معنای تلویحی ادوات ربطی در قرآن کریم با تکیه بر اصل مشارکت (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

یکی از اساسی ترین ابعاد زبان بشری جهت پیشبرد امور انسانی استفاده از معنای تلویحی است که در حوزه فرازبان یا دانش کاربردشناسی به آن توجه می شود. بر این اساس وجود معانی تلویحی در متن قرآن امری اجتناب ناپذیر و انکارناشدنی است چه خداوند در زبان تجلی کرده و با همین زبان بشری سخن گفته است. بدین تصور نوشتار حاضر با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و کاربست نظریه کاربردشناختی تلویح، تلاش کرده است تا این پیش فرض را که در قرآن کریم هر نوع رعایت و یا عدم رعایت قواعد مشارکت در کاربست ادوات ربطی، به دلیل بیش رمزگذاری، دارای معنایی تلویحی تلقی می شود، به اثبات برساند. بررسی داده های قرآنی نشان می دهد که معنای ادوات ربطی در پاره گفت ها و جمله های قرآن تنها با توجه به صورت و ساخت آن ها قابل فهم نیست بلکه برای درک کامل منظور اصلی از کاربست آن ها باید به عواملی چون بافت، هم متن، روابط بینامتنی، مولفه های معناساز ادوات ربطی و دانش پس زمینه ای توجه کرد.