حرکت

شیوه های جدید تعلیم وتربیت معطوف به انتقال مسئولیت یادگیری از یاددهنده به یادگیرنده است. خودآموزی ومطالعه ی مستقل یکی از شیوه های یادگیری فعال است که درپایداری یادگیری برخی دروس ورشته های تحصیلی مؤثر است. این تحقیق ،پژوهش نیمه تجربی است که با هدف بررسی اثر خودآموزی ویادگیری فردی در یادداری دانش آموختگان تربیت بدنی انجام شده است. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش به وسیله ی هیئت پرسشنامه ی پاسخ بسته ‹240 سوال›حاصل شده وجامعه ی آماری تحقیق،شامل دانش آموختگان تربیت بدنی دانشگاه های دولتی در نیمسال دوم 79-78 بوده است.نتایج این مطالعه نشان می دهد که بطور کلی مطالعه ی مستقل وخودآموزی در یادداری دانش آموختگان مؤثر است وکسانی که تحت شرایط خودآموزی ومطالعه ی فردی آموزش دیده اند،نسبت به گروه حضوری ‹معلم محور›،سطح یادداری بالاتری دارند.این اختلاف از نظرآماری درسطح 03/0 =? معنی دار است.

نمونه آماری این پژوهش توصیفی – میدانی182 نفرازدانشجویانی است که واحد درسی تربیت بدنی یک را به تازگی انتخاب کرده بودند. به منظور تعیین نمونه آماری برای دامنه سنی 22 سال وکمتر 66 نفر وبرای دامنه سنی 23 سال 65 نفر وبرای دامنه سنی 24 سال وبیشتی 51 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از تعیین نمونه ی آماری واجرای تست های منتخب به عملکرد دانشجویان بر روی هرکدام ازمواد یک نمره ی خام اختصاص داده شد وسپس شاخص های آماری هرسه گروه سنی تحقیق بایکدیگر وبا نتایج پژوهش های مشابه درداخل وهنجارهای خارج از کشورمقایسه شد وبا مقایسه میانگین نتایج تست های مشترک بین هرسه گروه سنی ملاحظه گردید که با افزایش سن از 22به 24 سال وبیشتر در تمامی مواد حد نصاب ها به تدریج افت داشته اند بویژه روند افت درتست های درازونشست، دوی رفت وبرگشت، دوی سرعت ودوی یک مایل محسوس تر بوده است.از مقایسه نتایج با نتایج پژوهش های مشابه داخل چنین استنباط شده است که عملکرد گروه نمونه در سطح پایین تری قرار داشته که شاید علت آن زمان اجرای تست ها باشد.چراکه،دراین تحقیق برخلاف تحقیقات مشابه داخلی به دلیل هدف هنجار یابی کسب معیاری مناسب برای مقایسه وضعیت دانشجویان قبل وبعد ازتدریس، زمان اجرای تستها درابتدای دوره وشروع واحد آمادگی جسمانی بوده است.

این تحقیق درپی یافتن پاسخ به این سوال است که ایا تمرینات پلایومتریک برروی متغیرهای توان بی هوازی ، سرعت عکس العمل ورکورد شناگران دختر نخبه ی تیم ملی ایران 15 تا17 سال تاثیر دارد یا خیر؟ بدین منظور، تعداد 30 شناگردختر درمحدوده ی سنی 15 تا17 سال به تمرینات شنا دعوت شدند. آزمون های قد ،وزن، سرعت عکس العمل، توان بی هوازی ،میزان چربی زیر پوست ورکورد33متر شنای سرعتی در پیش آزمون اندازه گیری شد وسپس شناگران کاملاً تصادفی به دو گروه 15 نفری تجربی وکنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه به تمرینات پلایومتریک پرداختند.تمرینات پلایومتریکنوعی تمرینات پرشی متوالی کوتاه عمودی وکوتاه وبلند افقی است، برای افزایش توان انفجاری وقدرتعضلات پاها. گروه کنترل به تمرینات عادی شنا می پرداختند. کل زمان تمرین دردو هفته ی اول 9 دقیقه،دردوهفته ی دوم 13 دقیقه، دردو هفته ی سوم 15 دقیقه ودر دو هفته ی آخر18-20 دقیقه بود. پس ازپایان دوره، آزمون قبلی تکرار وداده های خام به شرح زیر مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت. تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری برتوان بی هوازی دختران شناگر داشته است. تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری برسرعت عکس العمل دختران شناگر نداشته است.تمرینات بلایومتریک تاثیر معنی داری بر رکورد 33متر شنای سرعتی دختران شناگر داشته است.بین توان بی هوازی گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد.بین سرعت عکس العمل گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بین رکورد 33 متر شنای سرعتی گروه های تجربی وکنترل تفاوت معنی داری مشاهده گردید.

برخی از آسیب های بافتی بر اثر اجرای فعالیت های بدنی را می توان با استفاده از آنزیم های سرم،مورد ارزیابی قرار داد.هدف تحقیق حاضر،بررسی تاثیر مصرف محلول قندی رقیق قبل ازاجرای فعالیت هوازی بیشینه برروی تغییرات نامطلوب لاکتاتدهیدروژناز وآلدولازاستبه همین منظور دوگروه ده نفری ‹با میانگین سنی 07/2? 1/22 و2? 3/21 سال وتوده ی بدون چربی 57/5? 41/65 و03/50? 93/60 کیلوگرم› داوطلب مرد برای شرکت دراین تحقیق انتخاب شدند. نمونه های خون سیاهرگی یک ساعت قبل از شروع مسابقه ‹دو 3000 متر› ازدست راست گرفته شد.سپس 500 سی سی محلول 5/2 درصد سوکروز به آزمودنی های گروه آزمایش و500 سی سی شبه دارو به آزمودنی های کنترل داده شد. خون گیری نهایی درست بلافاصله پس ازقطع فعالیت ورزشی انجام شد.بر اساس نتایج به دست آمده،می توان گفت که مصرف محلول رقیق سوکروز قبل از مسابقه می تواند از افزایش بیش از حد فعالیت آنزیم های سرمی جلوگیری کند.

دراین تحقیق ابتدا طراحی وساخت دستگاه الکترونیکی سینا شاتل ران انجام گرفت، به طوری که علاوه بربرنامه ریزی نواخت منظم وپیشرونده ی آهنگ های دویدن مطابق دستور العمل آزمون شاتل ران نوع اول باتناوب های زمانی یک دقیقه ای ،در پایان بتواند ارزش نسبیmax VO2هشت نفر را به طور همزمان با فشار کلیدهای تعبیه شده در حداقل زمان ممکن محاسبه کند.از سوی دیگر ،حساسیت تکرارپذیری وپایایی دستگاه طراحی شده وآزمون شاتل ران بررسی گردید،تا با ابداع روش های نوین وابتکار در ساخت دستگاه های جدید،زمینه ی تخمین شاخص طلایی حداکثر اکسیژن مصرفی افراد راآسان تر سازند. ازمیان این روش ها، آزمون دو رفت وبرگشت 20 متر قابل توجه است که از سوی اتحادیه ورزشی اروپا به عنوان یک آزمون میدانی بیشینه ی معتبر در سنجشVO2max معرفی شده است .روش اجرا دستگاه سینا شاتل ران با هدایت استاد راهنما دردانشگاه بوعلی سینا ،جهت نواخت آهنگ های آزمون شاتل ران ومحاسبه ی خودکار VO2max طراحی وساخته شد.سپس تکرار پذیری آن موردبررسی قرار گرفت .برای نواخت آهنگها ومحاسبه ی خودکار VO2max،همبستگی R^2=1 به دست آمد.آزمودنی ها دوبار متناوب آزمون شاتل ران را با فاصله ی زمانی 48 ساعت با گزینش تصادفی اجرا کردند وهمبستگی ‹P<0/0001.R=0/89 ›به دست آمداین یافته ها نشان میدهد که ازمون میدانی شاتل ران ودستگاه طراحی شده ازتکرارپذیری بالایی برخوردار است.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان تاثیرگذاری وهمچنین مقایسه ی دو روش از فعالیت ورزشی تناوبی وتداومی برتغییرات غلظت هورمون اریتروپویتین‹EOP› مردان 18-23 سال است.دراین مطالعه 50 نفر ازدانشجویان یکی از مراکز آموزش عالی شهر تهران به روش تصادفی انتخاب وبه دوگروه 25 نفری برای انجام دوروش ازفعالیت های ورزشی ،یک گروه به شکل تناوبی وگروه دیگر به شکل تداومی تقسیم شدند.میزان تغییرات غلظت هورمون اریتروپویتین به عنوان متغیر اصلی وتعداد وسلولهای قرمز خونی ‹RBC›،میانگین حجم متوسط سلولهای قرمز خون MCV حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان متغیر کنترلی به صورت پیش وپس آزمون ‹قبل وبعد از فعالیت ورزشی ›مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.نتایج تحقیق بطور خلاصه بیانگرآن است که هیچکدام از دو روش انتخابی تناوبی وتداومی منتخب ،تاثیر معنی داری برمیزان تغییرات غلظت هورمون اریتروپویتین نداشت‹P=0/230 وp=0/635›وبین تغییرات جزئی ایجادشده‹معنی دار نبون ازنظر آماری›نیز درغلظت این هورمون ناشی از تمرینات ورزشی هوازی تناوبی وتداومی تفاوت معنی داری مشاهده نشد‹p=0/423›. تاثیر فعالیت تناوبی بر افزایش میزانVO2max ،شاخص خونی RBC معنی دار،ولیکن برMCVغیرمعنی دار بود،در حالی که تاثیر فعالیت تداومی بر شاخص های خونی RBC وMCV غیر معنی داروفقط برمیزان VO2max تاثیر معنی داری داشت.

درتحقیق حاضر، اثر هیپرگلیسمی برمتابولیسم کربوهیدرات درطول یک فعالیت شدید استقامتی مورد بررسی قرار گرفت.بدین منظور هشت آزمودنی مرد ورزشکار برای دو نوبت ودرهرنوبت به مدت 120 دقیقه روی دوچرخه ی ارگومتربا شدت تقریباً70 درصدازحداکثراکسیژن ،مصرفی ‹ › رکاب زدند.در آزمایش کلمپ گلوکز‹A› 30 دقیقه قبل از شروع ورزش وزمان ورزش غلظت گلوکز خون آزمودنی ها با تزریق وریدی گلوکزدر حدود 12 میلی مول در لیتر،نگاه داشته شدودرآزمایش کنترل ‹B›به مقدار حجم مشابهی که درآزمایش اول گلوکز تزریق شده بود،محلول9/0 درصد سالین تزریق گردید. با محاسبه ی مقدار کل اکسیداسیون کربوهیدراتمشخص شدکه درآزمایشA اکسیداسیون کربوهیدراتنسبت به آزمایش Bبطور معنی داری ‹P<0/001› بالاتر است وحداکثر مقدارگلوکز دریافتی بین دقایق 100 تا 120 ورزش بین 33/1 وg/min 78/2 متغیر می باشد مقدار گلیکوژن عضله پس از هردو آزمایش نسبت به زمان استراحت بطور معنی داری ‹P<0/01›کاهش یافته بود‹3/170 درمقابل ?mol/g dry Wt 206 ›.تفاوت در کاهش گلیکوژن عضله دربین دو آزمایش را می توان مربوط به ذخیره شدن 6/22 گرم گلوکز ،درزمان 30 دقیقه ی تزریق اولیه ی آن دانست.نتایج این تحقیق نشان می دهد که حفظ هیپرگلیسمی موجب افزایش اکسیداسیون کربوهیدرات ودریافت گوکز می شود وتاثیری در ذخیره سازی گلیکوژن عضلات ندارد.اگرچه هیپرگلیسمی ممکن است منجر به ذخیره سازی منابع دیگر کربوهیدرات به ویژه ذخایر کبدی نیزشود.

تعداد 50 نفراز ژیمناست هایدختر نخبه ی کشورکه در مابقات قهرمانی کشور سال 1378 در تهران شرکت داشتند ،به عنوان گروه نمونه برگزیده شدند تا میزان شیوع وعلل صدمات ورزشی بین آنان بررسی گردد. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسشنامه ای بسته شامل سه بخش بودکه بخش اول آن به خصوصیات فردی وعناوین وسوابق قهرمانی آزمودنی ها ،بخش دوم به صدمات ورزشی ژیمناست ها در انواع صدمات استخوانی ،پوستی،عضلانی ومفصلی وبخش سوم به علل احتمالی وقوع آسیب ها اختصاص داشت.پس از جمع آوری پرسش نامه ها ،اطلاعات به دست آمده از طریق آمار توصیفی مورد بررسی قرار گرفت .یافته های تحقیق نشان داد که : دربین آسیب های کلی،آسیب های عضلانی، پوستی، مفصلی واستخوانی به ترتیب 2/59، 6/18، 8/17 و4/4 درصد آسیب ژیمناست ها را به خود اختصاص داده اند .از مجموع آسیب ها ،اندام سروصورت با 1/2 درصد پایین ترین میزان ابتلاواندام تحتانی با 58 درصد بالاترین میزان ابتلا به اسیب را داشته ومفصل زانو با 8/19 درصد به عنوان آسیب پذیرترین ناحیه ی بدن شناسایی شده است.آسیب کوفتگی با 6/36 درصد شایع ترین آسیب بین ژیمناست هاوشکستگی وترک خوردگی هرکدام با2/2 درصد کمترین آسیب ها می باشند.8/56 درصد آزمودنی ها حین اجرای حرکات زمینی و2/43 درصد حین اجرای حرکات درژیمناستیک دچار آسیب دیدگی شده اند .از بین علل مختلف در بروزآسیب ها ،به ترتیب نوع وسیله ‹حرکات زمینی›با 8/56 درصد وتکنیک غلط وعدم استفاده از وسایل کمک آموزشی با 4/36 درصدبیشترین علل درایجادآسیب ها بوده است.

هدف این تغییر مقایسه ی تاثیریک فعالیت ورزشی بیشینه ویک فعالیت ورزشی زیربیشینه برپاسخ عوامل هماتوژیکال نوجوانان ورزشکار وغیرورزشکاربوده است.بدین منظورتعداد90 نفر از دانش آموزان ورزشکار وغیر ورزشکار ‹46 نفر ورزشکارو44 نفرغیر ورزشکار›شهر تهران با دامنه ی سنی 15 تا17 سال به روش کاملاً تصادفی انتخاب وتحت آزمون ورزشی «بروس»به فعالیت پرداختند. بدین ترتیب که در فعالیت بیشینه ،تحت همان آزمون تا حد درماندگی ودرفعالیت زیربیشینه ،تحت آزمون بروس اصلاح شده به فعالیت واداشته شدند. نمونه های خونی درست پیش وبلافاصله پس از فعالیت های ورزشی گرفته شد.تجزیه وتحلیل نتایج حاکی است: 1- پاسخMCV،MCHC،HCT ورزشکاران وغیرورزشکاران به ورزش بیشینه ،تفاوت معنی داری داشته ،درحالی که درخصوص متغیرهای WBC،RDW،RBC،PLT،MPV،HGB اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. 2- براثر فعالیت ورزشی زیربیشینه هیچ گونه اختلاف آماری معنی داردرخصوص عوامل هماتوژیکالبین دوگروه ورزشکار وغیرورزشکار مشاهده نشد.

تمرینات هوازی درآب که به اشکال مختلف دویدن ،پریدن وراه رفتن قابل اجراست،نتایج منحصر له فردی به دنبال دارد. تمرینات دویدن درآب ،به سه صورت دویدن درآب کم عمق،دویدن در آب عمیق بدون وسیله ی شناوری ودویدن درآب عمیق به کمک وسایل مخصوص شناورسازی اجرا می شود.دراین تحقیق،22 دختر غیر ورزیده ی دبیرستانی با میانگین سنی 82/0? 42/15 ، دردو گروه تجربی وشاهد ،پیش آزمون وپس آزمون ارزیابی توان هوازی ،ترکیب بدنی ،وزن ودو540 متر راانجام دادند.گروه تجربی با قرار گرفتن در آبی به عمق 70 درصد ارتفاع قد،برنامه ی تمرینی خود را با تکار سه روز درهفته آغاز کرده وبه مدت 18 هفته ادامه دادند. زمان دویدن درآب از20 دقیقه شروع شده وبه ترتیب هر جلسه یک دقیقه به آن اضافه شده به وری که درروز آخر،مدت زمان تمرین به 37 دقیقه رسیده است.میانگین درجه ی حرارت آب درطی جلسات تمرین نسبتاًثابت وبرابر2? 27 درجه ی سانتی گراد بوده است.نتایج به دست آمده عبارتند از:افزایش معنی دار7/4 درصدی مطلق ،کاهش معنی دار7/1 درصدی وزن بدن،کاهش معنی دار 5/6 درصدی چربی بدن وکاهش معنی دار 8/12 درصدی رکورد دو540 متر. درمجموع ،با توجه به نتایج تحقیقات انجام شده ،هدف از انجام تمرینات هوازی درآب،نوع تمرینات را مشخص می سازد:اگر هدف از انجام تمرینات ،حفظ آمادگی قلبی –عروقی ورزشکاران آسیب دیده وگروه های خاص می باشد،بهتر است که تمرینات درقسمت عمیق استخر،به کمک وسیله ی شناور سازی یا بدون آن انجام شود .اگرهدف از انجام تمرینات،افزایش افراد می باشد،بهتر است که تمرینات ،در قسمت کم عمق استخر وباحفظ الگوی دویدن در خشکی انجام گیرد.