سلیمان منصوری محمد آبادی

توانمندی در فرایند توسعه محصول جدید از قابلیت های مزیت آفرین برای سازمان ها محسوب می شود. توسعه محصول کاری اطلاعاتی و دانش محور است و سازمان ها برای موفق شدن به دانش و اطلاعات کافی نیاز دارند. از قابلیت های توسعه محصول سازمان های موفق و برتر، توانایی آنها در استفاده از دانش در سراسر فرایند توسعه محصول است که خود موجب موفقیت در پروژه های توسعه محصول جدید می شود. پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه قابلیت مدیریت دانش بر فرایند توسعه محصول جدید انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شرکت صنایع غذایی دادفر شیراز می باشد. روش تحقیق ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روش گردآوری داده ها، پیمایشی- همبستگی و تک مقطعی است. با توجه به مطالعات انجام شده، مدل مفهومی پژوهش ترسیم و سه فرضیه تدوین گردید. در ادامه برای تجزیه وتحلیل داده ها و بررسی فرضیه ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) به روش حداقل مربعات جزئی (PLS) استفاده شده است. نتایج حاصل از بررسی فرضیه های تدوین شده، رابطه بین قابلیت مدیریت دانش و توسعه محصول جدید را مثبت و معنادار نشان می دهد. همچنین رابطه بین قابلیت مدیریت دانش و دانش مشتری و رابطه دانش مشتری و توسعه محصول جدید معنادار بیان شده است.

در محیط پیچیده و آشفته امروز نیاز به بهبود مستمر در محصولات، خدمات و فرایند ها به طور گسترده ای به رسمیت شناخته شده است، اما موانعی وجود دارد که موجب می شود این برنامه به خوبی پیش نرود و مطابق با اصول پیاده سازی نشود. هدف از انجام این پژوهش شناسایی موانع پیاده سازی بهبود مستمر در شرکت های پارک علم و فناروی است. با بررسی های صورت گرفته در ادبیات تحقیق، 18 عامل به عنوان موانع پیاده سازی بهبود مستمر شناسایی شد و با توجه به نظرات خبرگان و اساتید دانشگاهی با استفاده از تکنیک تاپسیس فازی به رتبه بندی موانع پرداخته و مهم ترین مانع پیاده سازی بهبود مستمر معرفی شد. نتایج حاصل از تکنیک تاپسیس فازی نشان می دهد که "مشارکت پایین کارکنان در فعالیت های بهبود مستمر" مهم ترین مانع در پیاده سازی بهبود مستمر می باشد.