بهاره سادات فاطری رضوانی

آرزو و امید، موتور حرکت انسان ها و علت ساختن آینده است. برای ایجاد تحرک در اجتماع و پیشرفت به سوی آینده ای درخشان، باید امید را در دل انسان ها زنده نگه داشت. با وجود این، در بسیاری از روایات، از آرزو و به خصوص «طول امل» نهی شده و از آن به عنوان ضایع کننده ی عمل، فریب دهنده و از یاد برنده ی آخرت یاد شده است؛ توجه صرف به ظاهر این روایات این دیدگاه را تقویت می کند که انسان نباید آرزویی برای آینده داشته باشد و برنامه ریزی برای زندگی بهتر، باعث فراموشی یاد خدا و قساوت قلب می شود. مقاله ی حاضر با روش توصیفی، تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای، ابتدا با بررسی لغوی امل، سپس کاوش در روایات صادره از معصومین(علیهم السلام) نشان می دهد که طول امل، با به فکر آینده بودن و برنامه ریزی کردن برای آن تفاوت دارد و به معنای طولانی دیدن عمر و دور دیدن مرگ است؛ که در این صورت انسان کارهای دنیوی و اخروی اش را به تأخیر می اندازد و در آخر آنها را ضایع می کند. طول امل و تسویف، تقویت کننده یکدیگرند. فراموشی آخرت، قساوت قلب و خاموش شدن عقل از پیامدهای طول امل است.