شناسایی وتبیین مدل توانمندسازی کارکنان درسازمانهای دولتی ایران (مطالعه موردی استان یزد )
حوزه های تخصصی:
توانمندسازی از نگاه معنایی، آزاد کردن نیروی درونی افراد برای کسب دستاوردهای شگفت انگیز است، با این نگاه و با هدف کشف عوامل موثر بر این آزادسازی در این مقاله به تعیین میزان ارتباط وتشخیص متغییرهای مستقیم و غیر مستقیم در الگوی توانمندسازی نیروی انسانی پرداخته می شود. این هدف با توجه به نمونه در نظر گرفته شده از جامعه آماری موردنظر کارکنان سازمانهای دولتی استان یزد که به صورت تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده اند انجام گرفته است. در اینجا با استفاده روش تحقیق توصیفی- همبستگی و به کارگیری تحلیل ماتریس همبستگی یا کواریانس که با روش تحلیل مسیر شکل گرفته در یک مقطع زمانی چندماهه در سال های 1386- 1385 به انجام تحقیق پرداخته شده است. اطلاعات و داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه ی که پایایی و روایی آن به ترتیب توسط ضریب آلفای کرونباخ و اعتبار محتوا و ترکیب پرسشنامه های استاندارد تاییدشده، جمع آوری گردیده است. یافته های پژوهش بیانگر این است که علاوه بر وجود ارتباط مناسب بین متغییرهای مستقل ِمدل و توانمندسازی به عنوان متغییر وابسته؛ تاثیر متغییرهای تعهد، سازگاری، و مشارکت روی توانمندسازی به صورت مستقیم و ارتباطات، آموزش، حقوق و دستمزد و شرایط کارکنان بر توانمندسازی به صورت غیر مستقیم می باشد. نتیجه کار شناسایی یک مدل بومی و مناسب با شرایط سازمان های ایرانی می باشد که در انتها ارائه گردیده است.