الکس هاوزن

مقاله حاضر به گزارش پژوهشی می پردازد که در چارچوب انگاره نمود (اندرسن و شیرای 1996؛ باردووی-هارلیگ 2000؛ سالابری و هاوزن 2013) سامان یافته است. انگاره ای که کاربست و یادگیری ساختِ زمان-نمود فعل ها را در حین فراگیری زبان دوم، تابع معنای سرشتی نمود واژگانیِ بُن واژهای فعل می داند. عامل مهم دیگری که در کاربست و فراگیری ساخت زمان-نمود فعل ها در زبان دوم مؤثر است عبارت است از جابه جایی بار معنایی واژگان در زبان اولِ زبان آموز به بُن واژهای فعل در زبان دوم. انگاره انتقال معنایی نمودی، تأکید دارد که فراگیران ِ زبان دوم، تحت تأثیر معنای نمودی گزاره های فعلی در زبان اول خود به فراگیری زبان دوم می پردازند. در این پژوهش نشان داده ایم که بر پایه انگاره انتقال معنایی نمودی، نمود سرشتی برخی فعل ها، بسته به اینکه زبان اول زبان آموز و تحلیلگر چه باشد، در بررسی های گوناگون، متفاوت طبقه بندی شده اند. سپس با مقایسه دو شیوه شناسه گذاری نمود سرشتی فعل ها در داده های نوشتاری و گفتاری زبان آموزان به بررسی اعتبار پیش بینی های انگاره نمود پرداخته شده است.