قرآن پژوهان

تحولات فرهنگی در عصر حاکمیت تیموریان هند، نقطه عطفی در تاریخ این سرزمین به شمار می رود. این دگرگونی درجنبه های مختلف، از جمله تولید مکتوبات بسیار غنی جلوه گر شد که از میان آنها، آثار قرآنی که در نوع خود در جهان اسلام و برخی در تاریخ مطالعات قرآنیِ شبه قاره کم نظیرند جایگاهی خاص دارند. پدیدآورندگان آن آثار، گاه چهره های سیاسی از شخصیت های هندی یا ایرانیان مهاجر مؤثر در ابعاد سیاسی اجتماعی دردوره گورکانیان شبه قاره هند بوده اند. این پژوهش با بهره گیری از مطالعات میان رشته ای (تاریخ اسلام و علوم قرآنی) و با روش توصیفی و تحلیل و استناد تاریخی، به معرفی شخصیت های سیاسی اجتماعی قرآن پژوه در عصر گورکانیان هند و بررسی برخی از آثار تفسیری آنان می پردازد.

قرآن کتابی هدایتگر و بهترین مرجع برای دستیابی و سعادت است، کتابی است که برای هر مسأله ای پاسخی روشن و کامل دارد. یکی از ویژگی های برجسته هدایتی- تربیتی قرآن بیداری بخشی و ارائه راهکارهای مناسب برای تمامی زمان ها است. نزول قرآن در دوران تاریک جهالت و بیدادگری، پیام بیداری و پیامبر، رسول بیداری بود. واکاوی کلید واژه ذکر و نیز مفاهیم قصص و امثال قرآن و بسیاری از آیاتی که در مورد روز حسابگری نازل شده است روشنگر فرازهای بیدارگری در قرآن است. بررسی جامعه شناختی ملت های مسلمان در اوج بیدادگری نشان می دهد که قرآن تنها نسخه نجاتبخشی بوده است که بدان تمسک جسته اند. قرن 14 در سده های اخیر از قرن هایی است که بازگشت به قرآن و اقبال به نگارش آثار قرآن پژوهی با تأکید بر بیداربخشی مسلمانان به اوج خود رسیده است. این مقاله در نظر دارد با اشاره به مهمترین فرازهای بیدارگری در قرآن و نیز گذاری بر مهمترین آثار و صاحبان قرآن پژوهی به جایگاه قرآن به عنوان تنها مرجع بیدارگری در هر عصری تأکید ورزد.