در نیمه‌ی دوم قرن بیستم ، بسیاری از نقاشان به این واقعیت دست یافتند که مدرنیسم به بن بست رسیده است و از 1965 به بعد پست مدرنیسم چهره می‌نمایاند . پست مدرنیسم برخلاف مدرنیسم ، بازگشت مستقیم و صریح به تاریخ و سنت را جایز می‌شمارد و دارای گرایش‌های متنوع و بسیاری است. مدرنیسم ، تزئینی بودن را عیب و عار می‌دانست و هرگز آن را به عنوان یک ویژگی مثبت ننگریست . تزئینی بودن صفتی بود که بیشتر به کارهای زنان نسبت داده می‌شد . در دهه 70 هنرمندان فمنیست ، جنبشی تزئینی را بنا نهادند و با آفرینش‌های خود ، مرز میان هنرهای تزئینی و زیبا را از میان برداشتند...
