همه گیریِ جهانی کووید-19 موجبات آن را فراهم نمود تا از این طریق بتوان ابعادِ گونا گون این بحران جهان گستر را مورد واکاوی و ارزیابی قرار داد. یکی از مواردی که برای کشورمان بسیار مهم تلقی می شود، مقوله سیاستگذاریِ نهادهای بین المللی در مواجهه با ایران در زمانه و زمینه بحران های عالَم گیر است. نهادهایِ جهانی تحت تاثیر بلوک های قدرت و هژمون های جهانی رویکرد سیاست زده را جایگزین رهیافت سیاستگذارانه خود می کنند. نویسندگان تلاش می کنند و با استفاده از چهارچوب نوگرامشی گرایی علت این بحران ها را از نقد سرمایه داری متاخر و آسیب ها و چالش های منبعث از آن آغاز نمایند. سپس با تاکید بر نقش نهادهای بین المللی در سیاستگذاری جهانی به این سوال پاسخ دهند که نهادهای فوق چه نسبتی با سیستم سرمایه داری متاخر و نمایندگان آن دارند؟ سپس با روش فراترکیبِ ادبیاتِ نظریِ نوگرامشین ها در اقتصاد سیاسی بین الملل به سوال اصلی مقاله یعنی علت رفتارهای متناقض نمای این نهادها و بازیگرانِ غیردولتی در قبال ایرانِ درگیرِ اپیدمی کرونا چیست، پاسخ دهند. فرضیه این پژوهش نیز این است که برداشت ساده انگارانه از نظام بین الملل، مکانیسم همکاری بین المللی را به خوبی مورد ژرفاکاوی قرار نمی دهد و از این رو هژمون با سازواره ای سلسله مراتبی در پی صورت بندی جانبدارانه سیاست گذاری جهانی بوده است.
