تأثیر تمرینات استقامتی شدید بر دفاع آنتی اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی موش های صحرایی نر ویستار (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

در زمان انجام فعالیت های ورزشی شدید، در پی کم خونی ناشی از فعالیت بدنی بافت هایی مانند کبد، کلیه و روده، محیط هایپوکسی را تجربه می کنند که در نهایت به افزایش بیشتر رادیکال های آزاد منجر می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و مالون دی آلدئید (MDA) بافت های عضله دوقلو، قلب و کبد موش های صحرایی نر ویستار بود. 12 سر موش صحرایی نر ویستار ( میانگین وزنی 97/25±47/234 گرم و سن هشت هفته) پس از یک هفته آشناسازی به طور تصادفی به دو گروه کنترل (6=n) و تمرین استقامتی شدید (6=n) تقسیم شدند. تمرین استقامتی هشت هفته و شامل پنج جلسه در هفته بر روی نوار  گردان مخصوص جوندگان انجام گرفت. سرعت و مدت دویدن در هفته اول پژوهش به ترتیب 10 متر در دقیقه و 30 دقیقه بود و در هفته آخر به سرعت 35 متر در دقیقه (معادل 80 تا 85 درصد Vo2 max) و زمان 70 دقیقه رسید. نتایج آزمون T مستقل نشان داد که تمرینات استقامتی شدید موجب کاهش معنا دار سطوح گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب (001/0=P) و کبد (001/0=P) نسبت به گروه کنترل می شود. علاوه بر این، سطوح مالون دی آلدهید بافت قلب (03/0P=) و کبد (045/0P=) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنا داری افزایش یافت. یافته های پژوهش حاضر حاکی از پاسخ اکسایشی متفاوت بافت های مختلف نسبت به فعالیت ورزشی مشابه است، به طوری که تمرینات استقامتی شدید بافت قلب و کبد را بیشتر از عضله دوقلو تحت فشار اکسایشی قرار می دهد.