بررسی تطبیقی حوزه معنایی معجزه در قرآن و عهدین
حوزه های تخصصی:
شماره صفحات:
۹۶ - ۱۱۹
دریافت مقاله
تعداد دانلود :
۱۴
A comparative study of the semantic domain of miracles in the Qur'an and the Testaments
Semantic domain is a set of words with conceptual links that are characterized by a specific semantic specification. Analysis of these relationships and conceptual connections is one of the ways to achieve the minutes of meaning. "Miracle" is one of the common religious terms that is considered as one of the important topics of interfaith. In this study, the term miracle was examined in terms of intertextual relations with analytical and descriptive method, and it was concluded that the semantic domain of "miracle" in the Qur'an includes words such as: "verse", "statement", "argument" and " Sultan Mobin " and In the covenants: "Ayat", "strange" and "strong". The word "verse" is used in common sense in all the heavenly books to express the connection between sign and meaning, a sign that is sometimes in formative matters and sometimes in legislative matters as well as in sensations and rationalities. In fact, God has presented His creative and legislative verses to man with the aim of laying the groundwork for faith. An examination of the semantic scope of the "miracle" in the Torah and the Bible and the parameters obtained from the effect of its companions on keywords suggests that all creatures of God Almighty are "verses" and signs of Evin. And in this respect, there is no difference between the extraordinary works done by the prophets and the other creatures. In the Torah, unlike the Bible, "strength" is not a miracle but a factor. Also in the culture of Christianity, miracles continue and are not dedicated to Jesus (pbuh).
آرشیو
چکیده
حوزه معنایی، مجموعه ای از واژه ها با پیوندهای مفهومی است که مشخصه معنایی خاصی، موجب باهم آیی آن ها می شود. تحلیل و بررسی این روابط و پیوندهای مفهومی، یکی از راه های دست یابی به دقایق معناست. معجزه یکی از اصطلاحات رایج دینی است که به عنوان یکی از مباحث مهم بین الادیانی مطرح شده است. در این پژوهش، اصطلاح معجزه برحسب روابط بینامتنی با روش تاریخی - تحلیلی بررسی گردید و این نتیجه حاصل آمد که حوزه معنایی معجزه در قرآن، شامل واژگانی چون: «آیه، بینه، برهان و سلطان مبین» و در عهدین: «آیت، عجیب و قوّت» است و کلمه آیه با حوزه معنایی مشترک در تمامی کتب آسمانی برای بیان ارتباط نشانه با معنا به کار رفته، نشانه ای که گاهی در امور تکوینی و گاهی در امور تشریعی ونیز در محسوسات و معقولات است. درواقع خداوند، آیات تکوینی و تشریعی خود را بر انسان با هدف بسترسازی برای ایمان عرضه کرده است. بررسی حوزه معنایی معجزه در عهدین و پارامترهایی که از تأثیر هم نشین های آن بر کلمات کلیدی به دست می آید، حاکی از آن است که تمامی مخلوقات خداوند متعال، آیات و نشانه های اویند و از این لحاظ، فرقی بین کارهای خارق العاده ای که توسّط پیامبران انجام شده با دیگر مخلوقات نیست. در عهد قدیم برخلاف عهد جدید، قوّت، معجزه نیست، بلکه عامل به وجود آمدن آن است. همچنین در فرهنگ مسیحیت، معجزات ادامه داشته و به حضرت عیسی (ع) اختصاص ندارند.تبلیغات
