علوم زیستی ورزشی

علوم زیستی ورزشی

علوم زیستی ورزشی سال سیزدهم پاییز 1400 شماره 3 (پیاپی 50) (مقاله علمی وزارت علوم)

مقالات

۱.

اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر تغییرات ضخامت انتیما-مدیای شریان های مرکزی و محیطی مردان دارای اضافه وزن(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: اضافه وزن تمرین تناوبی شدید شریان مرکزی و محیطی ضخامت انتیما - مدیا

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 504 تعداد دانلود : 449
ارزیابی ضخامت انتیما –مدیای شریانی (IMT) روشی مناسب جهت پیش بینی اولیه آترواسکلروز است. هدف تحقیق، تعیین اثر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر تغییرات ضخامت انتیما-مدیای شریانی مردان دارای اضافه وزن بود. تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش – پس آزمون بود. آزمودنی ها 18 مرد دارای اضافه وزن (نمایه توده بدنی 2/4 ± 9/27 کیلوگرم/متر مربع) بودند که پس از انتخاب، آزمون حداکثر اکسیژن مصرفی بیشینه انجام گرفت و آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی شدید (12 نفر) و کنترل (6 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه HIIT  هشت هفته و 3 جلسه در هفته، 20 تکرار 30 ثانیه ای (با 13 ثانیه استراحت بین هر تکرار) را با شدت 85 الی 90 درصد VO2peak تا انتهای هفته چهارم و 90 الی 95 درصد VO2peak تا انتهای هفته هشتم، انجام دادند. پس از ارزیابی ترکیب بدن (با استفاده از  دستگاه مقاومت زیستی الکتریکی) و ضخامت انتیما-مدیا (شریان های کاروتید و فمورال با استفاده از اولتراسوند و روش B-Mode)، تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از روش آنوای دو طرفه و سطح آلفای کمتر از 05/0 انجام شد. درصد چربی بدن آزمودنی ها در گروه تمرین تناوبی شدید به طور معناداری کاهش یافت(041/0=p). همچنین، کاهش معناداری در IMT شریان فمورال افراد با ضخامت کمتر از 9/0 میلی متر مشاهده شد(026/0=p). نتایج تحقیق بیانگر کاهش IMT شریان های مرکزی و محیطی متعاقب هشت هفته HIIT در مردان دارای اضافه وزن بود. همچنین این احتمال می رود که HIIT تنها باعث کاهش پلاک آترواسکلروزی در افراد با IMT کمتر از 9/0 میلی متر گردد.
۲.

تأثیر حاد مصرف مکمل HMB-FA و فعالیت ورزشی بر برخی عوامل مؤثر در هایپرتروفی و آسیب عضلانی در مردان غیرفعال(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: بیوپسی عضلانی تستوسترون کراتین کیناز لاکتات دهیدروژناز P70S6K

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 698 تعداد دانلود : 587
با توجه به تأثیرگذاری مکمل HMB بر عملکرد ورزشی، تمایل به مصرف آن به منظور کسب کارایی بیشتر افزایش یافته است، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 6 روز مصرف مکمل HMB-FA بر فاکتورهای مؤثر در هایپرتروفی و ریکاوری در مردان غیرفعال بود. 20 مرد غیرفعال با شاخص توده بدنی 1±5/21 کیلوگرم بر متر مربع و سن 4± 1/25سال به دو گروه ورزش + دارونما و ورزش + مکمل تقسیم شدند. آزمودنی ها 6 روز پیش از شروع فعالیت مقاومتی به مصرف مکمل HMB-FA پرداختند. نمونه بیوپسی عضلانی بلافاصله پیش و 10 دقیقه پس از فعالیت مقاومتی و نمونه خونی پیش و بلافاصله و 48 ساعت پس از ورزش از آزمودنی ها گرفته شد. نتایج آزمون آنکوا نشان داد افزایش معنا داری (001/0=P) بین سطوح سرمی تستوسترون پیش و بلافاصله پس از ورزش در گروه ورزش + دارونما در مقایسه با ورزش + مکمل وجود داشت. همچنین افزایش معنا داری (001/0=P) در مقادیر P70S6K ، و کاهش معنا داری (001/0=P) در سطوح سرمی کراتین کیناز (CK) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) بین گروه ورزش + مکمل با گروه ورزش + دارونما مشاهده شد. بنابراین مصرف حاد مکمل HMB پیش از فعالیت مقاومتی موجب افزایش مقادیر P70S6K به عنوان شاخص هایپرتروفی و کاهش CK و لاکتات LDH به عنوان شاخص آسیب عضلانی می شود.
۳.

تأثیر تمرین هوازی بر بیان ژن Drp1 وCyp1a1 و پروتئین CYP1A1 عضله نعلی رت های نر دیابتی(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: دیابت عضله میتوکندری ورزش

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 854 تعداد دانلود : 670
تنظیم نامناسب در پویایی میتوکندری با اختلال در تنظیم متابولیسم همراه است و به بیماری های متابولیکی منجر می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر بیان ژن Drp1، Cyp1a1 و بیان پروتئین CYP1A1 عضله نعلی رت های نر دیابتی است. در این مطالعه تجربی 24 سر رت نر ویستار به طور تصادفی به 3 گروه دیابت (D)، گروه کنترل (Ct)، و گروه تمرین+دیابت (ED) تقسیم شدند. مدل دیابت در رت ها با تزریق STZ القا شد. گروه ED به مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته پروتکل تمرین هوازی را اجرا کردند. پس از اتمام پروتکل، عضله نعلی رت ها استخراج، و از روش RT-PCR، برای سنجش بیان ژن Drp1 و Cyp1a1 و از روش الایزا برای سنجش بیان پروتئین CYP1A1 استفاده شد. میزان RNA با استفاده از فرمول  محاسبه و سپس داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج تفاوت معناداری را بین گروه ها در بیان ژن Drp1 (001/0P£) و Cyp1a1 (017/0P£)، بیان پروتئین CYP1A1 (028/0=P) و گلوکز (001/0P£) نشان داد. دیابت بیان ژن Drp1 و Cyp1a1 و بیان پروتئین CYP1A1 را در عضله اسکلتی افزایش داد. این در حالی است که تمرین فقط بیان ژن Drp1 را کاهش داد (013/0=P). دیابت به افزایش گلوکز، بیان ژن Drp1 و Cyp1a1 و بیان پروتئین CYP1A1 در عضله اسکلتی منجر می شود. اما تمرین، تنها از افزایش بیان ژن Drp1 پیشگیری کرد.
۴.

تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مکمل آلوئه ورا بر غلظت کاتپسین های سرم در مردان دیابتی نوع دو(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: آلوئه ورا تمرین تناوبی خیلی شدید دیابت نوع 2 کاتپسین

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 497 تعداد دانلود : 320
از روش های ساده و بی خطر برای درمان دیابت اجرای تمرینات ورزشی منظم و مصرف داروهای گیاهی است که عوارض اندکی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا همراه با مکمل آلوئه ورا بر غلظت کاتپسین های سرم در مردان دیابتی نوع 2 بود. در این پژوهش نیمه تجربی، 44 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سن 25-40 سال تصادفی در چهار گروه کنترل، آلوئه ورا، تمرین و تمرین-آلوئه ورا قرار گرفتند. تمرین تناوبی خیلی شدید 3جلسه در هفته (حداکثر 60 سیکل در هر جلسهه 20 دقیقه ای) شامل رکاب زدن سرعتی به مدت 8 ثانیه (در حدود 80 درصد ضربان قلب حداکثر (HRmax)) و رکاب زدن آرام (20-30 دور در دقیقه) برای 12 ثانیه به مدت 12هفته انجام شد. آزمودنی ها یک کپسول آلوئه ورا حاوی 100 میلی گرم پودر ژل آلوئه ورا در صبح بلافاصله پس از بیدار شدن و یک کپسول پس از شام دریافت کردند. داده ها با استفاده از t همبسته، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنا داری 05/0 P< تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که 12 هفته تمرین تناوبی شدید، مکمل یاری آلوورا و تمرین تناوبی شدید به همراه مکمل یاری آلوئه ورا موجب کاهش معنادار سطوح کاتپسین S، K، L در مردان دیابتی نوع 2 شد (001/0=P). به نظر می رسد که مصرف مکمل آلوورا می تواند تأثیرگذاری تمرین ورزشی را در کاهش سطوح آدیپوکاین ها بیشتر کند و مصرف آلوئه ورا به همراه تمرین تناوبی شدید  تأثیر هم افزایی داشته باشد.
۵.

مقایسه اثربخشی مداخلات ورزش یوگا و زالودرمانی در مدیریت درمان زنان مبتلا به میگرن(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: تمرینات یوگا زالودرمانی شدت سردرد مدت سردرد

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 970 تعداد دانلود : 784
این تحقیق با هدف بررسی تأثیرات یوگا و زالودرمانی در مدیریت درمان بیماران مبتلا به میگرن انجام گرفت. جامعه آماری تحقیق، زنان مبتلا به میگرن شهر قزوین بودند. در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 21 بیمار زن (سن 36/8±7/38 سال) مبتلا به میگرن به صورت تصادفی در سه گروه یوگا، زالودرمانی و کنترل به تعداد مساوی (7=n) قرار گرفتند. شدت سردرد توسط پرسشنامه (VAS) و مدت سردرد از طریق چک لیست در زمان های پیش آزمون، پس آزمون و دوره پیگیری توسط محقق صورت گرفت. بیماران در گروه یوگا به مدت 12 هفته تمرینات یوگا (60 جلسه، 5 روز در هفته، هر جلسه 60 دقیقه) را انجام دادند. در گروه زالودرمانی، هر هفته دو عدد زالو به مدت 12 هفته در منطقه پشت لاله گوش پسین استفاده شد. گروه کنترل، درمان دارویی معمول خود را دنبال می کردند. برای تحلیل آماری از آزمون های آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آنوا در سطح معناداری 05/0≥P استفاده شد. نتایج نشان داد 12 هفته تمرینات یوگا و زالودرمانی به صورت مستقل سبب کاهش معناداری در شدت و مدت در گروه های می شود (05/0≥P). همچنین بین سه گروه اختلاف معناداری در شدت درد (09/0=P) و مدت درد (12/0=P) مشاهده نشد. به نظر می رسد مداخلات بهبود بالینی چشمگیری را در هر سه گروه نشان داد. نتایج نشان داد که زالودرمانی و یوگادرمانی مزایایی برابر با درمان دارویی در کاهش شدت و مدت درد در زنان مبتلا به سردرد میگرنی دارد. بنابراین، تمرینات یوگا و زالودرمانی احتمالاً می توانند به عنوان درمان کمکی در بیماران میگرنی مؤثر باشند.
۶.

تأثیر شش هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و استقامتی بر میزان قند خون و محتوای پروتئین فولیستاتین در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 1(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: تمرین استقامتی تمرین تناوبی با شدت بالا دیابت فولیستاتین قلب قند خون

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 173 تعداد دانلود : 467
فولیستاتین یک پروتئین کلیدی در تنظیم هیپرتروفی عضلانی (قلبی و اسکلتی) است که بیماری دیابتی نوع 1 می تواند به نقص در عملکرد آن منجر شود. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر 6 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و استقامتی بر میزان قند خون و محتوای پروتئین فولیستاتین در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 1 است. در این تحقیق، 18 سر موش صحرایی نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20±300 گرم انتخاب شدند. پس از دیابتی شدن نوع 1 از طریق محلول استرپتوزوتوسین، به روش تصادفی به 3 گروه: 1. تمرین HIIT 2. تمرین استقامتی و 3. کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه های تمرینی HIIT و استقامتی به مدت 6 هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آنوای-یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. 6 هفته تمرین HIIT و استقامتی به کاهش معنا دار میزان قند خون (0001/0=P) و افزایش معنا دار محتوای پروتئین فولیستاتین (0001/0=P) نسبت به گروه کنترل منجر شد. تمرین HIIT و استقامتی، سطوح قند خون را کاهش داد که نشان دهنده این مطلب است، که این دو نوع تمرینی می تواند راه درمانی مناسب و غیرتهاجمی برای کنترل دیابت باشد. همچنین تمرین استقامتی و تمرین HIIT به افزایش محتوای درون سلولی پروتئین فولیستاتین منجر شد که این افزایش در گروه استقامتی بیشتر بوده است که می تواند جهت هیپرتروفی فیزیولوژیک و کاهش عوارض پاتولوژیک قلبی از جمله کاردیومیوپاتی دیابتی مفید باشد.
۷.

تأثیر همزمانی موسیقی- فعالیت بدنی بر سطح اکسیژن مصرفی، تواتر تنفسی و ایمونوگلوبولین A بزاق دانشجویان تربیت بدنی(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: اکسیژن مصرفی تواتر تنفسی سیستم عصبی خودمختار فعالیت بدنی موسیقی همزمان

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 317 تعداد دانلود : 722
هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر همزمانی موسیقی با فعالت بدنی بر ایمونوگلوبولین A ، اکسیژن مصرفی و تواتر تنفسی می باشد. بدین منظور، 18 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (با میانگین سنی 39/2±6/22 سال، وزن 82/13±44/78 کیلوگرم، شاخص توده بدن 68/3±36/22 کیلوگرم بر متر مربع و قد 08/0±75/1 متر) انتخاب شدند و طی سه جلسه مجزا مورد ارزیابی قرار گرفتند. طی جلسه نخست و با استفاده از آزمون فزاینده بر روی دوچرخه کارسنج، حداکثر بازده توان آزمودنی ها اندازه گیری شد. آزمودنی ها طی جلسات دوم و سوم در آزمایشگاه حضور یافته و به مدت 20 دقیقه و با شدت 60 درصد حداکثر بازده توان بر روی دوچرخه کارسنج رکاب زدند. ترتیب جلسات با و بدون موسیقی در بین آزمودنی ها به صورت تصادفی معکوس بود. یکی از جلسات همراه با موسیقی و دیگری بدون موسیقی اجرا شد. همزمان با رکاب زدن، اکسیژن مصرفی و تواتر تنفسی آزمودنی ها اندازه گیری شد. در پایان جلسات دوم و سوم، جهت سنجش ایمونوگلوبولین A نمونه بزاق جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل اکسیژن مصرفی و ایمونوگلوبولین A با استفاده از آزمونt  همبسته نشان داد بین شرایط موسیقی و بدون موسیقی تفاوت معناداری وجود ندارد (سطح معناداری05/0p≤). مقایسه پس آزمون های تواتر تنفس نشان داد که بین شرایط موسیقی و بدون موسیقی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0=p). در مجموع نتایج نشان می دهند که برخلاف تغییرات تواتر تنفسی، همزمانی موسیقی با فعالیت بدنی نتوانسته سطح اکسیژن مصرفی و ایمونوگلوبولین A را تحت تأثیر قرار دهد.
۸.

تأثیر یک دوره تمرینات مقاومتی دایره ای بر سطوح سرمی پرپتین و مقاومت به انسولین مردان مبتلا به دیابت نوع 2(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: پرپتین تمرین مقاومتی دایره ای دیابت مقاومت به انسولین

حوزه های تخصصی:
تعداد بازدید : 926 تعداد دانلود : 91
هدف این تحقیق، برررسی تأثیر تمرین مقاومتی دایره ای بر سطوح سرمی پرپتین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع2 بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. نمونه آماری پژوهش 24 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین و انحراف معیار (سن 25/3±1/39سال، قد 85/4± 8/173 سانتی متر و وزن 89/12±80 کیلوگرم) بودند که به صورت تصادفی به دوگروه 12نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند.آزمودنی های گروه تجربی 8 هفته تمرین مقاومتی دایره ای را 3 جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه اجرا کردند. پیش و پس از 8 هفته تمرین، سطوح سرمی پرپتین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین اندازه گیری شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمونt  همبسته و تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) استفاده شد. نتایج به دست آمده در سطح معناداری کمتر از 05/0 بررسی شد. تغییرات درون گروهی نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی دایره ای موجب کاهش معنادار سطوح پرپتین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین (0001/0P=) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین در مقایسه بین گروهی تمرینات مقاومتی دایره ای موجب کاهش معنادار در سطوح پرپتین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا (0001/0P=) و انسولین (001/0P=) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. یافته های این پژوهش نشان داد تمرین مقاومتی دایره ای سطوح پرپتین، شاخص مقاومت به انسولین، گلوکز ناشتا و انسولین را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می دهد. بنابراین به نظر می رسد این نوع تمرین می تواند برای بیماران دیابتی نوع2 مفید باشد.

آرشیو

آرشیو شماره ها:
۵۷