درخت حوزه‌های تخصصی

به منظور برسی تغییرات احتمالی در یادگیری حرکتی پس از آسیب یکطرفه گردش خون قدامی مغز 40 آزمودنی که حدود دو سال از سکته یکطرفه گردش خون قدامی مغز (20 آمزودنی با ضایعه سمت چپ و 20 آزمودنی با ضایعه سمت راست) آنها می گذشت به عنوان گروه تجربی و 40 آزمودنی راست دست که از نظر سن و جنس و استفاده از اندام فوقانی با گروه تجربی و 40 آزمودنی راست دست که از نظر سن و جنس و استفاده از اندام فوقانی با گروه تجربی همسالان شده بودند به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند و به تمرین روی یک برنامه سریع فضایی زمانی تحت یکی از دو شرایط باز خورد افزوده 100% و بازخورد افزوده حذف شده پرداختند پس از 198 کشوش اکتساب اکتساب مجدد و یاد آوری آزمودنی ها ارزیابی و شماهده شد هر دو گروه بهبود زیادی در ثبات و دقت اجرا در طی فاز اکتساب کسب کدرند لیکن تفاوت معنی داری در الگوهای اجرایی آزمودنی های دو گروه در سه فاز اکتساب یاد اوری و اکتساب مجدد مشاهده نشد به علاوه تغییرات معنی داری بین دو شرایط ارائه باز خورد افزوده به جز در فاز اکتساب ملاحظه نشد در تعامل شرایط باز خورد با گروه نیز تفاوت چشمگیری بین دو گروه شاهد و تجربی مشاهده نگردید اینخ نتایج نشان می دهد سکته یکطرفه گردش خون قدامی مغز در مناطق اولیه حسی حرکتی فرایند های متضمن کنترل و اجرای مهارت های حرکتی را تحت تاثیر قرار می دهد اما بر یادگیری مهارت بی تاثیر است.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسة سطح و الگوی نیازهای توجه سرویس پرشی والیبال با استفاده از روش زمان واکنش کاوش بود. چهارده بازیکن والیبال نخبه و جوان، 60 سرویس را با دست برتر خود اجرا کردند. اجرای سرویس به عنوان تکلیف اصلی و زمان واکنش کاوش کلامی که در چهار موقعیت ارائه می شد، به عنوان تکلیف ثانویه اندازه گیری شد. نتایج بیانگر الگوی غیرخطی در نیازهای توجه اجرای سرویس بود، به این صورت که زمان های واکنش به ترتیب، پیش از پرتاب (موقعیت کاوش اول) و فرود (موقعیت کاوش چهارم) بیشترین، و در گام برداشتن به جلو (موقعیت کاوش دوم) و پیش از ضربه (موقعیت کاوش سوم) به-ترتیب کمتر از دو موقعیت دیگر بود. بنابر نتایج، سطح توجه در سرویس های ناموفق کمتر از موفق بود. درحالی که الگوی نیازهای توجه این دو مشابه بود. استدلال ما این بود که احتمالاً یکی از دلایل از دست رفتن سرویس نقصان توجه است.

در این مطالعه به منظور بررسی آثار حضور تماشاگران و کیفیت حضور(تعامل و عدم تعامل) آنان بر یادگیری تکالیف حرکتی ظریف و زمخت 114نفر از دانشجویان پسر غیر ورزشکار دانشگاه تبریز به روش تصادفی انتخاب شدند. س÷س کل آزمودنی ها در دو گروه (تکلیف حرکتی ظریف و زمخت) جایگزین شده و به سه زیر گروه تقسیم شدند تا هر گروه آزمودنی تکلیف حرکتی ظریف یا زمخت را در یکی از سه شرایط تماشاگر (در حضور تماشاگر فعال در حضور تماشاگر غیر فعال و بدون تماشاگر) تمرین کرده و یاد بگیرند. هر گره از آزمودنی ها ÷س از شرکت در جلسه پیش آزمون مهارت مورد نظر را به مدت چهار روز و هر روز 20 بار تحت شرایط خاص تکرار کردند و پس از اتمام دوره یادگیری در آزمون یادداری حضور یافتند. داده های حاصل به روش آماری آنالیز واریانس یک راهه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مشخص شد که الف – حضور یا عدم حضور تماشاگران و تعامل و یا عدم تعامل آنان اثر معنی داری بر یادگیری تکلیف حرکتی زمخت تعادل با اطمینان 95% ندارد ب : حضور یا عدم حضور تماشاگران اثر معنی دار بر یادگیری تکلیف حرکتی ظریف( رسم ستاره از آینه ) با اطمینان 95% دارد بدین صورت که حضور تماشاگران آثار منفی بر یادگیری اینگونه مهارت ها بر جا می گذارد

هدف تحقیق حاضر مطالعه الگوی تعاملی انگیزش پیشرفت با بررسی تأثیر عوامل رقابت گرایی و نوع رشته ورزشی بوده است. آزمودنی های تحقیق شامل 640 دانش آموز دبیرستانی پسر و دختر بودند که بطور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی های گروه رقابت گرا از مسابقات رسمی در رشته های ورزشی مختلف از نوع اجتماعی, دو نفر و انفرادی و آزمودنی های گروه غیر رقابت گرا از دانش آموزانی انتخاب شدند که در مراکز محلی بصورت غیررسمی به رشته های غیر رقابت جویانه می پرداختند. در جهت تحلیل آماری داده ها از روش تحلیل واریانس چند متغیره عاملی استفاده شد. نتایج نشان دادند که اثر اصلی معنی داری در مورد گروه رقابت گرایی (F=7.28,P<0.01) و نوع رشته (F=1.69,P<0.05) و نیز اثر متقابل معنی داری در مورد گروه و نوع رشته ورزشی (F=2.5,P<0.05) وجود دارند. نتیجه اینکه رفتار پیشرفت گرایانه در ورزش تحت تأثیر عوامل فردی _ موقعیتی قرار گرفته و از الگوی تعاملی انگیزش پیشرفت حمایت می شود.

تصویرسازی ذهنی از مهارت های روانی است که روان شناسان ورزشی به ورزشکاران توصیه می کنند. هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر تصویرسازی شناختی و انگیزشی بر یادگیری مهارت های پایه بسکتبال است. 59 دانشجوی مبتدی و داوطلب به طور تصادفی به سه گروه تمرین بدنی(21نفر)، تمرین بدنی با تصویرسازی شناختی (19 نفر) و تمرین بدنی با تصویرسازی انگیزشی(19 نفر) تقسیم شدند. هر گروه هفت هفته و هر هفته دو جلسه به انجام تمرین بدنی، تصویرسازی شناختی و انگیزشی پرداختند. پیش و پس از مداخله از آزمودنی ها در موقعیت مشابه آزمون پرتاب آزاد، پاس و دریبل بسکتبال گرفته شد. با استفاده از روش اندازه های تکراری نتایج تحلیل و در سطح معنی داری 05/0>P مقایسه شدند. تغییرات نمرات درون گروه ها نشان داد 14 جلسه تمرین سبب بهبود معنی دار عملکرد مهارت های پایه بسکتبال شده است (05/0>P). در پرتاب توپ، دو گروه تمرین بدنی در ترکیب با تصویرسازی انگیزشی و شناختی، در مقایسه با گروه تمرین بدنی پیشرفت معنی داری داشتند (05/0>P). در پاس، دو گروه تمرین بدنی در ترکیب با تصویرسازی انگیزشی و شناختی، در مقایسه با گروه تمرین بدنی پیشرفت بیشتری را تجربه کردند. تنها تغییرات واریانس بین گروهی در مهارت دریبل معنی دار بود (05/0>P) طوری که عملکرد گروه تمرین بدنی توأم با تصویرسازی انگیزشی از گروه تمرین بدنی بهتر بود. با تأکید بر این راه کار آموزشی که تصویرسازی اجرای ورزشی را بهبود می دهد، تصویرسازی انگیزشی تأثیر مطلوب و مؤثرتری بر عملکردهای مختلف اعم از انگیزشی و شناختی دارد

فراشناخت از عوامل مؤثر بر یادگیری و اجرای مهارت های ورزشی، و فعالیت ورزشی یکی از کم هزینه ترین راهکارهای موجود برای بهبود مهارت های فراشناختی است؛ با این حال پژوهش های کمی در تأیید تأثیر متقابل فراشناخت و فعالیت ورزشی بر یکدیگر انجام شده است. بعضی از فعالیت های ورزشی ممکن است باعث بهبود مهارت های فراشناختی شوند؛ در مقابل، پژوهش ها نشان داده اند که راهکارهایی که باعث ارتقای فراشناخت می شوند ممکن است بر مهارت های روانی ـ حرکتی و فعالیت ورزشی اثر بگذارند. این مطالعه باهدف ارائه دلایل اثر متقابل فراشناخت و فعالیت ورزشی، به شیوه تحلیلی، به بررسی پیشینه مربوط به رشد هر یک، و به طرح دستورالعمل های اساسی می پردازد که می تواند به ارتباط بین فراشناخت و فعالیت ورزشی جهت دهد.

فعالیت ورزشی موجب کاهش پاسخ ایمنی و افزایش وقوع بیماریهای عفونی و تشدید این بیماریها در ورزشکاران نخبه میشود. اثربخشی تزریق واکسن به عنوان یک استراتژی پیشگیری از بیماری های عفونی در انسان نیاز به بررسی بیشتری دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی نیمرخ استراحتی سایتوکین های 2IL- ، 6IL- و INFγ ژیمناست های پسر نوجوان در طول هشت هفته تمرین پس از تزریق واکسن آنفلوانزا بود. 30 ژیمناست پسر نوجوان با میانگین سن 8/0 ± 8/9 سال؛ قد8 ± 19/139 سانتی متر؛ توده بدن 15/7± 79/33 کیلوگرم و VO2max 4± 89/32 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه به طورتصادفی به دو گروه تمرین (15n=) و ترکیب تمرین - واکسن (15n=) تقسیم شدند.یک گروه از افراد هم سن نیز به عنوان گروه کنترل غیر ورزشکار (15n=) که فقط تزریق واکسن را تجربه نمودند مورد مطالعه قرار گرفتند. دو گروه ترکیب تمرین _واکسن و تمرین برنامه تمرینی منتخب ژیمناستیک را با شدت 80-60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت هشت هفته اجرا کردند. به منظور تعیین تغییرات نیمرخ سایتوکین های مورد مطالعه، نمونه گیری خونی از کلیه آزمودنی ها در آغاز دوره، هفته چهارم و هشتم در حالت استراحت به عمل آمد. تزریق واکسن آنفلوانزا در گروه ترکیب تمرین – واکسن وواکسن پیش از خون گیری در هفته آغازین، اولین تزریق واکسن وتزریق یاد آور آن درانتهای هفته چهارم انجام شد. .سایتوکین هابا استفاده از کیت های اختصاصی و به روش الایزا اندازه گیری شدند. تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل واریانس در اندازه های تکراری (ANOVA)نشان داد هشت هفته تمرین موجب کاهش در غلظت های 6IL- وINFγ به ترتیب (17/26F= و000/0p= و93/69F= و000/0 p=) در هر سه گروه شد، در حالی که هیچ تغییری در غلظت 2IL- مشاهده نشد (51/3F= و 043/0 p=). همچنین مقایسه بین گروهی پاسخ سایتوکین های سرمی پس از هشت هفته نشان داد، غلظت IL-2 فقط بین گروه ترکیب تمرین _واکسن وگروه واکسن تفاوت معنی داری وجود دارد (12/5F= و 012/0 p=)، غلظت 6IL- فقط بین گروه ترکیب تمرین – واکسن و گروه تمرین تفاوت معنی داری مشاهده شد (46/3F= و021/0 p=) و بین غلظت IFNγ درگروه های سه گانه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (323/0F= و 726/0 p=). این یافته ها نشان داد تمرین همراه با تزریق واکسن تاثیر قابل توجهی بر دستگاه ایمنی ومیزان پاسخ واسطه های التهابی ژیمناست های پسر نوجوان ندارد.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تعاملی شیوه های مختلف نمایش ویدیوئی و نوع بازخورد بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. 90 آزمودنی به صورت تصادفی در 6 گروه بازخورد خودکنترل، آزمونگر کنترل و جفت شده قرار گرفتند که یکی از دو الگوی ماهر یا الگوی از خود را دریافت می کردند. سه گروهی که الگوی ماهر را مشاهده کردند، ابتدا و در فاصله های استراحت، اجرای پرتاب یکی از اعضای تیم ملی پرتاب دارت را ملاحظه کردند، درحالی که گروه های مشاهدة الگوی از خود، اجرای خود را مشاهده کردند. گروه های خودکنترل، در حین اجرا از آزمونگر درخواست بازخورد می کردند، گروه های جفت شده، در کوشش هایی که گروه خودکنترل در خواست بازخورد کرده بودند، بازخورد دریافت می کردند و گروه های آزمونگر کنترل به صلاحدید آزمونگر بازخورد می گرفتند. تمرین طی 6 روز انجام گرفت و آزمون یادداری و انتقال، 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین برگزار شد. روش تحقیق نیمه تجربی بود و برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون های تعقیبی توکی و بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد پیشرفت از مرحلة پیش آزمون به مراحل اکتساب، یادداری و انتقال در هر شش گروه رخ داده است. فارغ از نقش بازخورد، تفاوتی بین الگوی ماهر و الگوی از خود در هیچ یک از مراحل وجود نداشت. از طرفی بازخورد آزمونگر کنترل در اکتساب سودمندی بیشتر از دو نوع بازخورد دیگر داشت، ولی در یادداری و انتقال بازخورد خود کنترل بهتر بود. تحلیل بیشتر نتایج نشان داد افرادی که بازخوردی خودکنترل دریافت کردند، زمانی که الگوی از خود را مشاهده کرده بودند، یادگیری بیشتری در آنها نسبت به گروه های دیگر رخ داد. برتری گروه الگوی از خود – بازخورد خودکنترل را می توان به تأثیر فرایندهای انگیزشی حاصل از این تعامل و نیز همخوانی بیشتر این نوع بازخورد با نیاز آزمودنی ها نسبت داد.

در تحقیق حاضر تاثیر تمرین مشاهده ای و ترکیبی بر اکتساب و یادداری مهارت سرویس بلند بدمیننتون با در نظر گرفتن میانجیگری خودکارامدی بدنی در دانش آموزان مقطع راهنمایی پسرانه شهرستان گنبدکاووس مورد بررسی قرار گرفته است.به این منظور 80 دانش آموز پسر مقطع راهنمایی برای این بررسی انتخاب شدند. آزمودنی ها براساس سطح خودکارامدی و نوع تمرین به 8 گروه تقسیم شدند. گروه تمرین بدنی مهارت مورد نظر را به صورت عملی انجام داد. گروه تمرین مشاهده ای مهارت را فقط مشاهده کرد. گروه ترکیبی مهارت سرویس بلند بدمینتون را هم به صورت بدنی و هم مشاهده ای انجام داد و گروه کنترل نیز بدون تمرین بود. آزمودنی ها در روز اول در مرحله اکتساب و آزمون اکتساب و 72 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون تی مستقل و آزمون واریانس دوطرفه نشان داد که تمرین مشاهده ای و ترکیبی نیز مانند تمرین فیزیکی می توانند اکتساب و یادداری مهارت را بهبود بخشند و خودکارامدی نیز در این میان نقش مؤثری دارد به طوری که آزمودنی های گروه خودکارامدی بالا در آزمون های اکتساب و یادداری مهارت به طور چشمگیری از گروه خودکارامدی پایین موفق تر بودند

یکی از هدف های عمده هر علم بخصوص روان شناسی ورزش اندازه گیری پدیده های مورد نظر و دادن جنبه کمی به آنهست در این زمینه پژوهشی با هدف بررسی اثر برد و باخت با توجه به جهت گیری هدفی (وظیفه مدار و خود مدار) بر میزان عزت نفس در فوتبالیست های لیگ کشور (دسته اول و برتر) تنظیم و به مورد اجرا گذاشته شد بدین منظور 60 آزمودنی با انتخاب تصادفی تحت عنوان حجم نمونه در جامعه آماری تیم های شرکت کننده در لیگ دسته اول و برتر کشور به پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت و پرسشنامه های وظیفه مداری و خودمداری در ورزش پاسخ دادند پس از استخراج یافته ها و تنظیم جداول توزیع فراوانی به بررسی داده های حاصله با نورم مندرج در پرسشنامه به ارزیابی میزان عزت نفس آزمودنی ها پرداخته شد سپس با استفاده از روش های آماری و T وابسته و T مستقل به بررسی اثر برد و باخت و جهت گیری هدفی بر میزان عزت نفس اقدام شد نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که بین میزان عزت نفس وظیفه مداران قبل از مسابقه و بعد از برد (P=0/226) و همچنین بعد از باخت ( P=0/74) تفاوت معنی داری وجود ندار این نتیجه در مورد خود مداران قبل از مسابقه و بعد از برد (P=0/186) و نیز بد از باخت (P=0/054) تفاوت معنی داری را نشان نداد همچنین بین میانگین نمره های عزت نفس در دو گروه وظیفه مدار و خود مدار متعاقب برد (P=0/054) و نیز پس از باخت (P=0/450) تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی و مقایسه نگرش و آگاهی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار در مورد بازی های المپیک. به همین منظور، پرسش نامه محقق ساخته ای بین 2000 دانشجو (1006 مرد و 994 زن) دانشگاه های دولتی و غیردولتی سراسر کشور، به تفکیک پنج منطقه شمال، جنوب، غرب، شرق، و مرکز توزیع و جمع آوری شد. نتایج آزمون های آماری خی دو، کالموگراف اسمیرنف و t-student نشان داد که دانشجویان ورزشکار، در مقایسه با دانشجویان غیرورزشکار، مطالعه بیشتری درباره بازی های المپیک در قالب جزوه یا کتاب داشتند. اغلب، دانشجویان بین بازی های المپیک و سایر پدیده های اجتماعی تفکیک قایل نبودند. همچنین، 6/80 درصد از دانشجویان ورزشکار و 8/68 درصد از دانشجویان غیرورزشکار بازی های المپیک را در دوستی و اتحاد ملت ها و تعمیق روابط مؤثر دانسته اند. فقط 2/28 درصد از دانشجویان ورزشکار و 1/17 درصد از دانشجویان غیرورزشکار به درستی از زمان برگزاری المپیک مدرن آگاهی داشتند، اما 8/69 درصد از دانشجویان ورزشکار و 7/54 درصد از دانشجویان غیرورزشکار شهر محل برگزاری آخرین دوره بازی های المپیک را می دانستند. نتایج پژوهش نشان داد اگرچه در اکثر موارد میزان نگرش و آگاهی دانشجویان ورزشکار از گروه غیرورزشکار بالاتر بود، اما به جز در برخی موارد تفاوت معناداری بین دو گروه در نگرش و آگاهی نسبت به المپیک وجود نداشت. این اطلاعات نشان می دهد که دانشگاه های ما حتی برای دانشجویان ورزشکار (رشته تربیت بدنی) نمی توانند اطلاعات مربوط به المپیزم و فلسفه آن را تامین یا حتی تکمیل نماید. با توجه به نتایج تحقیق، دانشجویان آگاهی کافی در مورد المپیک و مبانی آن ندارند، لذا پیشنهاد می شود کمیته ملی المپیک وارد فعالیت مشترک با دانشگاه ها شود و اقدام به انتشار کتاب، نوار، لوح فشرده، پوستر، بروشور، جزوه، و منابع آموزشی و توزیع در میان دانشجویان نماید.

هدف از اجرای این پژوهش، بررسی محیط آموزش فراگیر بر رشد حرکتی، اجتماعی و عاطفی دانش آموزان ابتدایی مبتلا به کم توانی ذهنی در مدارس عادی و استثنائی بود. در این پژوهش، اعضای گروه نمونه 80 کودک با کم توانی ذهنی با میانگین سنی607/1± 725/10 سال و در دامنه سنی هشت تا 14 سال بودند. این دانش آموزان در دسته کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بودند و در مدارس عادی یا مدارس کودکان استثنائی مشغول به تحصیل بودند.در این پژوهش علی مقایسه ای، برای سنجش رشد مهارت های حرکتی از آزمون تبحر حرکتی برونینکس اوزرتسکی، برای اندازه گیری میزان رشد اجتماعی از مقیاس رشد اجتماعی وایلند و برای سنجش بلوغ عاطفی از مقیاس بلوغ عاطفی بهارگاوا (1991) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که رشد حرکتی، اجتماعی و عاطفی در دانش آموزان کم توان ذهنی مدارس ابتدایی عادی به صورت معناداری بهتر از همتایان این دانش آموزان در مدارس استثنائی است (P < 0.05). تحلیل بیشتر نتایج نشان داد که رشد حرکتی درشت خیلی بیشتر از رشد ظریف تحت تأثیر این محیط آموزشی قرار دارد و تأثیر این محیط آموزشی بر خرده مقیاس های رشد حرکتی به ترتیب بر هماهنگی دوسویه، تعادل، هماهنگی اندام فوقانی، قدرت، سرعت دویدن و چابکی و سرعت چالاکی اندام فوقانی است. در رشد اجتماعی، خرده مقیاس های خودیاری عمومی، اجتماعی بودن، خودیاری در خوردن، ارتباط و جابه جایی و حرکت، به ترتیب بیشترین تأثیر را پذیرفته اند و در رشد عاطفی نیز فروپاشی شخصیت، فقدان استقلال، ناسازگاری اجتماعی، بازگشت عاطفی و نبود ثبات عاطفی بیشترین تغییر را دارند. این نتایج به خوبی نشان داد اگر دانش آموزان کم توان ذهنی در مدارس عادی آموزش ببینند، جنبه های مختلف رشد بهتری را تجربه می کنند و از این فواید بهره مند خواهند شد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر بازی درمانی و دارو درمانی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان مبتلا به اختلال بیش فعالی/ نقص توجه می باشد. بدین منظور، از بین 65 دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی، تعداد 40 نفر انتخاب گردیدند و بر اساس سن و نتایج پیش آزمون که به وسیله آزمون اولریخ و خرده آزمون تیک زنی آزمون کیتلر لارنت تیریو انجام شد به چهار گروه کنترل، بازی درمانی، دارو درمانی و ترکیبی (10=N) تقسیم شدند. سپس، کودکان در گروه بازی درمانی به مدت 18 جلسه 45 دقیقه ای تحت تأثیر بازی های برگرفته از برنامه ""ورزش برای همه"" مؤسسه هیومن کنتیک آمریکا قرار گرفتند. افراد گروه دارو درمانی نیز دوره دارویی خود را براساس تشخیص پزشک معالج و به مدت شش هفته آغاز کردند. همچنین، کودکان گروه ترکیبی تحت تأثیر عامل مداخله گر (بازی و دارو) قرار گرفتند و در پایان، توسط ابزار اندازه گیری اولریخ، مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه توسط ابزار اندازه گیری کیتلر لارنت تیریو ارزیابی گردید. علاوه براین، به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره مانوا استفاده شد. یافته ها حاکی از آن است که بازی درمانی و درمان ترکیبی باعث بهبود مهارت های حرکتی درشت و دامنه توجه دانش آموزان بیش فعال/ نقص توجه گردیده است. همچنین، دارو درمانی تنها باعث بهبود دامنه توجه این کودکان گردیده و بر رشد مهارت های حرکتی بی تأثیر بوده است. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود برای کودکانی که مبتلا به این اختلال هستند از درمان ترکیبی استفاده شود.