امر به معروف و نهی از منکر در شریعت اسلامی

پرسش 1. بعضی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر را بیان فرمایید.
آمر به معروف و ناهی از منکر، معروف و منکر را بشناسد؛ احتمال تأثیر بدهد؛ بداند که شخص معصیت‌کار بنا دارد معصیت خود را تکرار کند و امر و نهی مفسده نداشته باشد.
پرسش 2. در مواردی که اصل دین در خطر است، آیا امر به معروف باز هم موکول به عدم ضرر به اشخاص است؟
اگر معروف یا منکر از اموری باشد که شارع مقدس به آن اهمیت زیادی می‌دهد، مثل اصول دین و مذهب مجرد ضرر، موجب واجب نبودن نمی‌شود و در صورت نیاز بذل جان و مال واجب می‌شود.
پرسش 3. آیا وظیفه‌‌ی آمر به معروف و نهی از منکر فقط گفتاری است؟
خیر؛ یکی از مراتب، گفتار نرم و متین و مرحله‌ی بعد، سخن گفتن تند و خشن است و مراتب دیگر آن، رو ترش کردن و اعراض، ضرب و جرح و هدم و تخریب است. البته در تمام مواردی که نیاز به تصرف در اموال دیگران و یا ضرب و جرح باشد، نیاز به اجازه‌ی از مجتهد جامع الشرایط دارد و در حکومت اسلامی موکول به اجازه‌ی مسئولین امر است.
پرسش 4. اگر در ماشین، راننده نوار موسیقی مطرب گذاشت، وظیفه چیست؟
چنان‌چه احتمال تأثیر می‌دهید، نهی از منکر نمایید و اگر احتمال تأثیر نمی‌دهید، نهی از منکر ساقط است؛ خودتان گوش نکنید. سماع غیر عمدی اشکال ندارد بلکه استماع حرام است.
البته ‌چنان‌چه اطلاع به مسئولین امر موجب جلوگیری از تکرار گناه می‌گردد، اطلاع به مسئولین هم از مصادیق نهی از منکر است.
پرسش 5. با کسانی که به بهانه‌ی عمل بعضی نهادها و ادارات، اقدام به عمل خلاف می‌کنند، چگونه برخورد نماییم؟
اگر شخص معتقد به مباح بودن فعل حرامی باشد، در این صورت نهی از منکر ساقط می‌گردد. بلی از جهت تنبیه غافل و ارشاد جاهل، تذکر و ارشاد لازم است.