درخت حوزه‌های تخصصی

هدف اصلی این تحقیق، تجزیه و تحلیل ویدئویی آسیب های بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 86-85 است. بدین منظور فیلم ویدئویی 123 مسابقه از 240 مسابقه این بازی ها توسط یکی از محققان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. زمان وقوع آسیب، منطقه بروز آسیب، مکانیزم بروز آسیب، نوع برخورد منجر به آسیب، ناحیه آسیب دیده در بدن بازیکن، نتیجه مسابقه هنگام وقوع آسیب و تصمیم داور در صحنه منجر به آسیب، در برگه مخصوص ثبت شد. در مجموع، 306 آسیب در 125 مسابقه مشاهده شد، یعنی 8/66 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه یا 44/2 آسیب در هر مسابقه. در این تحقیق بیشترین تعداد آسیب در 15 دقیقه پایانی بازی (9/21 درصد) (05/0 P>) و بیشتر آسیب ها در نیمه دوم (176 = N) نسبت به نیمه اول (130=N) اتفاق افتاد (05/0 P<) . میزان بروز آسیب در منطقه پنالتی زمین خودی به طور معناداری (05/0P<) بیش از دیگر مناطق زمین بود. در میان مکانیزم های آسیب، تکل شدن به طور معناداری (05/0 P<) بیش از دیگر مکانیزم ها موجب آسیب بازیکنان شد. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که ساق پای بازیکنان (18 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن آنها آسیب دید. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گرفت که میزان بروز آسیب در بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران در مقایسه با همتایان اروپایی خود زیاد است. همچنین آگاهی از زمان و منطقه بروز آسیب، مکانیزم های اصلی به وجود آورنده آسیب و آسیب پذیرترین اندام ها هنگام مسابقه فوتبال، در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب مؤثر است و به بازیکنان، مربیان و گروه پزشکی کمک می کند.

این پژوهش با هدف مقایسه برخی پارامترهای الکترومیوگرافی و الکترونوروگرافی شامل انتگرال فعالیت الکترومیوگرافیک (IEMG)، دامنه موج M (amplitude)، سرعت هدایت عصبی (N.C.V)، و زمان تاخیر موج M (latency) در دو گروه ورزشکار و یک گروه غیر ورزشکار انجام گرفت تا سازگاریهای احتمالی عصبی- حرکتی و زمان وقوع این سازگاریها به دنبال شرکت در تمرینات قدرتی با وزنه بررسی شوند. آزمودنیها شامل مردان 18 تا 24 ساله و متشکل از سه گروه بودند: اندام پروران حرفه ای (10n=، با حداقل 2 سال سابقه تمرینات منظم با وزنه)، اندام پروران مبتدی (10n=، با 3 تا 4 ماه سابقه تمرینات منظم باوزنه)، و غیر ورزشکاران (11n=، بدون هیچ سابقه تمرینی). پارامترهای الکترونوروگرافی با تحریک عصب موسکولوکوتانئوس عضله دوسربازویی ثبت شد. برای اندازه گیری پارامترهای الکترومیوگرافی از انقباض ایزومتریک ارادی عضله دوسر بازویی با 50 درصد حداکثر انقباض ارادی (MVC) استفاده شد. با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون توکی، پارامترهای مورد نظر در سه گروه مقایسه شد. نتایج نشان داد زمان تاخیر موج M (11/0P=) و سرعت هدایت عصبی (36/0P=) در سه گروه تفاوت معناداری ندارد، در حالی که بین دامنه موج M ورزشکاران (حرفه ای و مبتدی) و افراد غیر ورزشکار اختلاف معناداری مشاهده شد (04/0P=) که نشان دهنده تاثیر فعالیتهای مقاومتی با وزنه بر افزایش به کارگیری و فرکانس آتش واحدهای حرکتی است. با وجود این، بین انتگرال EMG سه گروه تفاوت معناداری دیده نشد (34/0P=).

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی میزان فعالیت الکتریکی عضلات شکمی و تاکننده های ران در وضعیتهای مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنیهای این پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم 4/1+52/21 سال، قد 86/5+3/175 سانتی متر،وزن 2/6+4/73 کیلوگرم، و چربی بدن 1/2+4/12 ، بدون سابقه بیماریهای عصبی، کمر درد...

کمردرد در بین اقشار جامعه عارضه ای است که می تواند به علل و عوامل مختلفی از جمله روش زندگی، میزان تحرک، اضافه وزن، فشارهای گوناگون روی ستون فقرات که به خاطر ضعف های عضلانی و ناهنجاری ساختمانی مربوط می شود، موجب اختلالات آناتومیکی بین لگن و ستون فقرات و اندام تحتانی در واقع عدم تعادل عضلانی بین عضلات فلکسور و اکستنسورهای مربوط به کمر و ران گردد . استفاده از روش کشش مرحله ای در مقابل مقاومت ممکن است موجب کشش عضلات کوتاه شده همسترینگ گردیده و تعادل عضلانی را در بین گروه عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل ران گردد و در نتیجه میزان درد کمر را کاهش دهد.هدف از پژوهش حاضر چگونگی تاثیر یکی از روشهای درمانی(تسهیل عصبی و عضلانی) به نام کشش مرحله ای در مقابل مقاومت است ک روی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن یک طرفه با کوتاهی همسترینگ می باشد. 56 آزمودنی زن بیمار واجد شرایط از بیمارستان های تهران با سابقه یک سال درد بر گزیده شد و بصورت تصادفی به دو گـروه تـجربی و کنترل بـا میانگین سـنی گـروه تـجربی5/34 سال، قـد 4 ±161سانتی متر و وزن12 ± 69 کیلوگرم و گروه کنترل 5±33. سال، قد 9±161 سانتی متر و وزن 8 ± 67 کیلوگرم تقسیم شدند. آزمودنی ها پرسشنامه میزان درد را تکمیل کردند و برای مدت 12 جلسه هفته ای 3 نوبت و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در محل تحقیق حضور یافتند. برای اندازه گیری میزان محدودیت حرکتی عضلات همسترینگ از تست SLR و از گونیامتر یونیورسال برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل ران و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی استودنت و خی دو با سطح اطمینان آزمون 95% و میزان معناداری 05% مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در افزایش دامنه حرکتی زا ویه مفصل ران در طول دوران درمان مشاهده شد (01/0 (P< . همچنین تفاوت معنی داری در کاهش میزان کمر درد در بیماران نشان داده شد که با استفاده از روش درمانی کشش مرحله ای در مقابل مقاومت می توان میزان درد کمر را درمان نموده و موجب کاهش آن شد (01/0 (P< .

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تراکم استخوان ستون فقرات کمری و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای و افراد غیرورزشکار است. بدین منظور پانزده نفر از فوتبالیست های حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 2/0 ±2/23 سال، وزن 8/1 3±/70 کیلوگرم، قد 1 ± 3/174 سانتیمتر) و 14 نفر از افراد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 4/0± 22 سال، وزن 4/2 ±6/61 کیلوگرم و قد 2/1 ±9/173 سانتیمتر) در این تحقیق شرکت کردند. داده ها به وسیله دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) و پرسشنامه سابقه پزشکی جمع آوری شد. تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای راست و چپ و همچنین مهره های دوم تا چهارم کمری اندازه گیری شد و با استفاده از آزمون t وابسته و t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. تراکم مواد معدنی استخوان ران و مهره های کمر فوتبالیست ها به طور معناداری بیشتر از استخوان ران و مهره های کمر افراد غیرورزشکار (000/0 = P، 19/7 = t، 49/8 = t) بود (5/1311 و 1/1332 در برابر 3/941 و 1/1054 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر افراد غیرورزشکار (001/0 = p ، 4 = t) به طور معناداری بیشتر از استخوان ران آنها بود (در 1/1054 برابر 3/941 میلی گرم بر سانتیمتر مربع)، اما بین تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست ها تفاوت معناداری مشاهده نشد (51/0 = P، 66/0 = t) (5/1311 در برابر 1/1332 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تراکم مواد معدنی مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای به طور معناداری بیشتر از تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران افراد غیرورزشکار است که این تراکم بالا ممکن است در به تاخیر انداخن بیماری های استخوانی و کاهش شکستگی استخوان در سال های پیری نقش داشته باشد.

تا کنون بر اساس فرضیات کندال، عقیده بر آن بوده است که ضعف هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی، با تاثیر بر لگن خاصره و مهره های کمری، در میزان قوس کمر تغییر پدیدمی آورد. اما برخی تحقیقات اخیر، با تردید به صحت این مطلب می نگرند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط میان حداکثر قدرت ایزومتریکی عضلات کمربند کمری- لگنی با میزان قوس کمر بود. بدین منظور، 107 دانشجوی مرد سالم و غیر ورزشکار با میانگین سن 75/1±85/21 سال، وزن 50/10±88/70 کیلوگرم، و قد 16/6±12/177 سانتی متر به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. میزان قدرت عضلات با دینامومتر دیجیتال و آزمون پایین آوردن مستقیم پاها و میزان زاویه قوس کمر با خط کش منعطف اندازه گیری شد، به طوری که میانگین قدرت عضلات اکستنسور کمری، فلکسور و اکستنسور مفصل ران (برحسب کیلوگرم) و شکم (برحسب درجه) به ترتیب برابر با 17/20±96/52، 73/5±12/22، 46/4±56/15، و 46/16±76/48 و میزان زاویه قوس کمر برابر با 51/7±04/38 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین قدرت هیچ یک از عضلات مذکور با میزان قوس کمر ارتباط معناداری وجود ندارد (05/0P>). در نتیجه، با توجه به یافته های حاصل، به نظر نمی رسد میزان ضعف یا قدرت هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی به صورت جداگانه و بدون توجه به تعادل میان آنها بتواند در تغییرات میزان قوس کمر مؤثر باشد.

هدف از این تحقیق، بررسی فراوانی آسیب های ورزشی و علل مرتبط با آن در دانش آموزان ورزشکار دختر شرکت کننده در هفدهمین جشنواره ورزشی دانش آموزان ورزشکار دختر سراسر کشور (کاشان، مرداد ماه 1384) است. پژوهش حاضر تحقیق توصیفی مقطعی و روش نمونه گیری تصادفی ساده است و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شد. داده ها بیانگر این است که 35 درصد ورزشکاران در رشته والیبال، 3/33 درصد بسکتبال، 5/17 درصد هندبال و بدمینتون ، 10 درصد شنا، 9/8 درصد تنیس روی میز، 5 درصد مینی والیبال و 5/2 درصد در مینی بسکتبال دارای سابقه آسیب ورزشی بودند. شدت آسیب در رشته های ورزشی مختلف 80 درصد خفیف، 6/11 درصد متوسط و 3/8 درصد شدید بود. نوع آسی 3/43 درصد عضلانی تاندونی، 3/43 درصد استخوانی مفصلی و 3/13 درصد پوستی بود. اندام های آسیب دیده 3/43 درصد مربوط به اندام های تحتانی، 3/38 درصد اندام فوقانی و 3/18 درصد تنه و ستون فقرات بود. 6/46 درصد آسیب ها به دلیل حرکت ناصحیح ورزشی، 30 درصد به دلیل ضربه توپ، 3/13 درصد به علت برخورد با ورزشکار دیگر و 5 درصد به سبب افتادن آسیب دیده بود. مقایسه داده های پژوهش حاضر با پژوهش های مشابه در سایر کشورها نشان می دهد که آسیب های ورزشی به دلیل حرکات ناصحیح ورزشی در کشور ما بیشتر است که لزوم آموزش در این زمینه به مربیان و دانش آموزان ورزشکار را مشخص می سازد.

هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 6/5 ± 23 سال، قد 54/0 ± 76/1 متر، وزن 2/6 ± 8/74 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (04/0 = P). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (002/0 = P). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (01/0 = P). از نتایج این پژوهش می تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

اغلب بازیکنان برای ضربه زدن به توپ یک پای برتر دارند. اعتقاد بر این است که این برتری ممکن است به تفاوت در میزان تراکم مواد معدنی استخوان در اندامهای تحتانی بینجامد. هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه تراکم مواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر بازیکنان فوتبال و افراد غیرورزشکار. بدین منظور، میزان تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای برتر و غیربرتر 15 فوتبالیست حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 2/0± 2/23 سال، وزن: 8/1 ± 3/70 کیلوگرم؛ و قد: 1 ± 3/174سانتی متر) و 14 فرد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن: 4/0± 22سال؛ وزن: 4/2 ± 6/61کیلوگرم؛ و قد: 2/1± 9/173 سانتی متر) ارزیابی شدند. از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA)، ترازو، قدسنج، و پرسش نامه سابقه ورزشی و پزشکی جهت جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق آزمون t وابسته و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج این تحقیق نشان داد میزان تراکم مواد معدنی استخوان پای غیربرتر بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برترآنهاست (01/0=P، 92/2=t) (2mg/cm1335 در برابر 1288)، در حالی که در افراد غیرورزشکار تفاوت معناداری بین دو پا مشاهده نشد (95/0=P، 05/0=t) (2mg/cm 5/941 در بـرابـر 1/941). همچنین، میزان تـراکم مـواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر (2mg/cm1288 در برابر 1335) بازیکنان فوتبال به طور معناداری بیشتر از پای برتر و غیربرتر افراد غیرورزشکار (2mg/cm 1/941 در برابر 5/941) (000/0=P، 58/8=t، 03/8=t) بود. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد درگیری بیشتر پای غیربرتر فوتبالیستها در حرکاتی از قبیل پرش و فرود و عمل، تکیه گاهی در حین شوت زدن است و به بالا رفتن میزان تراکم مواد معدنی بیشتر در پای غیربرتر نسبت به پای برتر می انجامد. همچنین، به نظر می رسد ورزش فوتبال تراکم مواد معدنی استخوان در پای برتر و غیربرتر فوتبالیستها را افزایش می دهد که این نکته در پیشگیری از پوکی استخوان اهمیت دارد.

هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ورزشکاران دارای ناهنجاری گودی کمر بود. تعداد 30 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تربیت معلم تهران که در تیم های ورزشی این دانشگاه عضویت داشتند در این تحقیق شرکت نمودند. نمونه های تحقیق همگی دارای ناهنجاری گودی کمر بوده و بر اساس شدت درد در ناحیه کمری به سه دسته کمردرد خفیف، کمردرد متوسط و کمردرد شدید تقسیم بندی شدند. میزان درد این افراد با استفاده از پرسشنامه ناتوانی و درد اسوستری تعیین گردید. جهت بررسی وجود ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ابتدا برخی ویژگی های فردی آزمودنی ها مانند قد، وزن و شاخص توده بدنی (BMI ) با استفاده از دستگاه بادی کامپوزیشن آنالایزر اندازه گیری شد. پس از آن آزمون های مربوط به اندازه گیری استقامت عضلات تنه اجرا شد. برای اندازه گیری استقامت عضلات پشت از تست سورنسن و برای اندازه گیری استقامت عضلات شکم از آزمون دراز و نشست استفاده گردید. برخی از ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه و قد نشسته آنها نیز اندازه گیری شد. همچنین جهت ارزیابی دامنه حرکتی کمر و زاویه گودی کمر آزمودنی ها از دستگاه اسپاینال موس استفاده گردید. نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین متغیرهای استقامت عضلات پشت و شکم و میزان درد کمر رابطه منـفی معـنی داری وجـود دارد (p= 0.000<0.05 ). نتایج بدست آمده بیانگر این بود که با افزایش استقامت عضلات تنه میزان درد کمر کاهش می یابد. همچنین بین برخی ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها، شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه، قد نشسته و میزان درد کمر هیچ رابطه معنی داری مشاهده نشد، و تنها بین دامنه حرکتی کمر با میزان کمردرد رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05 ). بنابراین چنین به نظر می رسد که استقامت عضلانی کم در ناحیه عضلات شکم و پشت و کاهش دامنه حرکتی ورزشکاران در ناحیه کمری، خطر ابتلا به کمردرد را افزایش میدهد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فعالیت EMG عضله مخالف حین عمل عضله موافق متعاقب تمرین های قدرتی است. آزمودنی های این پژوهش 30 مرد سالم تمرین نکرده با میانگین سنی 83/1 ? 21 سال، قد 94/3 ? 9/173 سانتی متر و وزن 51/7 ? 15/73 کیلوگرم بودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تمرین های قدرتی با وزنه (15 =n) و گروه کنترل (15 = n) تقسیم شدند. آنگاه داده های الکترومیوگرافی عضلات دوسربازویی (موافق) و سه سربازویی (مخالف)، محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی (MVC) فلکسورهای آرنج مربوط به دست برتر آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد. گروه تجربی در این پژوهش تمرین های قدرتی ایزوتونیک روی فلکسورهای آرنج را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام دادند. در پایان این دوره تمرینی متغیرهای مورد نظر بار دیگر اندازه گیری شد. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای تحقیق از آزمون تی استودنت در سطح معنی داری 05/0 P? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر افزایش معنی داری را در MVC فلکسورهای آرنج و محیط بازو نشان داد، این در حالی است که کاهش معنی داری در فعالیت عضله سه سربازویی وجود داشت اما در فعالیت EMG عضله دوسربازویی تغییر معنی داری مشاهده نشد.