درخت حوزه‌های تخصصی

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین نیازهای پایه روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا در فعالیت بدنی مردان معلول جسمی- حرکتی، بر اساس تئوری خودمختاری بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 205 مرد معلول جسمی- حرکتی از شهرهای ارومیه، تبریز و تهران، با حداقل دو سال سابقه فعالیت بدنی منظم، با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، نشان داد که همبستگی معناداری بین سه نیاز روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و برخی شاخص های بهزیستی لذت گرا وجود دارد. علاوه بر این، نیازهای حس شایستگی و استقلال، به طور معناداری بهزیستی فضیلت گرا را پیش بینی می کنند. در مورد بهزیستی لذت گرا، نیازهای شایستگی و استقلال به طور معنا داری پیش بینی کننده عاطفه مثبت، نیاز به استقلال به طور منفی و معناداری پیش بینی کننده عاطفه منفی و نیاز به وابستگی به طور معناداری پیش بینی کننده رضایت مندی از زندگی می باشد. در کل، نتایج پژوهش بیان می کند که خشنودی از نیازهای پایه ای روان شناختی در فعالیت بدنی افراد معلول جسمی-حرکتی می تواند بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا را پیش بینی کند.

تحقیق حاضر به بررسی و مقایسه ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات دختران و پسران پرداخته است بدین منظور 616 دانش آموز مقطع راهنمایی بعنوان نمونه تحقیق شامل 300 دختر و 316 پسر با دامنه سنی 15-12 سال با استفاده از صفحه شطرنجی Posture screen و آزمون نیویورک به طور داوطلبانه مورد ارزیابی قرار گرفتند انتخاب نمونه ها به صورت خوشه ای و تصادفی بود علاوه بر ارزیابی وضعیتبدنی اطلاعات مربوط به عادات حرکتی و فعالیت ورزشی آنان نیز از طریق پرسشنامه به دست آمد مهم ترین نتایج این تحقیق عبارت ایت از اینکه پسران 75/79 در صد و دختران 66/81 درصد و دختران 66/81 در صد و به طور کلی 68/80 در صد جامعه مورد پژوهش دچار ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات اند بین وضعیت شانه ها و کیفوز پشتی پسران و دختران اختلاف P<0/01 و بین وضعیت ستون فقرات پسران و دختران از نمای خلفی اختلاف معنی داری وجود دارد p<0/01 در ارزیابی وضعیت ستون فقرات آزمودنی ها ملاحظه شد که نرخ شیوع اغلب ناهنجاری ها در دختران بیشتر از پسران است که با توجه به مستعد بودن زمینه های ابتلای دختران به ناهنجاری های ستون فقرات و نیز محدودیت اجتماعی مرتبط با فعالیت های حرکتی و ورزشی آنها توجه جدی تر به برنامه های غربالگری تجویز حرکات اصلاحی و فراهم آوردن زمینه های فعالیت بدنی آنان ضروری به نظر می رسد

هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع ناهنجاری های عضلانی - اسکلتی و تأثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی بر کارگران مرد کارخانة لعابیران است. بدین منظور 91 نفر از کارگران کارخانة لعابیران، با استفاده از صفحة شطرنجی برای ارزیابی ناهنجاری های وضعیتی و ترسیم نقش کف پا بر اساس آزمون نیویورک غربال شدند. از میان آزمودنی ها، 31 نفر که دارای ناهنجاری های عضلانی – اسکلتی بودند به طور هدفمند انتخاب شدند و به مدت هشت هفته (هفته ای سه جلسه تمرین 45 تا 90 دقیقه ای) در برنامة ویژة تمرینی شرکت کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که بیشترین میزان ناهنجاری ها به ترتیب مربوط به لوردوز (21 درصد)، کیفوز (7/18 درصد)، افتادگی شکم (4/15 درصد)، سر به جلو (3/14 درصد)، کف پای صاف (11 درصد)، افتادگی شانه (8/8 درصد) و کج گردنی (2/2 درصد) است. پس از هشت هفته تمرین اصلاحی، در میزان ناهنجاری های لوردوز، کیفوز، سر به جلو، افتادگی شانه بهبودی معنیدار (05/0> P) مشاهده شد. بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون کف پای صاف و کج گردنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0> P). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که ناهنجاری های عضلانی- اسکلتی کارگران لعابیران تقریباً زیاد است و تمرینات اصلاحی در بهبود و کاهش ناهنجاری های عضلانی- اسکلتی مؤثر بوده است.

هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ورزشکاران دارای ناهنجاری گودی کمر بود. تعداد 30 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه تربیت معلم تهران که در تیم های ورزشی این دانشگاه عضویت داشتند در این تحقیق شرکت نمودند. نمونه های تحقیق همگی دارای ناهنجاری گودی کمر بوده و بر اساس شدت درد در ناحیه کمری به سه دسته کمردرد خفیف، کمردرد متوسط و کمردرد شدید تقسیم بندی شدند. میزان درد این افراد با استفاده از پرسشنامه ناتوانی و درد اسوستری تعیین گردید. جهت بررسی وجود ارتباط بین استقامت عضلات تنه و ویژگی های آنتروپومتری با میزان دردهای کمری در ابتدا برخی ویژگی های فردی آزمودنی ها مانند قد، وزن و شاخص توده بدنی (BMI ) با استفاده از دستگاه بادی کامپوزیشن آنالایزر اندازه گیری شد. پس از آن آزمون های مربوط به اندازه گیری استقامت عضلات تنه اجرا شد. برای اندازه گیری استقامت عضلات پشت از تست سورنسن و برای اندازه گیری استقامت عضلات شکم از آزمون دراز و نشست استفاده گردید. برخی از ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه و قد نشسته آنها نیز اندازه گیری شد. همچنین جهت ارزیابی دامنه حرکتی کمر و زاویه گودی کمر آزمودنی ها از دستگاه اسپاینال موس استفاده گردید. نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین متغیرهای استقامت عضلات پشت و شکم و میزان درد کمر رابطه منـفی معـنی داری وجـود دارد (p= 0.000<0.05 ). نتایج بدست آمده بیانگر این بود که با افزایش استقامت عضلات تنه میزان درد کمر کاهش می یابد. همچنین بین برخی ویژگی های آنتروپومتری آزمودنی ها، شامل طول اندام فوقانی و تحتانی، پهنای لگن، پهنای شانه، قد نشسته و میزان درد کمر هیچ رابطه معنی داری مشاهده نشد، و تنها بین دامنه حرکتی کمر با میزان کمردرد رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05 ). بنابراین چنین به نظر می رسد که استقامت عضلانی کم در ناحیه عضلات شکم و پشت و کاهش دامنه حرکتی ورزشکاران در ناحیه کمری، خطر ابتلا به کمردرد را افزایش میدهد.

تا کنون بر اساس فرضیات کندال، عقیده بر آن بوده است که ضعف هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی، با تاثیر بر لگن خاصره و مهره های کمری، در میزان قوس کمر تغییر پدیدمی آورد. اما برخی تحقیقات اخیر، با تردید به صحت این مطلب می نگرند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط میان حداکثر قدرت ایزومتریکی عضلات کمربند کمری- لگنی با میزان قوس کمر بود. بدین منظور، 107 دانشجوی مرد سالم و غیر ورزشکار با میانگین سن 75/1±85/21 سال، وزن 50/10±88/70 کیلوگرم، و قد 16/6±12/177 سانتی متر به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. میزان قدرت عضلات با دینامومتر دیجیتال و آزمون پایین آوردن مستقیم پاها و میزان زاویه قوس کمر با خط کش منعطف اندازه گیری شد، به طوری که میانگین قدرت عضلات اکستنسور کمری، فلکسور و اکستنسور مفصل ران (برحسب کیلوگرم) و شکم (برحسب درجه) به ترتیب برابر با 17/20±96/52، 73/5±12/22، 46/4±56/15، و 46/16±76/48 و میزان زاویه قوس کمر برابر با 51/7±04/38 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین قدرت هیچ یک از عضلات مذکور با میزان قوس کمر ارتباط معناداری وجود ندارد (05/0P>). در نتیجه، با توجه به یافته های حاصل، به نظر نمی رسد میزان ضعف یا قدرت هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی به صورت جداگانه و بدون توجه به تعادل میان آنها بتواند در تغییرات میزان قوس کمر مؤثر باشد.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثر پیاده روی بر کاهش میزان کمردرد زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری به اجرا درآمد. جامعه آماری پژوهش را کلیه خانم های باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبت های دوران بارداری منطقه 4 شهرستان قم (155 نفر) تشکیل می دادند که از بین آنها 20 نفر سه ماهه دوم و 20 نفر سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. سپس به چهار گروه تجربی 1 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه دوم بارداری )، تجربی 2 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه سوم بارداری )، گواه 1 (برای گروه تجربی 1) و گواه 2 (برای گروه تجربی 2) تقسیم شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش میزان کمردرد آزمودنی با استفاده از پرسشنامه سنجش کمردرد کبک ارزیابی شد. فعالیت ورزشی دو گروه تجربی ، برنامه ویژه ای شامل پیاده روی با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 2 ماه و 3 جلسه در هفته بود. زمان هر جلسه تمرین در هفته اول 15 دقیقه بود که تا هفته هشتم به 30 دقیقه رسید.

تاکنون مقایسه ای بین عملکرد فوتبالیست های زانو پرانتزی و زانو طبیعی در اجرای مهارت های فوتبال انجام نشده است. هدف مطالعه حاضر این است که ضمن بررسی تفاوت متغیرهای سینماتیکی مفصل زانو و سرعت شوت روی پا در دو زاویه دورخیز دلخواه و 45 درجه میان فوتبالیست های زانو پرانتزی و زانو طبیعی، رابطه سرعت شوت را با گشتاور عضلات زانو و ران بررسی کند. 9 فوتبالیست زانو پرانتزی (سن: 3/3 ± 9/24، وزن: 4/6 ± 9/69، قد: 06/0 ± 78/1) و 9 فوتبالیست با زانوی طبیعی (سن: 6/5 ± 4/25، وزن: 1/7 ± 2/72، قد: 07/0 ± 78/1) در این مطالعه شرکت داشتند. متغیرهای سینماتیکی به¬وسیله دستگاه آنالیز حرکت، سرعت توپ با استفاده از دو دوربین دیجیتال سرعت بالا و گشتاور عضلات به¬وسیله قدرت سنج دستی اندازه گیری شد. زاویه زانو در سطح فرونتال در هر دو زاویه دورخیز در گروه زانو پرانتزی بیشتر بود، اما این تفاوت فقط در شوت های با زاویه دورخیز 45 درجه معنی دار بود (05/0 > p). در هر دو زاویه دورخیز تفاوت معنی داری در حداکثر سرعت زاویه ای زانوی پای ضربه و سرعت توپ مشاهده نشد (05/0 ≤ p) و در نهایت آزمون همبستگی نشان داد بین نسبت گشتاور عضلات اکستنسور به فلکسور زانو و سرعت شوت فوتبالیست های زانو پرانتزی و طبیعی در زاویه دورخیز دلخواه رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (05/0 > p). با این حال بین نسبت قدرت عضلات اداکتور به ابداکتور ران با سرعت شوت رابطه معنی داری مشاهده نشد (05/0 ≤ p). یافته ها نشان داد با توجه به زاویه دورخیز و محل قرارگیری هدف، سرعت شوت در بازیکنان زانو پرانتزی و زانو طبیعی تفاوت معنی¬داری نداشت و با توجه به پیشینه مطالعات نقش مهم عضلات اکستنسور زانو در اجرای شوت تأیید شد.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه ی اثربخشی تمرینات تعادلی اختلالی و غیراختلالی بر قابلیت های تعادل ایستا و پویای زنان سالمند بود. برای این کار 38 زن سالمند با دامنه ی سنی 80-65 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و از طریق گمارش تصادفی، به گروه های آزمایشی اختلالی(n= 13)، غیراختلالی(n= 12) و کنترل(n= 13) تقسیم شدند. قبل و پس از دوره ی تمرینی، آزمون ثبات قامتی ایستا و پویا با دستگاه تعادل سنج بایودکس به عمل آمد. روایی و پایایی این دستگاه در مطالعات قبلی و تحقیق حاضر مورد تأیید قرار گرفته است. نتایج نشان داد که تمرین اختلالی بر همه ی شاخص های تعادل ایستا و پویا تأثیر معنادار داشته است(P<0/05). اما در تمرین غیراختلالی فقط در شاخص نوسان میانی - جانبی(ML) هر دو نوع تعادل ایستا و پویا بهبود معنادار مشاهده نشد(P>0/05). همچنین تمرین اختلالی نسبت به تمرین غیراختلالی در شاخص نوسان میانی جانبی دو نوع تعادل ایستا و پویا تأثیر بیشتری داشته است((P<0/05. یافته های تحقیق حاضر، اصل اختصاصی بودن تمرین را مورد تأیید قرار داد. با عنایت به این که تمرینات اختلالی اثربخش تر از تمرینات غیراختلالی تشخیص داده شد، لذا می توان در مداخلات توانبخشی، برنامه های تعادلی مبتنی بر ایجاد اختلال را به منظور افزایش پایداری میانی - جانبی و در نتیجه، کاهش به خطر افتادن سالمندان مد نظر قرار داد.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی شیوع و علل آسیب های اندام تحتانی زنان ورزشکار فوتسال لیگ برتر85-86 . 64 بازیکن از 5 تیم شرکت کننده در لیگ برتر فوتسال زنان کشور در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از پرسش نامه و به کمک پزشکان تیم جمع آوری شد. از آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. به طور کلی، 88 درصد آسیب ها در اندام تحتانی رخ داد، که بیشتر آن ها در زانو (5/54 درصد) و مچ پا (5/20 درصد) بود (05/0 >P، 4/36 =2χ). متداول ترین نوع آسیب اسپرین (6/63 درصد)، استرین (6/13 درصد)، و ضرب دیدگی (4/11 درصد) (05/0 >P، 09/35 =2χ) و شایع ترین آسیب زانو، آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (3/58 درصد) بود. تفاوتی بین میزان آسیب های برخوردی و غیربرخوردی مشاهده نشد (05/0 P، 3/14 =2χ). از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که در زنان فوتسالیست حرفه ای ایران بیشترین آسیب های اندام تحتانی در زانو و مچ پا، و بیشتر از نوع اسپرین و استرین رخ می دهد. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی نیز جزء شایع ترین آسیب هاست. بیشتر آسیب ها بر اثر تغییر مسیر و فرود نامناسب رخ می دهند

بی ثباتی عملکردی مچ پا از شایع ترین عوارض ناتوان کننده اسپرین حاد مچ پاست که غالباً به دور ماندن ورزشکار از فعالیت ورزشی منجر می شود. هدف از این کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده بررسی اثر شش هفته تمرینات عصبی-عضلانی تحت نظارت با تخته تعادل و تخته لغزان بر کنترل وضعیتی پویا و عملکرد اندام تحتانی ورزشکاران مبتلا به بی-ثباتی عملکردی مچ پاست. 28 دانشجوی تربیت بدنی ورزشکار پسر مبتلا به بی ثباتی عملکردی که به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند، به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (14=n) و کنترل (14=n) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل شش هفته تمرینات عصبی-عضلانی پیش رونده تحت نظارت، با استفاده از تخته تعادل و تخته لغزان بود. عملکرد اندام تحتانی با استفاده از پرسشنامه های اندازه گیری توانایی مچ پا و پا در فعالیت های روزانه و ورزشی و کنترل وضعیتی پویا با استفاده از آزمون تعدیل شده ستاره، اندازه گیری شدند. امتیازات آزمون ستاره تعدیل شده در هر سه جهت قدامی، خلفی داخلی و خلفی خارجی در گروه تمرین، در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری نشان داد (05/0 > P). همچنین آزمودنی های گروه تمرین، در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی-داری در امتیازات پرسشنامه های اندازه گیری توانایی مچ پا و پا در فعالیت های روزانه و ورزشی نشان دادند (05/0 > P). انجام شش هفته تمرینات پیش رونده تحت نظارت عصبی-عضلانی با استفاده از تخته تعادل و تخته لغزان به طور معنی داری عملکرد اندام تحتانی اندازه گیری شده و کنترل وضعیتی پویا ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا را بهبود می بخشد.

کمبود توجه، بیش فعالی و تکانشگری از علائم اصلی اختلال کمبود توجه همراه با بیش فعالی (ADHD) است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی تمرینات حرکتی بر توجه دیداری و شنیداری کودکان مبتلا به ADHD صورت گرفت. در این پژوهش20 دانش آموز پسر 9 تا 11 ساله، از مدارس ابتدایی شهر کرج، به کمک پرسشنامه ی علائم مرضی کودک-4 (CSI-4) و براساس ملاک-های تشخیصی DSM-IV به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در 2 گروه (مداخله و کنترل) قرار گرفتند. گروه مداخله (10=n)، تمرینات حرکتی تدوین شده، دریافت کردند. مدت زمان مداخله 10 جلسه ی یک ساعته بود. گروه کنترل (10=n) هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله بوسیله ی آزمون عملکرد پیوسته، ارزیابی شدند. روش آماری مورد استفاده برای تحلیل یافته ها، آزمون t زوجی و t مستقل بود. نتایج نشان داد که تمرینات حرکتی در مقایسه با گروه کنترل، در حد معناداری توانستند کمبود توجه دیداری و شنیداری کودکان مبتلا به ADHD را کاهش دهند (05/0>P)؛ پس می توان گفت که عملکرد توجه کودکان مبتلا به ADHD به کمک تمرینات حرکتی، بهبود می یابد.

هدف از اجرای این تحقیق ، بررسی رابطه میان قوس کمر با قدرت عضلات شکم و انعطاف عضله سوئز خاصره بود. آزمودنی های تحقیق 20 دانشجوی رشته تربیت بدنی با میانگین سنی 21/5 سال ، وزن 66/6 کیلوگرم و قد 172 سانتی متر بود . قوس کمر به وسیله خط کش منعطف و در وضعیت ایستاده از مهره اول تا مهره پنجم کمری دوبار اندازه گیری شد . قدرت عضلات شکم با استفاده از آزمون پائین آوردن مستقیم پاها و انعطاف عضله سوئز خاصره از طریق آزمون اصلاح شده توماس اندازه گیری شد . یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی ، همبستگی میان متغیرها و t-student تجزیه و تحلیل شد . نتایج رابطه معنی داری را میان قوس کمر و انعطاف پذیری عضله سوئز خاصره پای چپ و راست نشان نداد . همچنین میان قوس کمر و قدرت عضله شکم رابطه معنی داری مشاهده نشد . براساس یافته های این تحقیق شاید بتوان اظهار داشت که در بررسی عضلات موثر بر قوس کمر توجه به عملکرد عضلات راست شکمی یا سوئز خاصره ای کافی نباشد و لازم است تا زوج نیروهای موجود در مجموعه کمر بند لگنی که تقویت یا ضعف آنها بر قوس کمر اثر می گذارد ، مورد توجه قرار گیرد . به بیان دیگر تغییرات قوس کمر بدون در نظر گرفتن عملکرد سایر عضلات چندان موثر نیست و در این باره به کار همزمان سایر عضلات مرتبط توجه شود.

بیماری پارکینسون که از بیماری های گروه سنی سالمندان می باشد یک عارضه پیشرونده مزمن بوده که سیستم عصبی مرکزی را تحت تاثیر و با ایجاد اختلال در عقده های قاعده ای مغز، مشکلات حرکتی زیادی را در بیماران ایجاد می کند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات مقاوتی و تعادلی بر عملکرد عضلانی-اسکلتی، بیماران مرد مبتلا به پارکینسون بود. تعداد 22 نفر از بیماران مبتلا به پارکینسون به صورت در دسترس انتخاب و بطور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. بیماران بصورت تصادفی در دو گروه تجربی ( 11 نفر ) و کنترل ( 11 نفر ) تقسیم شدند. بیماران گروه تجربی به مدت 10 هفته به انجام برنامه تمرینی منتخب پرداختند. قبل و بعد از دوره تمرینی قدرت عضلات چهارسر رانی، همسترینگ و دوقلو تمامی بیماران با استفاده از دینامومتر اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از t وابسته و مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. افزایش معناداری در قدرت عضله چهار سر هر دو پای راست و چپ (P< 0.05) و قدرت عضله همسترینگ پای راست (P< 0.05) مشاهده شد در حالیکه قدرت عضله همسترینگ پای چپ به طور معناداری کاهش (P< 0.05) و تغییر معناداری در قدرت عضله دوقلوی پای راست و چپ مشاهده نشد (P>0.05). در بیماران گروه کنترل هیچ گونه تغییرات معنادری مشاهده نشد (P>0.05). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ده هفته تمرینات مقاومتی و تعادلی موجب بهبودی قابل ملاحظه ای در قدرت عضلانی بیماران پارکینسون می شود، بنابراین می تواند به عنوان یک مدالیته در برنامه درمانی این دسته از بیماران گنجانده شود.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.

این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر پاسخ وابسته به تعداد جلسات تمرین در هفته بر آمادگی جسمانی نوجوانان پسر کم تحرک طراحی و مورد مطالعه قرار گرفت. تعداد 48 نفر پسر کم تحرک داوطلب انتخاب و بطور تصادفی به چهار گروه با میانگین و انحراف استاندارد سن، گروههای دو جلسه ای ( 12نفر 3/2± 3/13 سال)، سه جلسه ای ( 12 نفر، 7/2± 5/13سال)، چهار جلسه ای (12 نفر، 1/3± 7/13 سال) و کنترل ( 12 نفر 4/3± 3/13سال) تقسیم بندی شد. برنامه تمرینی گروه دو جلسه در هفته شامل دویدن با شدت 70 – 60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 35 – 25 دقیقه در هر جلسه و گروه سه جلسه در هفته برنامه دویدن را با همان شدت در زمان 25 – 17 دقیقه در هر جلسه و گروه چهار جلسه در هفته برنامه دویدن را با همان شدت در زمان 15 – 12 دقیقه در هر جلسه اجرا کردند. در هر سه گروه تجربی تمرینات چابکی، انعطاف پذیری و استقامت عضلانی اجرا و سعی شد نسبت حجم برنامه ها در مجموع جلسات گروه ها برابر باشد. تجزیه و تحلیل میانگین تغییرات داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک سویه با آزمون تعقیبی بن فرنی در سطح معنی داری (05/0P˂) نشان داد. مقادیر کاهش وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی و اندازه دور کمر فقط در گروههای تجربی سه و چهار جلسه ای نسبت به کنترل معنی دار شد (05/0P˂). قدرت انفجاری دست ها، سرعت حرکت، استقامت قلبی تنفسی و انعطاف پذیری در هر سه گروه تجربی تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد. اما در شاخصهای تعادل، هماهنگی، قدرت انفجاری پاها، چابکی، استقامت عضلانی عضلات شانه و شکم، تغییرات فقط در گروه های سه و چهار جلسه ای نسبت به گروه کنترل معنی دار شد (05/0P˂). بطور کلی احتمالا اجرای هر سه برنامه تمرینی سازگاری های مفیدی را در پی داشته است و تغییر تعداد جلسات تمرین و افزایش آن برای بهبود بعضی متغیرهای آمادگی جسمانی با نقش بیشتر دستگاه عصبی نظیر تعادل، هماهنگی، توان انفجاری، چابکی توصیه می شود. از سوی دیگر در برخی متغیرها نظیر انعطاف پذیری تأثیر افزایش تعداد جلسات تمرین به سازگاری بیشتر منجر نمی شود.

هدف از انجام این تحقیق، مقایسه تعادل پویا در مردان دارای کف پای صاف، گود و طبیعی است. جامعه آماری تحقیق حاضر گروهی از دانشجویان دانشگاه تهران بودند. آزمودنی های تحقیق 90 مرد شامل 30 نفر با کف پای طبیعی (با میانگین قد 2/6 ± 6/176 سانتی متر، وزن 2/10± 8/72 کیلوگرم و سن 2 ± 3/25 سال)، 30 نفر با کف پای صاف (با میانگین قد 7 ± 2/177 سانتی متر، وزن 1/11 ± 5/73 کیلوگرم و سن 4/1 ± 1/25 سال) و 30 نفر با کف پای گود (با میانگین قد 3/6 ± 5/174 سانتی متر، وزن 2/11 ± 3/69 کیلوگرم و سن 7/1 ± 6/25 سال) بودند. برای مشخص کردن نوع آناتومیکی پا از آزمون افت استخوان ناوی و برای ارزیابی تعادل آزمودنی ها از تست تعادلی ستاره (SEBT) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل چندمتغیری واریانس (MANOVA) استفاده شد. تحلیل چندمتغیری واریانس تفاوت معنی داری را در اجرای تست تعادلی ستاره بین گروه ها نشان داد. بررسی ضرایب خطی متمایزکننده گروه ها مشخص کرد که دسترسی های داخلی و خلفی خارجی در متمایز کردن گروه ها نقش بیشتری داشتند. به طور خاص، دسترسی داخلی بی طور معنی داری در متمایز کردن گروه کف پای صاف از دو گروه دیگر و دسترسی خلفی خارجی در متمایز کردن گروه کف پای گود از دو گروه دیگر نقش داشتند. از آنجا که افراد دارای کف پای گود فشار بیشتری روی جانب خارجی پا وارد می آورند، به نظر می رسد که محدوده پایداری در جانب خارجی بزرگ تر باشد و برعکس افراد دارای کف پای صاف فشار بیشتری روی جانب داخلی پا وارد می آورند. از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ساختار آناتومیکی پا بر تعادل پویا تاثیر دارد.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شش هفته تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی بر تعادل پویای دانشجویان مرد ورزشکار بود.60 دانشجوی مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 95/4±18/23 سال وزن 09/3±17/72 کیلوگرم و قد 63/3±58/173 سانتی متر بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی سر و اختلالات دهلیزی به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به چهار گروه 15 نفری [گروه یک: تمرین قدرتی؛ گروه دو: تمرین پلایومتریک؛ گروه سه: تمرین ترکیبی(قدرتی و پلایومتریک) و گروه چهار: کنترل] تقسیم شدند. روز قبل از اجرای شش هفته برنامه تمرینی تعادل پویای آزمودنیها با تست تعادل ستاره (SEBT) اندازه گیری شد. در طی شش هفته که سه گروه تمرینی تمرینات ویژه خود را انجام می دادند از گروه کنترل خواسته شد فعالیت های بدنی روزانه و تمرینات خود راحفظ نمایند. روز بعد از اتمام دوره تمرینی تعادل پویای آزمودنی ها اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش های آمار توصیفی آنالیز واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 ≤ α استفاده شد. تمرین قدرتی پلایومتریک و ترکیبی افزایش معنی دار فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت SEBT را نشان دادند. یافته های تحقیق هم چنین نشان داد تمرین ترکیبی از تمرین قدرتی و پلایومتریک و تمرین پلایومتریک نیز از تمرین قدرتی بهبود بیشتری در تعادل پویای آزمودنیها ایجاد می کند. با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات ترکیبی پلایومتریک و قدرتی(به ویژه ترکیبی) به منظور کاهش احتمال آسیب و بهبود تعادل پویای ورزشکاران توصیه می شود.

هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 6/5 ± 23 سال، قد 54/0 ± 76/1 متر، وزن 2/6 ± 8/74 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (04/0 = P). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (002/0 = P). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (01/0 = P). از نتایج این پژوهش می تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با تعادل ایستا و پویا در پسران دانش آموز 12 تا 14 سال بود.روش تحقیق از نوع همبستگی – توصیفی است. جامعه آماری تحقیق تمامی مدارس راهنمایی پسرانه شهرستان شهر کرد بودند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از آنها انتخاب شدند. نمونه آماری تحقیق 90 نفر بودند که با توجه به محدودیت ها از میان دانش آموز پسر این مدارس به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آنها با استفاده از شاخص استاهلی ((SI) Staheli index) به صورت کمی طبقه بندی شد. سپس با توجه به محدودیت های مورد نظر، آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 82/0+ 13 سال، وزن 19/7+ 47 کیلوگرم و قد 086/0+54/1 متر در سه گروه 30 نفره، گروه 1) آزمودنی های با 44/0 SI< ، گروه 2) آزمودنی های با قوس کف پای 89/0>SI > 44/0 و گروه 3) آزمودنی با قوس کف پای 89/0 SI> به صورت هدفمند طبقه بندی شدند. سپس از هر گروه آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا برای سنجش تعادل ایستا و آزمون تعادلی گردش ستاره (SEBT) به منظور سنجش تعادل پویا به عمل آمد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS14 و آزمون همبستگی تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج نشان داد که بین میزان قوس کف پا با تعادل ایستا رابطه معنی داری وجود ندارد (608/0 = P)، ولی ارتباط معنی داری بین میزان قوس کف پا با تعادل پویا مشاهده شد (000/0 = P). بنابراین به نظر می رسد که میزان قوس طولی داخلی کف پا ارتباط معنی داری با عملکرد پویای افراد دارد و به جز گیرنده های حسی – عمقی کف پا، سطح کف پا نیز در کنترل پوسچر پویا تاثیر دارد. از این رو نتایج بر اساس نتایج بین میزان قوس طولی داخلی کف پا و حفظ تعادل بدن ارتباط وجود دارد.

تعداد 50 نفراز ژیمناست هایدختر نخبه ی کشورکه در مابقات قهرمانی کشور سال 1378 در تهران شرکت داشتند ،به عنوان گروه نمونه برگزیده شدند تا میزان شیوع وعلل صدمات ورزشی بین آنان بررسی گردد. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسشنامه ای بسته شامل سه بخش بودکه بخش اول آن به خصوصیات فردی وعناوین وسوابق قهرمانی آزمودنی ها ،بخش دوم به صدمات ورزشی ژیمناست ها در انواع صدمات استخوانی ،پوستی،عضلانی ومفصلی وبخش سوم به علل احتمالی وقوع آسیب ها اختصاص داشت.پس از جمع آوری پرسش نامه ها ،اطلاعات به دست آمده از طریق آمار توصیفی مورد بررسی قرار گرفت .یافته های تحقیق نشان داد که : دربین آسیب های کلی،آسیب های عضلانی، پوستی، مفصلی واستخوانی به ترتیب 2/59، 6/18، 8/17 و4/4 درصد آسیب ژیمناست ها را به خود اختصاص داده اند .از مجموع آسیب ها ،اندام سروصورت با 1/2 درصد پایین ترین میزان ابتلاواندام تحتانی با 58 درصد بالاترین میزان ابتلا به اسیب را داشته ومفصل زانو با 8/19 درصد به عنوان آسیب پذیرترین ناحیه ی بدن شناسایی شده است.آسیب کوفتگی با 6/36 درصد شایع ترین آسیب بین ژیمناست هاوشکستگی وترک خوردگی هرکدام با2/2 درصد کمترین آسیب ها می باشند.8/56 درصد آزمودنی ها حین اجرای حرکات زمینی و2/43 درصد حین اجرای حرکات درژیمناستیک دچار آسیب دیدگی شده اند .از بین علل مختلف در بروزآسیب ها ،به ترتیب نوع وسیله ‹حرکات زمینی›با 8/56 درصد وتکنیک غلط وعدم استفاده از وسایل کمک آموزشی با 4/36 درصدبیشترین علل درایجادآسیب ها بوده است.