محمد فغان پور گنجی

خود تنظیمی هیجانی به فرایندهایی اشاره دارد که افراد توسط آن هیجانات خود را تحت تأثیر قرار می دهند و طبق این فرایند، مشخص می شود که فرد چگونه هیجانات را تجربه و ابراز می کند. بر همین اساس پژوهش حاضر باهدف پیش بینی خودتنظیمی هیجانی بر اساس فرایندهای ارتباطی خانواده و تاب آوری دانشجویان انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. 150 نفر با روش نمونه گیری تصادفی –چندمرحله ای از کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور بابل به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه های فرایند ارتباطی خانواده سامانی (1387)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویسون (2003) و راهبردهای خودتنظیمی هیجانی مارس (2007) استفاده شد. یافته های حاصل از آزمون رگرسیون چندگانه نشان داد که از بین مؤلفه های فرایندهای ارتباطی خانواده، چهار مؤلفه تصمیم گیری و حل مسئله، مهارت های ارتباطی، مهارت های مقابله ای و عقاید مذهبی و مؤلفه تاب آوری، با متغیر خودتنظیمی هیجانی دانشجویان همبستگی معنادار دارند. با توجه به یافته حاصل از پژوهش حاضر مبنی بر پیش بینی خودتنظیمی هیجانی بر اساس فرایندهای ارتباطی خانواده و تاب آوری دانشجویان پیشنهاد می گردد که راهکارها و روش های مناسب در جهت بهبود فرایندهای ارتباطی خانواده و افزایش تحمل پریشانی با کمک مشاوران خانواده و روان شناسان صورت گیرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای طرح واره های ناسازگار اولیه در رابطه سبک های دل بستگی و اعتیاد به شبکه های اجتماعی مبتنی بر موبایل در دانشجویان بود. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری همه دانشجویان علوم انسانی مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور بابل که در سال تحصیلی 96-97 مشغول به تحصیل بودند. تعداد کل دانشجویان حدود 250 نفر بود. با توجه به جدول مورگان 148 نفر نمونه به روش در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از سه پرسشنامه سبک دل بستگی هازن و شیور (1987)، فرم کوتاه طرح واره یانگ (1998) و اعتیاد به شبکه های اجتماعی مبتنی بر موبایل خواجه، احمدی، پولادی، شهناز و بحرینی، مسعود (2017) بهره برده شده است. نتایج نشان داد طرح واره های ناسازگار اولیه رابطه بین سبک دل بستگی ایمن و اعتیاد به شبکه های اجتماعی را به صورت منفی (0/05P=، 0/039-β=) و رابطه بین سبک دل بستگی ناایمن اجتنابی (0/001P=، 0/15β=) و ناایمن دوسوگرا (0/001P=، 0/28β=) را به صورت مثبت میانجی گری می کند. ناایمنی در سبک دل بستگی و وجود طرح واره های ناسازگار اولیه می تواند منجر به استفاده اعتیاد گونه از شبکه های اجتماعی مبتنی بر موبایل شود لذا نتایج پژوهش حاضر می تواند جهت طراحی برنامه های آموزشی و درمانی برای اعتیاد به شبکه های اجتماعی مبتنی بر موبایل توسط درمانگران، فعالان حوزه سلامت روان بکار گرفته شود.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی با آموزش مهارت های زندگی بر عزت نفس دانش آموزان دختر دوره ابتدایی است. این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح دو گروهی (گروه آزمایش و مقایسه) با پیش آزمون و پس آزمون است. در این پژوهش ۲۸ دانش آموز دختر ۹ تا ۱۱ سال به صورت در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایشی (هر گروه ۱۴ نفر) قرار داده شدند. هر دو گروه به پرسشنامه ی عزت نفس پاسخ دادند. سپس یک گروه به مدت ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای، آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی و گروه دیگر به مدت ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای، آموزش مهارت های زندگی دریافت کرد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها در سطح توصیفی از جدول فراوانی و درصد فراوانی و در سطح استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد بین دو گروه اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی و مهارت های زندگی در متغیرعزت نفس در مرحله پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود ندارد. لذا آموزش مهارت های مثبت اندیشی پنج عاملی به همان اندازه مهارت های زندگی در افزایش عزت نفس مؤثر است.

زمینه: فرسودگی شغلی یکی از مشکلات روانشناختی است که درمان گران را تهدید می کند. این مشکل می تواند منجر به کاهش کیفیت خدمات مشاوره و روان درمانی شود. درمان شناختی - رفتاری و درمان ذهنیت های طرحواره ای تمثیلی دو روش مداخله ای هستند که برای مقابله با فرسودگی شغلی پیشنهاد شده اند. هر دو روش مداخله ای مزایا و محدودیت های خود را دارند. بنابراین، مقایسه اثربخشی این دو روش بر فرسودگی شغلی اهمیت زیادی برای جامعه درمانگران و سلامت جامعه دارد. بااین حال مطالعه ای به مقایسه این دو رویکرد میان درمان گران نپرداخته است. هدف: هدف اصلی از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان ذهنیت های طرحواره ای تمثیلی با درمان شناختی رفتاری بر فرسودگی شغلی درمان گران بود. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، شامل تمامی روان درمانگران مشغول به کار در مراکز ارائه دهنده خدمات روان درمانی منطقه 3 تهران در بازه زمانی آذر ماه 1400 لغایت آذر ماه 1401 بود. روش نمونه گیری در دسترس بود. برای انتخاب حجم نمونه با توجه به روش پژوهش، برای هر گروه 15 نفر انتخاب شد. برای ارزیابی متغیرهای پژوهش از پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و جکسون (1993) بهره گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تحلیل واریانس یک راهه در نرم افزار SPSS نسخه 25 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تأثیر درمان ذهنیت های طرحواره ای تمثیلی در مورد متغیر فرسودگی هیجانی و احساس موفقیت معنادار نبوده است و در متغیر تهی شدن معنادار بوده است (0/05 >P). همچنین تأثیر درمان مبتنی بر شناختی رفتاری در مورد متغیر فرسودگی هیجانی و تهی شدن معنادار نبوده است و در متغیر احساس موفقیت معنادار بوده است (0/05 >P). نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، اثرات شیوه های درمانی بر نمرات فرسودگی در هردو نوسان چندانی نداشته است و هر دو به یک اندازه در این متغیر اثرگذار بوده اند. به نظر می رسد هر دو شیوه درمانی در کاهش فرسودگی شغلی درمانگران مؤثر باشند. بنابراین، انتظار می رود تا سیاست گذاران در حوزه سلامت روان، نسبت به سرمایه گذاری و ترویج چنین رویکردهایی برای ارتقای سلامت روان درمان گران اقدام نمایند.