درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از انجام این پژوهش، تاثیر تکلیف دوگانه بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات بود. بدین منظور، 40 آزمودنی از بین دانشجویان غیرورزشکار دانشگاه تهران به طور تصادفی انتخاب و در 4 گروه 10 نفری قرار داده شدند (گروه تکلیف دوگانه، حرکتی – تعادل، شناختی– تعادل، تکلیف مجرد تعادل و گروه بی تمرینی (کنترل) ). گروه اول علاوه بر تمرین تعادل بر روی دستگاه تعادل، با راکت پینگ پنگ به توپ ضربه می زدند، گروه دوم علاوه بر تعادل، آزمون اثر استروپ را انجام می دادند، گروه سوم فقط تمرین تعادل را انجام می دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه، کرت های خرد شده و تی همبسته و مستقل نشان داد هر دو تکلیف دوگانه حرکتی _ تعادل و شناختی _ تعادل موجب تغییرات معنی داری بر تعادل شدند. تکلیف دوگانه حرکتی _ تعادل روش مناسب تری بود. هیچکدام از گروه ها پس از دوره تمرینی بر فعالیت الکتریکی عضلات تاثیر معنی داری نداشتند. همچنین در بررسی میزان تداخل تکلیف ثانویه مداوم حرکتی و تکلیف ثانویه مداوم شناختی بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات مشخص شد که تکلیف حرکتی تداخل بیشتری را بر تعادل و فعالیت الکتریکی عضلات ایجاد می کند. ازاین رو، می توان گفت اثر تمرین تکلیف دوگانه مناسب با کاهش نیازهای تکلیف یا خودکاری مؤثر خواهد بود.

ورزش بوکس با وجود گرایشی که در بین قشر جوان و نوجوان دارد، به دلیل خشونت ظاهری و اصابت ضربات مستقیم مشت به سر، صورت، و سیستم عصبی مرکزی پیوسته مورد انتقاد مجامع گوناگون قرار گرفته است. گروهی در انجمنهای ورزشی و پزشکی، بوکس را همراه عوارض جسمانی و عصب شناختی می دانند. گروهی دیگر نیز معتقدند عوارض جانبی این ورزش بیش از سایر ورزشها نیست. بر این اساس هدف این پژوهش عبارت است از بررسی جنبه های نوروسایکولوژیک بوکسورهای آماتور شهرستان قم. آزمودنیها در سه گروه 20 نفره قرار گرفتند: گروه اول، بوکسورهای آماتور با حداقل 4 سال فعالیت (در معرض ضربات مستقیم به سر)؛ گروه دوم، فوتبالیستهای آماتور با حداقل 4 سال فعالیت (در معرض ضربات نه چندان شدید به سر)؛ و گروه سوم، افراد غیر ورزشکار. گروهها به لحاظ وزن، قد، سن، و تحصیلات همگن بودند. برای درک اختلال مغزی، از روش مصاحبه با پزشک استفاده شد. سپس آزمونهای ویسکانسین، بوناردل، بندر گشتالت، حافظه بصری کیم کاراد، بنتون و حافظه وکسلر (فرم الف) انجام گرفت. تجانس واریانسهای بین گروهی به روش آماری به دست آمد. به علاوه، میان جنبه نوروسایکولوژیک تواناییهای دیداری- ساختاری در گروهها تفاوت معناداری به دست آمد (000/0P=). در آزمون حافظه بصری کیم کاراد، در حافظه بصری میان مدت و بلندمدت در سه گروه اختلاف معناداری مشاهده شد (000/0 P= و 009/0P=)، به طوری که کمترین نمره ها به بوکسورها تعلق داشت. به طور کلی، یک دوره چهار ساله ورزش بوکس آماتور اثر معناداری بر نقصان ادراک، حافظه دیداری و جهت یابی فضایی بوکسورها دارد.

این تحقیق با هدف بررسی رابطه و مقایسه احساس تنهایی و منبع کنترل دانشجویان پسر ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شد. به این منظور 60 دانشجوی ورزشکار شرکت کننده در تمرین های تیم های ورزشی دانشگاه و 60 غیرورزشکار به عنوان آزمودنی در نظر گرفته شدند. احساس تنهایی توسط پرسشنامه احساس تنهایی UCLA و منبع کنترل توسط پرسشنامه IPC لونسون اندازه گیری شد. برای بررسی رابطه متغیرها در دو گروه از ضریب همبستگی پیرسون و برای مقایسه متغیرها بین دو گروه از آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. با بررسی روابط بین متغیرها، بین احساس تنهایی با منبع کنترل درونی و منبع کنترلی بیرونی (گرایش به افراد قدرتمند) در دو گروه و احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در پسران ورزشکار رابطه معنی داری مشاهده نشد. همچنین بین احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در پسران غیرورزشکار ارتباط معنی داری مشاهده شد. از مقایسه متغیرها نتیجه گرفته شد که بین احساس تنهایی و منبع کنترل درونی در دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد اما بین منبع کنترل بیرونی در دو گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد.باتوجه به وجود رابطه معنی دار بین احساس تنهایی و منبع کنترل بیرونی (گرایش به شانس) در غیرورزشکاران، می توان گفت که غیرورزشکاران با منبع کنترل بیرونی با این بارو که کنترل کمی بر روی رویدادهای زندگی خود دارند، بیشتر احساس تنهایی می کنند. تفاوت معنی دار بین احساس تنهایی در دو گروه اثر مفید روانی – اجتماعی فعالیت های ورزشی را تایید می کند. همچنین وجود تفاوت معنی دار بین منبع کنترل درونی در دو گروه بیانگر آن است که ورزشکاران کنترل بیشتری روی زندگی خود دارند و خودشان را بیشتر مسئول موفقیت ها و شکست های خود می دانند.

تغییر الگوی حرکتی روزانه و در نتیجه کاهش فعالیت های حرکتی به ویژه در بانوان اندام و عضلات آنها را تحت تاثیر جدی کم تحرکی و ضعف جسمانی قرار داده است. برای پیشگیری از چنین عارضه ای یا مقابله با آن، ایجاد جاذبه ها و امکانات لازم برای همگانی کردن ورزش در بین بانوان از ابزارهای کارآمد است. در این راستا یکی از روش های آموزش فعالیت های ورزشی و بالا بردن انگیزه مشارکت در فعالیت های ورزشی، کمک گرفتن از رسانه های تصویری است.هدف این مطالعه بررسی تأثیر فیلم های آموزشی در ارتقاء سطح گرایش زنان 30-20 ساله شهر تهران به فعالیت های جسمانی می باشد. در این پژوهش مداخله ای ابتدا یک فیلم آموزشی در زمینه آموزش اجرای فعالیت های ورزشی و متناسب با زنان 20 تا 30 سال انتخاب و پرسشنامه ای برای آنان با توجه به محتوای فیلم آموزشی تهیه شد. سپس در طی سه مرحله قبل از نمایش فیلم، بلافاصله بعد از نمایش و یک ماه بعد از نمایش، پرسشنامه ها توسط زنان تکمیل گردید. اطلاعات با استفاده از آنالیز واریانس و تی زوج تجزیه و تحلیل شد. 0.05P< معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که در زمان های بلافاصله و یک ماه بعد از نمایش فیلم، میانگین نمره آگاهی زنان در زمینه فعالیت بدنی به طور قابل توجه و معنی داری افزایش یافته و یک ماه بعد از نمایش فیلم نیز میانگین نمره عملکرد ورزشی آن ها نظیر میزان ورزش کردن و روش صحیح اجرای تمرینات بدنی توسط آنها به نحو معنی داری بهبود یافته است.نتایج نشان می دهد که آموزش توسط فیلم به عنوان یک رسانه تصویری نه تنها باعث افزایش آگاهی لحظه ای، بلکه در دراز مدت نیز موجب افزایش آگاهی و بهبود عملکرد ورزشی زنان شده است. لذا آموزش از طریق فیلم های ورزشی جهت ارتقاء سطح آمادگی بدنی و مشارکت هر چه بیشتر زنان در فعالیت های ورزشی به عنوان یک روش کارا و موثر پیشنهاد می گردد.

هدف این تحقیق بررسی ارتباط اجزای نوع پیکری ‹آندومورفی، مزومورفی واکتومورفی› ومتغیرهای ترکیب بدنی ‹دانسیته ی بدن، درصد چربی بدن، توده ی چربی ووزن خالص بدن با عملکرد درالگوهای حرکتی پایه واجرای مهارت های پایه ی فوتبال بوده است. جامعه ی آماری تحقیق را 153 دانش آموز پسر مقطع متوسطه ی شهرستان فارسان تشکیل می دهند که درسال تحصیلی جاری 79-80 عضو تیم های منتخب فوتبال آموزشگاه هایشان بودند. قد، وزن وچربی زیر پوستی در نواحی مختلف بدن و همچنین قطر استخوانها ران و بازو اندازه گیری وثبت شده ،آنگاه آزمودنی ها پس از یک برنامه ی مختصر گرم کردن ،آزمون های الگوهای حرکتی پایه راکه شامل پرش عمودی ،دوی 36 متر سرعت ودوی 9?4 متر‹چابکی› بود،انجام دادندونتایج آنها ثبت گردید. سپس با استفاده از اندازه گیری های به عمل آمده واستفاده از چارت نوع پیکری هیث – کارتر،اجزای نوع پیکری آزمودنی ها تعیین شد،همچنین با استفاده از فرمول های مربوط ،متغیرهای ترکیب بدنی آزمودنی ها مشخص گردید.با استفاده از برنامه ی رایانه ای SPSS ونیز به کمک آمار توصیفی واستنباطی، نتایج آزمون ها واندازه گیری موردتجزیه وتحلیل قرار گرفت .با استفاده از فرمول ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون ،ارتباط بین عوامل نوع پیکری وترکیب بندی با نتایج هر کدام از آزمون های عملکردهای حرکتی پایه ومهارت های پایه ی فوتبال ارزیابی شد. نتایج حاصل از تحقیق در مجموع نشان می دهد که افزایش جزء آندومورفی در آزمودنی ها موجب ضعیف شدن عملکرد آنها در برخی آزمون ها می شود وآزمون دوی 9?4 متر چابکی وآزمون دریبل افزایش این جز موجب ضعیف شدن عملکرد آزمودنی ها شد.از متغیرهای ترکیب بدنی همبستگی مثبت ومعنی داری بین وزن توده ی بدون چربی ومیزان پرش عمودی مشاهده شد.

هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر دستکاری سیستم های حسی در شرایط تکلیف مجرد و دوگانه بر تعادل افراد نابینا و بینا بود. بدین منظور 12 نفر فرد نابینا (68/4±08/25) و 12 نفر بینا(33/5±67/22) به صورتی که از لحاظ برخی از ویژگی های آنتروپومتریک با هم مطابقت داشته و هیچگونه بیماری یا نا هنجاری نداشتند از بین دانشجویان دانشگاه های تهران انتخاب و در این تحقیق شرکت کردند. در این تحقیق 6 بار از هر آزمودنی آزمون تعادل به وسیله دستگاه تعادل سنج بایودکس به عمل آمد، 3 مرحله در شرایط تکلیف مجرد و 3 مرحله در شرایط تکلیف دوگانه (انجام همزمان تکلیف شناختی یاد آوری زنجیره اعداد تصادفی ). طی هر کدام از مراحل یکی از سیستم های حسی دستکاری شد( بدون دستکاری، دستکاری سیستم دهلیزی، دستکاری سیستم حسی پیکری). هر مرحله از آزمون شامل 3 کوشش 20 ثانیه ای بود که در نهایت میانگین نوسانات کلی هر آزمودنی به عنوان متغیر وابسته ثبت شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد افراد بینا در همه مراحل، تعادل بهتری نسبت به آزمودنی های نابینا داشتند. اما این تفاوت تنها در مرحله دستکاری سیستم دهلیزی معنادار بود(05/0≥P). همچنین نتایج نشان داد تکلیف دوگانه بر تعادل افراد نابینا تأثیری نداشت ولی در افراد بینا ، در مرحله بدون دستکاری، تعادل تحت تأثیر تکلیف دوگانه کاهش یافت(002/0=P). از دیگر نتایج این تحقیق این بود که در افراد بینا و نابینا تحت تأثیر دستکاری سیستم های حسی ، میزان نوسانات هنگام حفظ تعادل ایستا افزایش می یابد. اما تعادل افراد بینا تحت تأثیر دستکاری سیستم دهلیزی کاهش نیافت. بیشترین تأثیر حین دستکاری سیستم حسی پیکری مشاهده شد. همچنین با افزایش دشواری تکلیف تعادلی( دستکاری سیستم های حسی) ، تکلیف دوگانه موجب تداخل در این تکلیف نشد. بنابراین به نظر می رسد افراد بینا و نابینا مکانیسم های متفاوتی در حفظ تعادل دارند.

تصویرسازی به مفهوم تجسم نمودن اجرای موفقیت آمیز یک مهارت حرکتی و یا تصویری آرامش بخش در ذهن بدون هیچگونه تمرین بدنی و تجربه خارجی است. هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر تمرین تصویرسازی به روش سنتی و تصویرسازی به روش PETTLEP بر تعادل ایستا و پویا بود. جامعة آماری تحقیق حاضر را دانشجویان دختر دانشگاه تهران که در نیمسال اول 90-89 واحد عمومی 1 را اخذ کردند تشکیل داد که از این میان 54 نفر از آنها (میانگین سنی 89 /1± 94 /21 سال) به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت داشتند.ابتدا آزمودنی ها پرسشنامه تجدید نظر شدة تصویرسازی حرکت هال و مارتین (1997) را پر کردند، سپس پیش آزمون تعادل ایستا (آزمون لک لک) و تعادل پویا (آزمون اصلاح شده بَس ) از آنها به عمل آمد. با مشاهدة توزیع طبیعی داده ها شرکت کنند گان بطور تصادفی به سه گروه همگن18 نفره (تمرین فیزیکی ، تصویرسازی سنتی و تصویرسازی PETTLEP) تقسیم شدند و تحت یک دوره تمرین به مدت 12هفته ( هر هفته 1 جلسة 20 دقیقه ای)، قرار گرفتند.در پایان دوره مداخله، پس آزمون تعادل ایستا و پویا شبیه به پیش آزمون انجام شد. سپس آزمون یادداری 24 ساعت بعد و آزمون انتقال مهارت ها 30 دقیقه پس از آزمون یادداری انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد تفاوت معنی داری بین گروه های مختلف در پیش آزمون تعادل ایستا و پویا و نمرات تصویر سازی وجود نداشت(P>0.05) . علاوه بر این، بر اساس نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری نشان داده شد با وجود این که اجرای هر سه گروه در آزمون تعادل ایستا و تعادل پویا روند پیشرفت را نشان داد(P<0.05) اما هیچ تفاوت معنی داری در پس آزمون بین گروه ها مشاهده نشد P>0.05)). به طور کلی نتایج تحقیق نشان داد که مدل تصویرسازی PETTLEP در اجرای تعادل ایستا موثر بود اما از از کارایی کافی در تعادل پویا برخوردار نبود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان تأثیر هدف گزینی بر یادگیری مهارت سرویس والیبال در دانشجویان دختر مبتدی است. نمونة آماری پژوهش 20 دانشجوی دختر غیر رشتة تربیت بدنی بودند که براساس نمره های پیش آزمون در دو گروه ده نفره همسان سازی شدند. آزمودنی ها به صورت در دسترس و از بین افرادی که هیچ سابقه ای در رشتة والیبال نداشتند، انتخاب شدند. گروه اول در هدف گزینی کامل و گروه دوم در محیط بدون هدف گزینی، به تمرین سرویس والیبال پرداختند. هر دو گروه در محیط های تعریف شده تکلیف را به مدت 11 جلسه و هر جلسه 20 کوشش انجام دادند. پیش آزمون قبل از شروع دوره، آزمون های اکتساب در تمام جلسات تمرین، یادداری بی درنگ 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین و آزمون یادداری درنگیده 10 روز پس از آزمون یادداری بی درنگ اجرا شد. برای آزمون مهارت ملاک، از آزمون سرویس والیبال ایفر (1976) و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس اندازه های تکراری و آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج تفاوت معنی داری را بین دو گروه مورد بررسی به لحاظ اکتساب تکلیف ملاک نشان نداد، ولی در آزمون های یادداری بی رنگ و درنگیده تفاوت معنی اری بین دو گروه مشاهده شد. در نهایت نتایج نشان داد که شرایط هدف زینی نسبت به شرایط عدم هدف زینی برای اکتساب و یادگیری تکلیف بسیار سودمندتر است

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ویژگیهای آنتروپومتریکی و عملکردهای حرکتی کودکان 6 تا 8 ساله دارای تجربه و بدون نجربه مهد شهر اراک در سال تحصیلی 84-1383 است . روش تحقیق مورد استفاده روش همبستگی با همخوانی و علی پس از وقوع است . جامعه آماری دانش آموزان پایه های اول ، دوم و سوم ابتدایی نواحی یک و دو آموزش و پرورش شهر اراک به تعداد 24454 نفر بودند که در نهایت با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تعداد 105 دانش آموز انتخاب شد و از این تعداد 52 نفر دارای تجربه مهد و 53 نفر بدون تجربه مهد بودند ...

هدف این تحقیق بررسی آثار حذف تمرینات وزنه ( مقاومتی ) در فصل مسابقه بر عملکرد سرعت دویدن و قدرت و توان بی هوازی ) دوندگان سرعت می باشد در ابتدای تحقیق با آزمون اولیه روی سی ورزشکار مبتدی 16 تا 20 ساله که به طور تصادفی انتخاب شده بوند شاخص های سرعت و قدرت و توان بی هوازی اندازه گیری شدند و پس از طی 12 هفته تمرینات با وزینه و دویدن از هر سی نفر پیش آزمون بعمل آمد و نمونه ها بر حسب زمان دوی سرعت 100 متر به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند و تمرینات با وزنه به مدت 4 هفته از برنامه تمرینی گروه تجربی حذف شد و آنها یک دوره بی تمرینی وزنه را تجربه کردند گروه کنترل به تمرینات وزنه همراه با دویدن ادامه دادند پس از 4 هفته بی تمرینی وزنه پس آزمون از هر دو گروه بعمل آمد در این تحقیق بی تمرینی وزنه متغیر مستقل و تغییرات عملکردی دوندگان متغیر وابسته بود که برای اندازه گیری آن از آزمون های دوی 45 و 100 متر اسکات پرس سینه و پرش عمودی استفاده شد برای مقایسه میانگین ها از آزمون های t مستقل و وابسته استفاده شد توقف تمرینات با وزنه در گروه تجربی مانع بهبود رکورد افراد در دویدن سرعت شد حال آنکه در گروه کنترل که به تمرینات وزنه ادامه دادند سرعت دویدن بهبود پیدا کرد با توجه به یافته های این تحقیق استمرار تمرین با وزنه در فصل مسابقات برای دوندگان سرعت ضروری به نظر می رسد

چکیده: هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر بازی های رایانه ای و بومی محلی بر هماهنگی چشم و دست کودکان 7 تا 10 ساله می باشد. برای این منظور 60 نفر از دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان بردسکن که در سال 89-1388 مشغول به تحصیل بودند، به صورت تصادفی انتخاب شدند.آزمودنی ها بعد از پر کردن پرسشنامه ی اطلاعات شخصی به سه گروه همتا سازی شده ی 20 نفری، دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. از تمامی افراد با استفاده از آزمون پیشرفته ماریان فراستیگ به منظور ارزیابی اولیه هماهنگی چشم و دست آزمودنی ها، پیش آزمون به عمل آمد . افراد گروه های تجربی به مدت 6 هفته، هفته ای سه جلسه ی 45 دقیقه ای به انجام بازی های منتخب پرداختند. یک گروه تجربی بازی های منتخب رایانه ای و گروه تجربی دیگر به بازی های بومی محلی پرداختند. در پایان جلسات تمرین، پس آزمون گرفته شد. نتایج نشان داد که بازی های رایانه ای برهماهنگی چشم و دست کودکان اثر معنی داری دارد ، بازی های بومی محلی بر هماهنگی چشم و دست کودکان اثر معنی داری نداشت و بین هماهنگی چشم و دست گروه های تحقیقی (بازی های رایانه ای، بومی محلی، کنترل) اختلاف معنی داری وجود داشت. بنابراین به نظر می رسد علیرغم برخی نظرات که بازی های رایانه ای را دارای آثار سوء می دانند استفاده ی درست از آن در بهبود رشد کودکان مؤثر است

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های تدریس سنتی (متداول) و تلفیقی تربیت بدنی بر یادگیری درس علوم تجربی و توسعه مهارت های اجتماعی دانش آموزان پسر پایه دوم مقطع راهنمایی است. این پژوهش نیمه تجربی طی یک دوره 12 هفته ای در شهرستان اسلامشهر به انجام رسید. جامعه آماری تحقیق در بردارنده دانش آموزان پایه دوم راهنمایی بود که از بین 79 دانش آموز داوطلب از این جامعه، 52 نفر از آنها به کمک آزمون بهره هوشی انتخاب شدند و به صورت هدفدار در دو گروه (گروه تدریس سنتی26n= و گروه تدریس تلفیقی 26 n=) قرار گرفتند. در طول این دوره 3 ماهه، در گروه سنتی، دروس تربیت بدنی و علوم، به شیوه رایج (مجزا از هم) تدریس شدند، درحالی که در گروه تلفیقی، درس علوم با برنامه های درس تربیت بدنی تلفیق و تدریس شد. داده های پژوهش با بهره گیری از آزمون های آماری ویل کاکسون، یومن ویتنی و t تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که در سطح 05/0>α تفاوت معناداری بین میزان یادگیری درس علوم تجربی در دو گروه سنتی و تلفیقی وجود دارد؛ همچنین نتایج آزمون t نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمره های رفتارهای تکانشی آزمودنی ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی در سطح 01/0> α وجود دارد؛ به نحوی که میانگین این نمره ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی کاهش معناداری داشته است. همچنین نتایج مؤید آن است که تفاوت معناداری بین میانگین نمره های رفتارهای اجتماعی مطلوب آزمودنی ها در روش تلفیقی نسبت به روش سنتی در سطح 01/0> α وجود دارد. به عبارت دیگر میانگین نمره های دانش آموزان حاضر در روش تدریس تلفیقی افزایش معنا داری نسبت به روش سنتی داشته است.

هدف از انجام این پژوهش، تعیین رابطه میان خودکارامدی و مراحل تغییر رفتار تمرینی در دانشجویان است و در نظر دارد احتمال تغییر رفتار تمرینی را نیز از طریق خودکارامدی، سازه کلیدی تئوری شناختی اجتماعی باندورا پیش بینی کند. به این منظور دو مقیاس مراحل تغییر رفتار تمرینی (کاردینال، 1997) و خودکارامدی تمرین ساخته شده توسط مک الی (1993) در اختیار 560 دانشجو (294 دانشجوی پسر و 266 دانشجوی دختر) غیر رشته تربیت بدنی دانشگاه فردوسی مشهد قرار گرفت. روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط متخصصان و ثبات درونی مقیاس خودکارامدی نیز در مطالعه مقدماتی با آلفای کرونباخ 76/0 تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی اسپیرمن، t گروه های مستقل، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد. براساس یافته های پژوهش، بین خودکارامدی تمرینی دانشجویان با مراحل تغییر رفتار تمرینی آنان رابطه معنی داری وجود دارد (01/0P<). ضمن اینکه از طریق خودکارامدی می توان احتمال تغییر مرحله رفتار تمرینی دانشجویان را نیز پیش بینی کرد.

هدف این پژوهش تعیین ارتباط بین سبک رهبری تحول گرا و عمل گرای مربیان با انگیزش اجتناب از شکست بازیکنان لیگ برتر بسکتبال ایران است. جامعه آماری این تحقیق، کلیه بازیکنان لیگ برتر بسکتبال ایران به تعداد 182 نفربود. تمام جامعه آماری به عنوان نمونه تحقیق، مورد مطالعه قرارگرفتند. برای اندازه گیری سبک رهبری مربیان از پرسشنامه نیمرخ رهبری مارشال ساشکین(TLP ) و برای انگیزش اجتناب از شکست بازیکنان از پرسشنامه نگرشی ورزشی ویلیسSAI) ) استفاده گردید. برای پیش بینی سهم و نقش متغیر پیش بین بر متغیر ملاک از رگرسیون چند متغیره و در راستای تحلیل های تکمیلی و ارائه مدل از حیطه معادلات ساختاری(SEM ) برای مدل سازی روابط علی با تاکید بر نرم افزار لیزرل 2/9 استفاده گردید. یافته های تحقیق نشان داد که بین سبک رهبری تحول گرای مربیان با انگیزش اجتناب از شکست بازیکنان رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. همچنین خصوصیات رهبری تحول گرای مربیان در کاهش انگیزش اجتناب از شکست بازیکنان سهم بیشتری را نسبت به رفتارهای رهبری تحول گرا به خود اختصاص داد. در عین حال معلوم گردید که بین سبک رهبری عمل گرای مربیان با انگیزش اجتناب از شکست بازیکنان رابطه ای وجود ندارد.

اگرچه افزایش قابل ملاحظه ی دانش بشری از انسان وجنبه های مختلف آن طی یک قرن اخیر موجب گردیدخه است تا روانشناسان به طورکلی وروانشناسان رشدی به طور اخص فرآیند رشد وتکامل انسان را پدیده ای چند وجهی تلقی کرده وبر رشد یکپارچه وهمه جانبه انسان تاکیدداشته باشند، اما با جرات می توان ادعاکرد که به نقش رفتارهای حرکتی به عنوان یکی ازوجوه بسیارمهم این فرآیند،کمتر توجه شده است.به همین دلیل جایگاه رفتارهای حرکتی دررشد یکپارچه انسان بویژه رشد ذهنی وشناختی ،آن چنان که شایسته است هنوزروشن وشفاف نیست .مقاله ی حاضر قصد دارد تا میزان مشارکت فعالیت های حرکتی را به عنوان ابزاری ارزنده دررشد وتکامل همه جانبه انسان درحد امکان بیان کند. بدین منظور، سعی شده است تا با مروری اجمالی بر دیدگاه ها ونظریه های برخی از روانشناسانرشدی مانند: پیاژه، کفارت، دلاکاتو وهب نقش فعالیت های حرکتی رادرفرآیند رشد شناختی ،نه تنها در سال های نخستین زندگی کودک،بلکه درتمام طول عمرانسان مورد بررسی قرار دهد.مروری بر نظریه های این گروه از صاحب نظران ومتخصصان رشدی نشان می دهد که زمینه های رشد شناختی بویژه در سالهای اولیه زندگی از طریق حرکت وتجربیات ناشی از آن پی ریزی می شود.این درحالی است که تعامل رشدشناختی ا حرکت وفعالیت های بدنی ،جریانی است دو سویه که درتمام گستره ی عمر انسان ادامه دارد.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر اعتیاد و فعالیت بدنی رت مادر بر شاخص های رشد جسمی فرزندان نر است. روش تحقیق از نوع تجربی است. جامعه آماری تحقیق، رت های صحرایی نژاد آلبینو – ویستار بخش پرورش حیوانات آزمایشگاهی انستیتو پاستور بودند. در نهایت نتایج حاصل از عملکرد 116 فرزند نر در 4 گروه (مادر معتاد، مادر ورزشکار، مادر معتاد ورزشکار، گروه دست نخورده) و 80 مادر (به منظور ارزیابی مدت زمان بارداری) ارزیابی شد. داروی مورد استفاده در این تحقیق آمپول های مورفین 10 میلیگرمی ساخت کارخانه داروپخش تهران بود. به طور کلی باتوجه به نتایج به دست آمده از شاخص های رشدی (قد، وزن، پهنای سر و دوره جنینی) تأثیرات اعتیاد (قبل از بارداری) در دوره ابتدایی رشد (5 روز اول) پس از تولد نقش مؤثری بر شاخص های رشدی داشته که این امر ممکن است با افزایش دوره بارداری به تبع تأثیرات مورفین مرتبط باشد (01 /0>P) . اما روند رشد آزمودنیهایی که از مادران ورزشکار به دنیا آمده بودند، در نهایت بهتر بود (01 /0>P) ، به نحوی که ورزش در مادران معتاد تأثیر مخرب اعتیاد را تا حدی تقلیل میدهد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر دستورالعمل کانون توجه بیرونی حین تمرین راه رفتن بر برخی شاخص های کینماتیکی گام برداری شامل طول گام (فاصلة بین دو نقطة تماس پاشنة یک پا با زمین)، سرعت و درصد تغییرپذیری سرعت گام برداری، آهنگ گام و درصد زمان اتکای دوگانه در زنان سالمند بود. به این منظور 6 زن سالمند واجد شرایط (میانگین سنی 4 ± 8 /69 سال) انتخاب و به طور تصادفی ساده به دو گروه 8 نفرة تجربی و کنترل تقسیم شدند. طرح تحقیق، به شکل پیش آزمون و پس-آزمون با گروه کنترل بود. گروه تجربی در حین اجرای تکلیف راه رفتن در یک مسیر مشخص، تکلیف ثانویة ذهنی آسانی را شامل مرور ذهنی رشته ای از اعداد تصادفی انجام می دادند و در پایان مسیر، اعداد را به صورت کلامی فراخوانی می کردند. گروه کنترل، تمرینات مشابه را بدون انجام تکلیف ثانویه انجام دادند. تمرینات به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته انجام گرفت. برای مقایسة اختلاف میانگین نمره های دو گروه تجربی و کنترل از روش آماری تی مستقل و برای مقایسه های درون گروهی از تی همبسته استفاده شد. تحلیل های درون گروهی نشان داد بین میانگین نمره های پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل در طول گام، سرعت، درصد تغییرپذیری سرعت، آهنگ گام و درصد زمان اتکای دوگانه، تفاوت معنی داری وجود ندارد (05 /0 P>). اما در مورد گروه تجربی این تفاوت در متغیرهای طول گام، سرعت و تغییرپذیری سرعت گام برداری معنی دار بود (05 /0 P<). تحلیل های بین گروهی نیز نشان داد بین میانگین نمره های پس آزمون دو گروه در متغیرهای طول گام، سرعت، تغییرپذیری سرعت گام برداری تفاوت معنی داری وجود دارد (05 /0 P<)، اما این تفاوت در متغیرهای آهنگ و درصد زمان اتکای دوگانه بین گروه ها دیده نشد (05 /0 P>). نتیجه اینکه ارائة دستورالعمل توجه بیرونی حین تمرین راه رفتن بر برخی شاخص های کینماتیکی گام برداری سالمندان زن اثرگذار بود. احتمالاً این برنامة مداخله ای از طریق تأثیر بر فرایندهای توجهی درگیر در گام برداری اثر سودمندی بر الگوی گام برداری این آزمودنی ها داشته است.

هدف از پژوهش حاضر، تأثیر یک دوره آموزش مهارت های پایه شنا بر مهارت های حرکتی درشت کودکان پسر اوتیسمی 7 تا 11 سال بود. بدین منظور 20 کودک اوتیسمی با میانگین ± انحراف استاندارد سن 05/1±3/10 سال و شاخص توده بدن 76/1±9/18 کیلوگرم بر متر مربع به صورت تصادفی به دو گروه ده نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل گرم کردن با حرکات کششی، آموزش و تمرین استاندارد شنا و حرکات توپی در خارج و داخل آب به مدت شش هفته در گروه تجربی اجرا شد. گروه کنترل نیز به فعالیت های معمول می پرداختند. در آغاز و پایان پژوهش از هر دو گروه آزمون بهره حرکتی درشت اولریخ 2 به عمل آمد. یافته های پژوهش نشان داد، برنامه تمرینی منتخب بر بهبود هر سه گروه مهارت های دستکاری (40 درصد)، مهارت های جابه جایی (31 درصد) و پایه (35 درصد) تأثیر معناداری داشته است (05/0P<). در همین راستا نیز تفاوت تغییرات پیش تا پس آزمون هر سه مهارت بین دو گروه معنادار است (05/0P<). در نهایت به نظر می رسد تمرینات شنا با تکیه بر مهارت های دستکاری و جابه جایی قادر است آثار مفیدی بر توانایی های حرکتی کودکان دچار اختلال اوتیسم داشته باشد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر تداخل زمینه ای بر اکتساب، یادداری و انتقال تکالیف پیش بینی انطباقی در سرعت های ثابت، افزایشی و کاهشی بود. 36 آزمودنی پسر از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه شهید بهشتی که به طور منظم در ورزش های توپی شرکت نمی کردند، به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه 12 نفری قالبی، زنجیره ای و تصادفی تقسیم شدند. در این تحقیق از دستگاه زمان بندی انطباقی باسین و سه آزمایش جداگانه استفاده شد. آزمایش ها از این نظر که اثر تداخل زمینه ای در آزمایش اول با سرعت های ثابت، درآزمایش دوم با سرعت های افزایشی و درآزمایش سوم با سرعت های کاهشی بررسی شد، متفاوت بودند. آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون، اکتساب، یادداری قالبی و تصادفی و همچنین آزمون انتقال شرکت کردند. خطای مطلق با استفاده از تحلیل واریانس با آزمون های مکرر و همچین تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05 /0 تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق در آزمایش اول اثر تداخل زمینه ای را در هر سه مرحله نشان داد. در آزمایش دوم اثر تداخل زمینه ای فقط در اکتساب و یادداری تصادفی مشاهده شد. در آزمایش سوم با سرعت های کاهشی نیز اثر تداخل زمینه ای به طور معکوس در مراحل اکتساب و یادداری قالبی به نفع گروه قالبی ایجاد شد. به طور کلی، نتایج نشان داد که اثر تداخل زمینه ای در سرعت های ثابت برای هر دو مرحلة یادداری تصادفی و انتقال وجود دارد، درحالی که این اثر در سرعت های افزایشی دیده نشد. در سرعت های کاهشی نیز فقط در یادداری قالبی مشاهده شد. با توجه به پیچیدگی ادراکی ایجاد شده در سرعت های کاهشی ناشی از خودتکلیف و همچنین اثر پیچیدگی مضاعفی که فرایند حل مسئله در گروه های تصادفی ایجاد می کند، نتایج حاصل با استفاده از افزایش بار شناختی و دشواری تکلیف ادراکی برای سرعت های کاهشی و همچنین اثر کاهش خطای زمان بندی در تکالیف با سرعت های افزایشی(استثناهای قانون مبادلة سرعت-دقت) تفسیر شدند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر ده هفته بازی سایه بر مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پیش دبستانی بود. تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل است و شرکت کنندگان در تحقیق 28 دختر و پسر شش ساله بودند که به صورت در دسترس از بین کودکان مراجعه کننده به یکی از مراکز پیش دبستانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (5 دختر و 9 پسر) و کنترل (5 دختر و 9 پسر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت ده هفته (3 جلسه 45 دقیقه ای) برنامه بازی سایه را اجرا کردند و گروه کنترل تنها به فعالیت های معمول دوره پیش دبستانی پرداختند. پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از «مجموعه آزمون های ارزیابی حرکت کودکان» به عمل آمد. این آزمون دارای سه خرده آزمون مهارت های چالاکی دستی، مهارت های توپی و مهارت های تعادلی است. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل کوواریانس (05/0α=) انجام گرفت. نتایج نشان داد ده هفته بازی سایه بر خرده آزمون مهارت های چالاکی دستی، مهارت های تعادلی و همچنین نمره کل مهارت های بنیادی اثر معنا داری داشت، اما اثر بازی سایه بر مهارت های توپی معنا دار نبود. یافته های این پژوهش مبین آن است که بازی سایه ممکن است موجب بهبود مهارت های حرکتی بنیادی کودکان پیش دبستانی شود.