تأثیر نظام قومی و عشیره ای در ناامنی های بنادر خلیج فارس در نیمه نخست قرن بیستم

چکیده

در آغاز قرن بیستم با وجود امضای فرمان مشروطیت توسط مظفرالدین شاه در سیزدهم مرداد 1285 جنبش و درگیری در سراسر کشور همچنان ادامه داشت. در این شرایط جنوب ایران به دلیل دوری از مرکز قدرت وضعیتی نابسامان داشت. خوانین قبایل و طوایف به دلیل بی توجهی حکومت مرکزی، مستقل و خودسر عمل می کردند و در این بین اجحاف و ظلم زیادی در حق مردم می شد. این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر اسناد و منابع کتابخانه ای تأثیرات نظام قومی و عشیره ای بنادر و جزایر خلیج فارس در نیمه نخست قرن بیستم را بر اوضاع این نواحی مورد مطالعه قرار داده و پیامد سیاست های رضا شاه پهلوی در این مناطق را مشخص می کند. طبق یافته های پژوهش در اواخر حکومت قاجار عدم حضور پررنگ حاکمیت در سواحل جنوبی خلیج فارس موجب ناآرامی ها و اقدامات خودسرانه قبایل شده بود. بعد از شروع جنگ جهانی اول و نقض بی طرفی ایران توسط دولت های درگیر، اوضاع بسیار وخیم تر شد. رکود اقتصادی بنادر و جزایر و مسدود شدن راه های تجاری از یک سو و درگیری قبایل و طوایف و اجحاف حق آنها از سوی دیگر، موجب گریز بیشتر مردم به نواحی دیگر، به خصوص سواحل جنوبی خلیج فارس را فراهم کرد. این روند در زمان رضاشاه و اعمال قدرت حکومت مرکزی، همچنان ادامه داشت و روند آن هرگز قطع نشد به طوریکه روزبه روز از تعداد ساکنین این نواحی کاسته می شد.