هدف کلی پژوهش حاضر، رابطه کار با بازی های رایانه ای و سازگاری (آموزشی، عاطفی و اجتماعی) در نوجوانان بود. نوع پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بود که ۲۰۰ نفر از دانش آموزان دختر و پسر دبیرستانی، پایه اول و دوم در آموزش و پرورش شهر تهران که در سال تحصیلی ۹۳-۹۲ مشغول به تحصیل بودند، با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته و پرسشنامه سازگاری نوجوانان بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (همبستگی و رگرسیون) استفاده شد. نتایج به دست آمده از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که:
تأثیر کار با بازی های رایانه ای بر سازگاری اجتماعی هر چند مثبت است ولی تأثیرگذاری آن کم بوده و از نظر آماری معنادار نیست (۰۰۵/۰p>).
بین کار با بازی های رایانه ای و سازگاری آموزشی ارتباط منفی وجود دارد ولی از نظر آماری معنادار نیست (۰۰۵/۰p>).
بین کار با بازی های رایانه ای و سازگاری عاطفی ارتباط منفی وجود دارد ولی از نظر آماری معنادار نیست (۰۰۵/۰p>).
نتایج تحقیق رابطه معنا داری را بین استفاده از فن آوریهای نوین و سازگاری دانش آموزان آشکار نکرد. و با توجه به منفی بودن جهت رابطه متغیرهای میزان سازگاری و کار با بازی های رایانه ای می توان نتیجه گرفت که با افزایش مدت زمان استفاده از این بازی ها شاهد کاهش سازگاری دانش آموزان خواهیم بود.
