Examining the Nature and Definition of Imamate in the Views of Khajeh Nasir and Ibn Arabi
آرشیو
چکیده
A fundamental step in researching the intersection of Islamic mysticism (Irfan) and theology (Kalam), and in bridging these two disciplines regarding the concept of Imamate, is to ascertain if a shared understanding of Imamate's essence exists between them. Only if there's a common conceptualization of Imamate can we effectively explore its various aspects across both fields. The central question of this research is whether the core concept and characteristics of Shi'a Imamate are present within Ibn Arabi's mystical framework. It's important to clarify that this study does not aim to examine the specific linguistic term "Imamate" in mysticism; rather, it seeks to identify the meaning and reality of Imamate, even if it is not explicitly expressed through that particular word in mystical discourse. This article, using an analytical-comparative approach, examines how Khajeh Nasir considers a Perfect Definition (hadd tamm) that it includes the qualifier "by inherent right" (bi'l-aṣālah). He posits that a prerequisite for this definition is divine appointment. Therefore, this can be considered the core characteristic of the Shi'a definition of Imamate. While Ibn Arabi's terminology differs from that of Shi'a theology (kalam), the qualifier "by inherent right") bi'l-aṣālah( can be found in his writings with the same Shi'a meaning. Furthermore, he acknowledges individuals "appointed by God" after the Prophet, which serves as another expression of this very qualifier "by inherent right" )bi'l-aṣālah(.بررسی چیستی و تعریف امامت در دیدگاه خواجه نصیر و ابن عربی
یکی از کارهای مبنایی برای پژوهش های بین عرفان و کلام و تقریب این دو در باب امامت بررسی عینیت مفهوم امامت در آن هاست. در صورت وجود مفهوم مشترکی از حقیقت امامت است که می توان در مورد مسائل امامت در این دو رشته تحقیق کرد. وجود مفهوم و ویژگی های اصلی امامت شیعه در عرفان ابن عربی مساله اصلی این پژوهش است. البته مراد از این پژوهش بررسی مفهوم واژه امامت در عرفان نیست؛ بلکه در تلاشیم وجود معنای امامت را نه در قالب لفظ خاصی در عرفان بیابیم.در این مقاله با رویکرد تحلیلی-تطبیقی بررسی می شود که خواجه نصیر تعریفی را حد تام می داند که شامل قید «بالاصاله» است. وی شرط این تعریف را منصوب بودن از جانب خداوند می داند. از این رو می توان ویژگی اصلی تعریف امامت شیعه را این امر دانست. اصطلاحات ابن عربی متفاوت با اصطلاحات کلام شیعه است؛ ولی در عبارات وی می توان قید بالاصاله را با همان معنای شیعی یافت. همچنین ایشان افرادی را با عنوان منصوب از جانب خداوند بعد از پیامبر می پذیرد که عبارت دیگری از قید بالاصاله است.
تبلیغات
