خودگردانی تحصیلی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیرعلی ارائه خودگردانی تحصیلی توسط والدینح برخودگردانی تحصیلی و پیشرفت درسی دانش آموزان است بدین منظور تعداد 201 دانش آموزان (81 پسر و 120 دختر) از کلاس اول دبیرستان انتخاب و با پاسخگویی به پرسشنامه ارائه خودگردانی توسط والدین (اقتباس از مارتینزپونز 1996) ادراک خود را از تاثیر والدین بر رفتار های خودگردانی خویش نشان دادنحد و همچنین پرسشنامه خودگردانی تحصیلی را نیز تکمیل کردند از میانگین نمرات نهایی دروس ریاضی و ادبیات فارسی به عنوان ملاک پیشرفت تحصیلی استفاده گردید نتایج تحلیل مسیر بیانگر تاثیر مستقیم خودگردانی والدین بر خودگردانی تحصیلی دانش آ موزان و نیز تاثیر مستقیم خودگردانی دانش آموزان بر پیشرفت درسی آنان است همچنین ارائه خود گردانی توسط والدین از راه تاثیر برخودگردانی دانش آموزان بطور معنی داری پیشرفت درسی را تبیین می کند تحلیل رگرسیون چند متغیری نشان داد که یکی از مولفه های خودگردانی والین یعنی تشویق به عنوان عاملی مهم بعد از خودگردانی تحصیلی در تبیین پیشرفت درسی دانش آموزان محسوب می گردد یافته ها بیانگر راهکارهایی جهت افزایش خودگردانی والدین در برنامه های آموزش خانواده و ارتقا خودگردانی تحصیلی دانش آموزان ا ست .

هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی های روان سنجی پرسشنامه خودگردانی تحصیلی(SRQ-A) بود. در این راستا بعد از ترجمه و انطباق، پرسشنامه بر روی 400 نفر (213 پسر 187 دختر) از دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان شیراز که به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب گردیده بودند، اجرا شد. محتوای پرسشنامه به شیوه مؤلفه های اصلی مورد تحلیل عاملی قرارگرفت و نتایج تحلیل نشان داد که در چهار عامل استخراجی (سبک تنظیم بیرونی، درون فکنی، همانند سازی و درونی) بین سؤالات در برخی عوامل، همبستگی نزدیکی وجود دارد. به همین دلیل، تحلیل عامل مجددی روی چهار عامل استخراجی صورت گرفت، که نتیجه حاکی از دو عامل سبک تنظیم کنترلی و سبک تنظیم خوداستقلالی بود. مبانی نظری پرسشنامه، این دو سبک تنظیمی را تایید می کنند. در خصوص بررسی روایی پرسشنامه، علاوه بر تحلیل عاملی، از روش همبستگی با آزمون ها ی مشابه از جمله: پرسشنامه خود گردانی مذهبی، پرسشنامه خود گردانی روابط دوستانه و معدل تحصیلی استفاده شد. نتایج پایایی پرسشنامه با استفاده از روش هـای باز آزمایی و آلفـای کرونباخ حاکی از پایایی پرسشنامه خودگردانی تحصیلی بود. یافته های حاصل نشانگر کفایت و کارایی این مقیاس برای استفاده در فرهنگ جامعه ایرانی بود.

هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی برنامه آموزش فلسفه برای کودکان بر ارزیابی از تعارض میان والدین، و خودگردانی تحصیلی در دانش آموزان دختر مقطع چهارم و پنجم ابتدایی مراجعه کننده به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مرکز حجاب تهران بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. بدین منظور پس از نمونه گیری هدفمند، 52 دانش آموز انتخاب و 26 نفر در هریک از گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مقیاس ارزیابی تعارض بین والدین (گریچ و فینچام، 1990) و خودگردانی تحصیلی (ریان و کانل، 1989) استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چندراهه و یک راهه استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که آموزش فلسفه برای کودکان موجب کاهش معنادار سرزنش خود و افزایش معنادار خودگردانی تحصیلی در گروه آزمایش شده است.