نسرین ذوالفقارخانی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر ویژگی های اطلاعات در زنجیره ی ارزش بر کسب مزیت رقابتی با در نظر گرفتن تأثیر متغیر همسویی استراتژیک برنامه فناوری اطلاعات و استراتژی های سازمان است. بدین منظور پرسش نامه ای بر اساس ترکیبی از مدل کرنز و لدرر و نظر خبرگان و اساتید دانشگاه طراحی و در میان مدیران و کارشناسان شعب بانک تجارت شهر سمنان توزیع گردید. نهایتاً 217 مورد جمع آوری و مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. بعد از ارزیابی نرمال بودن توزیع داده ها و بررسی عدم وجود هم خطی، با به کارگیری نرم افزار لیزرل، تحلیل عاملی تأییدی سازه های تحقیق بررسی گردید. نتایج نشان می دهد که ویژگی های اطلاعات تأثیر مستقیمی بر متغیر وابسته نداشته، ولی از طریق متغیر میانجی همسویی برنامه استراتژیک فناوری اطلاعات و برنامه کسب وکار سازمان که تاکنون در پژوهش های گذشته به عنوان متغیر میانجی در نظر گرفته نشده است، بر کسب مزیت رقابتی تأثیرگذار است. به عبارت دیگر تأثیر غیرمستقیم ویژگی های اطلاعات بر متغیر کسب مزیت رقابتی تأیید شد.

سرمایه گذاران خطرپذیر در تعامل با شرکت های نوآفرین خود نقشی فراتر از تامین کننده منابع مالی برای این شرکت ها به عهده دارند و برای آن ها ارزش خلق می کنند. تحقیق حاضر با روش مطالعه موردی، به بررسی شش سرمایه گذاری خطرپذیر انجام شده در بازه زمانی (1393 تا 1400) از طریق 23 مصاحبه نیمه ساختاریافته با افراد فعال در سرمایه گذاری خطرپذیر و شرکت های نوآفرین پرداخته و ساز و کارهای خلق ارزش های غیرمالی و شیوه کنترل و حکمرانی را با استفاده از تحلیل محتوای کیفی مصاحبه ها و کدگذاری محوری مورد بررسی قرار داده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد خلق ارزش های غیرمالی سرمایه گذاران خطرپذیر به طور کلی از طریق شش ساز و کار با جهت گیری کلی خارجی و داخلی انجام می گیرد. در کنترل و حکمرانی سرمایه گذاران خطرپذیر دو رویکرد کلی وجود دارد. در یک رویکرد سرمایه گذار خطرپذیر از طریق نماینده خود در هیات مدیره شرکت نوآفرین، اهداف و انتظارات خود را دنبال کرده و استقلال و اختیار کامل در امور اجرایی و نحوه دستیابی به اهداف را به شرکت واگذار می کند. در شیوه دیگر کنترل و حکمرانی، سرمایه گذار خطرپذیر تا حدی شبیه شرکت های هلدینگ، از طریق مشارکت فعال در فرآیند برنامه ریزی شرکت و کنترل و نظارت بر عمکرد شرکت از طریق جلسات منظم ماهانه عمل می کند که در این رویکرد ارتباط بیشتر و مداوم سرمایه گذار خطرپذیر و شرکت نوآفرین، تعارضات مدیریتی را به حداقل می رساند.