یادگیری مداوم

هدف از تحقیق حاضر، تبیین تفاوت درجة تحقق ابعاد سازمان یادگیرنده بین فدراسیون های ورزش های تیمی و انفرادی است. تحقیق از نوع پیمایشی مقایسه ای است. جامعة آماری کارمندان تمام وقت فدراسیون های ورزشی ایران برابر با 795 نفر بودند. از 212 پرسشنامة دریافت شده 158 مورد مربوط به فدراسیون های ورزش های فردی و 54 مورد مربوط به فدراسیون های ورزش های گروهی است. ابزار تحقیق پرسشنامة ابعاد سازمان یادگیرنده با پایایی 974 /0 بود. به منظور تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (t دونمونه ای با نمونه های مستقل) استفاده شد. نتایج حاکی است که درجة تحقق ابعاد سازمان یادگیرنده در فدراسیون های ورزشی در حد مطلوبی نیست و تفاوت معناداری بین درجة تحقق یادگیری مداوم (0 = p، 54 /3 = t) ، گفت-وشنود (0 = p، 63 /2 = t) ، یادگیری تیمی (0 p=، 07 /4- = t) ، سیستم های ادغام شده (0 = p، 22 /4- = t) ، توانمندسازی (0 = p، 05 /3- = t) ، پیوند با سیستم (0 = p، 07 /3- = t) و رهبری راهبردی (0 = p، 61 /3- = t) در فدراسیون های ورزش های تیمی و انفرادی ایران وجود دارد.

با افزایش فشار اجتماعی برای تحول در کیفیت بروندادهای آموزش عالی، برنامه توسعه حرفه ای هیئت علمی جایگاه ویژه ای پیدا نمود. در این مقاله، با مرور یافته های پژوهشی در سطح ملی و بین المللی در باره توسعه حرفه ای اعضای هیئت علمی به مفهوم توسعه حرفه ای هیئت علمی، محورها و استانداردهای آن و همچنین به چگونگی برنامه ریزی و اجرای توسعه حرفه ای هیئت علمی در عمل پرداخته می شود. نتایج این بررسی نشان می دهد که برنامه های توسعه حرفه ای هیئت علمی، موجب ارتقای کیفیت زندگی فردی، سازمانی و حرفه ای عضو هیئت علمی می شود و چهار عامل را در بر می گیرد: 1) توسعه آموزشی با ایجاد فرصت هایی برای بهبود تدریس و یادگیری        2) توسعه پژوهشی از طریق ایجاد فرصت هایی برای کسب موفقیت های پژوهشی 3) توسعه فردی با تقویت مهارت های برنامه ریزی و تغییر، و        4) توسعه سازمانی با توانمند نمودن اعضا برای کسب مهارت های مورد نیاز سازمان. 

رهبری آموزشی یکی از مهمترین و چالش برانگیزترین موضوعات در حوزه آموزش و پرورش است. با توجه به نقش آن در بهبود کیفیت یادگیری و تدریس، رهبری آموزشی به عنوان یک عامل کلیدی در موفقیت سازمان های آموزشی محسوب می شود. رهبر آموزشی باید این قابلیت را داشته باشد که با ایجاد محیطی پویا و پشتیبانی کننده، انگیزه دانش آموزان را افزایش داده، عملکرد تحصیلی آنها را بهبود بخشیده و در نهایت کیفیت آموزش و یادگیری در کل مدرسه را ارتقا دهد. در این میان، نظریه عمل آرگریس و شون می تواند به درک بهتر رفتارها و تعاملات در سازمانها کمک کرده و بینش های جدیدی را برای رهبران آموزشی فراهم سازد. این تحقیق با هدف بررسی رهبری آموزشی از دریچه نظریه عمل آرگریس و شون و چگونگی کمک این نظریه به بهبود استراتژی ها و شیوه های رهبری انجام شده است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که شناخت نظریه های عملی رهبران آموزشی و تلاش برای همسوسازی آنها با نظریه های اعلام شده، می تواند به بهبود مهارت های ارتباطی، افزایش انعطافپذیری و یادگیری مداوم در سازمانهای آموزشی منجر شود. همچنین با توجه به اینکه این نظریه بر اهمیت یادگیری دوگانه و تغییر فرضیات بنیادین تأکید میکند. در رهبری آموزشی، این مفاهیم می توانند به مدیران و رهبران آموزشی کمک کنند تا به جای تمرکز بر علائم مشکلات، به ریشه های آنها بپردازند تا با شناخت عمیقتر خود و سازمان، راهکارهای مؤثرتری ارائه دهند و به ارتقای اثربخشی رهبری آموزشی دست یابند.