هنری و خنده انگیز که ضمن انتقاد، هدفش اصلاح جامعه و یک اندیشه یا باور نادرست است. از شاعران موفقی که در ادب پارسی توانسته است از این شیوه بهره ی کافی و وافی ببرد، ملک الشعرا غزالی مشهدی است. طنز غزالی غالباً نقد اجتماعی است که شامل: انتقاد از اخلاق ریاکاران و شیوه ی زندگی معاشرت افراد به ظاهر خوش عمل و نیکوکار است که با تظاهر به تقوی و پرهیزگاری به مخالفت با عشق و محبت قلبی می پرداخته اند. غزالی از اینکه زاهدان ریاکار، عقل را در خدمت خواهش های نفسانی قرار داده اند آزرده است و چنین عقلی را نکوهش می کند ولی رندی را که با آزادگی، پاکی و زیرکی و عشق و دلدادگی همراه است می پسندد. طنزهای غزالی از افراد و جامعه ای که ساختارهای بنیادین آن با ساختارهای عارفانه ی غزالی تضادی عمیق دارد، کاملاً هماهنگ است.