محمدیاسین زینلی

از آنجا که زبان زاینده منجر به تمایز جوامع گفتاری در طول زمان می شود، میانجی گری در میان تفاوت های زبان-و درنتیجه عمل ترجمه- از زمان توسعه زبان زاینده توسط انسانها در حداقل 200000 سال پیش، یکی از ویژگی های جوامع بشری بوده است. نه تنها زبان ها از هم جدا شده اند، بلکه شیوه های میانجیگری در بین زبان ها، یعنی شکل های ترجمه، با تفاوت هایی که تحت تأثیر مواردی مانند اشکال واگرایی زبان های درگیر هستند نیز متغیر بوده اند. آداب و رسوم و تفاوت های فرهنگی؛ اعمال و تابوهای دینی؛ زمینه های فوری ترجمه از جمله مواردی مانند مراسم؛ و در نهایت اشکال نوشتن، در میان علل بی شمار دیگرهستند؛ بنابراین برای درک دامنه پدیده های ترجمه و توسعه چارچوب های نظری برای ترجمه، داشتن یک دیدگاه بین فرهنگی بین المللی ضروری است.

در گسترده ترین معنای آن، سیاست را می توان به عنوان «مجموعه کل روابط بین افراد ساکن در جامعه» (مریام وبستر) تعریف کرد. به همین ترتیب، اصطلاح منش به «یک مسیر یا روش عمل مشخص انتخاب شده از میان گزینه ها در پرتو شرایط داده شده برای هدایت و تعیین تصمیم های حال و آینده» اشاره دارد (مریام وبستر). درنتیجه تاریخچه سیاست ها و منش های ترجمه و تأثیرات آن ها، دانش کامل درمورد ترجمه، مترجمان، استراتژی های ترجمه، اهداف و تأثیرات آنها بر جامعه و موارد دیگر را در برمی گیرد. قطعاً، آنچه که ازنظر وسعت در چنین پروژه نفس گیری به دست می آید، ازنظر درک موقعیتی، خطر ازدست دادن آن را دارد. بااین حال، این مقاله می خواهد بر تاریخچه ای محدودتر و درعین حال چالش برانگیزتر و بدی تر از سیاست ها و منش های ترجمه تمرکز کند. در معنای محدودتر، به نظر می رسد که این دو مفهوم بسیار درهم تنیده شده اند، سیاست به «هنر یا علم حکومت» و منش به «انجام امور سیاسی و عمومی توسط یک دولت یا حکومت» (مریام وبستر) اشاره دارد