نعمت های مادی

شکرگزاری در برابر برکات و نعمت های مستمر و مداوم الهی، ضرورت و حداقل شرط بندگی الهی است. ما انسان ها در برابر بسیاری از نعمت های الهی ناسپاسیم و حتی به بسیاری از این نعمت های الهی توجه نداریم. اگر اندکی تأمّل کنیم و نیک بنگریم، در برابر نعمت های بیکران الهی ناتوان از شکرگزاری هستیم. اشکال ما این است که با بهره مندی از هر نعمتی، از سایر نعمت های الهی غافل میشویم. شایسته است با تمرین و آموزش های دینی و معنوی درصدد اصلاح این نقیصه برآییم. از سوی دیگر، اغلب شکرگزاری ما از نعمت های مادی الهی است و غالبا از وجود نعمت های معنوی غافلیم و هرگز توان شکرگزاری در برابر آنها را نداریم. این نوشتار به تفصیل به این موضوع میپردازد.

انسان مخلوق خدای متعالی است که نعمت های بیکرانی به او اعطا کرده است، نعمت های مادی و نعمت های معنوی. شکرگزاری مخلوق در برابر خالق منان، کمترین وظیفه بندگان شایسته خداست. غالبا نعمت های مادی برای ما جلوه گری مینماید. اگر بنده شاکری باشیم، از این نعمت ها خدای متعال شاکریم. در حالی که نعمت های معنوی به مراتب مهم تر و ارزشمندتر از نعمت های گذرای مادی است. هرچند ما معمولاً در برابر شکر نعمت های الهی غافل و یا ناتوانیم، اما اعتراف به ناتوانی از شکر نعمت های الهی، از جمله سیره حضرات معصومان: است که ما نیز باید از این سیره پیروی کنیم.