رفاه و اشرافی گری در اسلام (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
رفاه و اشرافی گری دو واژه از واژه های نزدیک به هم در حوزه بهره گیری از امکانات مادی هستند. اگر مرز میان این دو مفهوم درست مشخص نشود چه بسا موجب خلط مفاهیم و پیامد های نامطلوب در سبک زندگی می شود. گاهی افراد در این زمینه دچار تفریط می شوند و خود را از نعمت های الهی بی بهره نموده و گاهی عده ای با افراط، مبتلا به روحیه دنیامداری و غفلت از مبدا و معاد می شوند. این مقاله با توضیح متغیرهای تأثیرگذار در مصرف مانند حد کفاف، شأن، جایگاه و حد توسعه در زندگی، در صدد بیان فرق رفاه و رفاه زدگی است. اشرافی گری یکی از مصادیق دنیاگرایی است و در دایره اسراف و اتراف قرار دارد. بنا بر آموزه های اسلام، هزینه ها تابع مطلق درآمد نمی باشد، بلکه ضابطه مند و محدود است. بنابرین حد اسراف در جامعه اسلامی تابع رفاه عمومی است و با بالا رفتن سطح رفاه در جامعه افزایش می یابد. با این معیار، توسعه در زندگی به اشرافی گری نمی انجامد.Prosperity and aristocracy in Islam
Prosperity and aristocracy are two closely related words in the realm of material possessions. If the boundary between these two concepts is not properly defined, it will confuse the concepts and the consequences for the lifestyle. Sometimes people get drunk and deprive themselves of divine blessings. Some also become secularist and indifferent to God and resurrection. This article seeks to explain the differences in welfare and prosperity by explaining the variables affecting consumption such as sufficiency, dignity, status and developmental limit in life. Aristocracy is one of the instances of secularism, and it is wasteful. According to the teachings of Islam, spending is not an absolute function of income, it is regulated and limited. Therefore, extravagance in Islamic society is subject to public welfare. The amount of extravagance increases with the rise of welfare in society. By this criterion, development in life does not lead to aristocracy.
تبلیغات
