لیلا سنگی

جوامع مختلف برای قرار گرفتن در مسیر بهبود شرایط اجتماعی و اقتصادی خود نیازمند فراهم نمودن زمینه های رشد و توسعه علمی هستند. جمهوری اسلامی ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و برای رسیدن به توسعه و بهبود شرایط اجتماعی و اقتصادی خود نیازمند توسعه علوم به ویژه در حوزه علوم انسانی به عنوان اساس تحول جامعه است. پرسشی که در اینجا مطرح می شود این است که مهم ترین موانع توسعه علوم انسانی در ایران کدامند؟ فرضیه ای که در پاسخ به این پرسش می توان مطرح کرد این است که مجموعه ای از عوامل معرفتی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، موانع توسعه علوم انسانی در ایران را ایجاد نموده اند که این موانع نیز هم عرض و هم ارزش نیستند و برخی نسبت به برخی دیگر تقدم داشته، جنبه تعیین کنندگی دارند. با استفاده از نظریه خردگرایی نقاد، موانع توسعه علوم انسانی در ایران بررسی شده است.

هدف این مقاله، بررسی مشارکت سیاسی زنان، به منزله ی عاملیت یا سوژه ی بسط دموکراسی در چهارچوب ساختار حاکم بر جامعه ی ایرانی است. بدین منظور، نگارندگان با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی و نیز بهره گیری از نظریه ی ساختارگرایی آلتوسر و نظریه ی دموکراسی مجادله ای موفه، تحلیلی جامعه شناختی از مشارکت زنان در دهمین دوره ی انتخابات مجلس شورای اسلامی ارائه دادند. یافته های پژوهش نشان می دهد، عدم هم افزایی سطوح مختلف ساختارهای اقتصادی، ساختار سیاسی و فرهنگی موجود با تحولات ناشی از جهانی شدن و توانمندسازی زنان، موجب استمرار گفتمان مسلط مردسالاری و ضعف عاملیت زنان در امر سیاسی ایران شده است. در نهایت، از این تحقیق نتیجه گیری شد همان گونه که اساس نظریه ی رادیکال دموکراسی موفه در مفصل بندی با اقتصاد لیبرال محقق می شود، برای ارتقای عاملیت زنان در حوزه ی امر سیاسی و نیل به دموکراسی واقعی ، میزانی از توسعه ی اقتصادی با هدف کاهش آثار اتکای بر منابع رانتیر ضروری است.