شکاف نسلی

اقدام به خودکشی به عنوان یک کنش اجتماعی، در بستر تعاملات پیچیده فردی و ساختاری و تحت تأثیر عوامل فرهنگی شکل می گیرد. این پژوهش با استفاده از روش نظریه زمینه ای به بررسی تجربه زیسته افراد ۱۸ تا ۴۰ ساله در استان کهگیلویه و بویراحمد پرداخته و عوامل اجتماعی و فرهنگی منجر به اقدام به خودکشی و چگونگی شکل گیری یک زیست پروبلماتیک را کاوش کرده است. زیست پروبلماتیک تجربه ای از زندگی است که با مشکلات و چالش های متعدد و پیچیده همراه بوده و فرد را در معرض خطر قرار می دهد. در این مطالعه، با استفاده از روش نظریه زمینه ای، ۱۴ مصاحبه عمیق با افراد ۱۸ تا ۴۰ ساله (زن و مرد، متأهل و مجرد) که اقدام به خودکشی کرده بودند، از طریق نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی انجام شد. داده ها با روش کدگذاری باز، محوری و گزینشی تحلیل شدند. پژوهش پنج مقوله اصلی را شناسایی کرد و یافته های پژوهش نشان داد که زندگی پروبلماتیک تحت تأثیر تعارضات نسلی، فشارهای ازدواج سنتی، انگیزه های انتقام جویانه، تنهایی عاطفی و قبح زدایی اجتماعی از خودکشی قرار دارد. این مقوله ها در یک مدار پروبلماتیک، از تجربه زندگی مسئله مند تا کنش خودکشی، به عنوان برساختی اجتماعی شکل می گیرند. مقوله هسته، «مدار خودکشی از زندگی پروبلماتیک تا خودکشی پروبلماتیک»، نشان دهنده تعامل پیچیده عوامل اجتماعی، فرهنگی و فردی و چرخه ای از احساس ناامیدی و درماندگی است که منجر به اقدام به خودکشی می شود. یافته ها نشان داد که در بستر ایلی-قبیله ای کهگیلویه و بویراحمد، تعارضات میان سنت و مدرنیته همراه با کنترل های اجتماعی و خشونت، منجر به احساس بی قدرتی و انزوا در میان جوانان شده و آنان را به سمت اقدام به خودکشی سوق می دهد. این نتایج بر اهمیت مداخلات فرهنگی و اجتماعی برای پیشگیری از خودکشی در این منطقه تأکید دارند.

مقدمه: امروزه یکی از مسائلی که سلامت خانواده و به مراتب سلامت جامعه را تحت تاثیر قرار داده و پیامدهای مخرب و جبران ناپذیری در پی داشته است، شیوع رفتارهای پر خطر در میان اقشار مختلف، به ویژه در بین جوانان می باشد. در سال های اخیر با توجه به تغییرات سریع اجتماعی، از سوی سازمان های بهداشتی، مجریان قانون و سیاست گذاران اجتماعی بروز این رفتارها، به عنوان یکی از مهمترین مشکلات موجود در جامعه مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا، پژوهش حاضر نیز با هدف بررسی رابطه بین شکاف نسلی و بروز رفتارهای پرخطر در بین جوانان حاشیه نشین شهر قزوین انجام شده است. داده و روش: روش تحقیق مورد استفاده در پژوهش حاضر، از نوع پیمایشی است. جامعه آماری شامل کلیه جوانان 29-15 سال شهر قزوین می باشد که در مناطق حاشیه نشین، سکونت دارند. حجم نمونه از طریق فرمول آماری کوکران و به شیوه نمونه گیری هدفمند به تعداد 380 نفر جهت گردآوری اطلاعات لازم انتخاب برآورد شده است. نرم افزار مورد استفاده نیز جهت تجزیه و تحلیل داده ها SPSS می باشد. یافته ها: نتایج نشان داد که همبستگی بین متغیر شکاف نسلی با تمامی مولفه های رفتارهای پرخطر از نظر آماری مورد تایید می باشد، نوع رابطه نیز مثبت و مستقیم بوده است. همچنین متغیرهای حاضر در مدل رگرسیونی توانسته اند 2/43 درصد از تغییرات متغیر وابسته را تبیین نمایند. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج حاصل، تعامل و بین دو نسل جوانان و والدین و مذاکره بر سر ارزش های مورد منازعه براساس الگوهای منطقی و اهمیت دادن به انتظارات و ارزش های جوانان توسط نسل بزرگسال بیش از پیش ضروری است.